Уладзімір Андрэенка, дырэктар Магілёўскага абласнога тэатра лялек памёр 25 лютага – паведамляе афіцыйны Telegram-канал Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь.
Уладзімір Андрэенка працаваў дырэктарам лялечнага тэатра з 2008 года. Пры ім тэатр атрымаў званне Заслужанага, прайшоў масштабную рэкансрукцыю. За шматлікія творчыя поспехі на чале творчага калектыва і асабістую прафесійную дзейнасць Уладзімір Андрэенка 25 лютага 2022 года быў ушанаваны медалём Францыска Скарыны.
Уладзімір Андрэенка нарадзіўся ў Мсціславе, тут пачаў навучацца музыцы на духавых інструментах. Ён скончыў Мінскі інстытут культуры, выкладаў у Магілёўскай музычнай школе №4, працаваў кіраўніком духавога аркестра ў Шклове. З 2000 па 2008 гады быў дырэктарам Магілёўскай дзіцячай музычнай школы №5.
Развітанне з Уладзімірам Андрэенкай запланаванае на 27 лютага з 10.00 да 14.00 у тэатры лялек.
Сусветны дзень марудлівасці (World Slowness Day, з 2007 года).
Ідэя свята належыць італьянцам з мэтай марудліва атрымліваць асалоду ад жыцця ў кожны яго непаўторны момант. Нездарма лаціняне казалі: Festina lente – спяшайся павольна..
Свет проста памяшаны на хуткасці, на тым, каб рабіць усё хутчэй, упіхнуць усё больш і больш за ўсё меншы і меншы час. Але, хаця б калі некалі, трэба ўмець прыпыніцца, аглядзецца вакол, зрабіць нешта не спяшаючыся.
Італьянцы нават распрацавалі 14 запаведзяў адмовы ад спешкі, якіх варта прытрымлівацца, каб зрабіць сваё жыццё больш камфортным. Напрыклад, уставаць раніцай на некалькі хвілін раней, каб атрымаць асалоду ад сняданку, не нервавацца ў заторах. Замест гэтага прысвяціць свой час праслухоўванню любімай музыкі, чытанню кнігі або зносінам з вадзіцелем суседняга аўтамабіля, правесці вечар у абсалютнай адзіноце, у гармоніі з сабой.
Гэты дзень варта прысвяціць справам, на якія не хапае часу ў буднія: правесці вольныя хвіліны з сям’ёй, за любімым заняткам, наведаць выставу ці іншае культурнае мерапрыемства.
1608 год. ПамёрКанстанцін-Васіль Астрожскі.
Дзяржаўны і ваенны дзеяч ВКЛ. У 27 гадоў ён займаў ужо пасаду старосты ўладзімірскага, а у 32 гады стаў кіеўскім ваяводам.
Перакананы прыхільнік праваслаўя. Канстанцінопальскі патрыярх Іерамія II, высока ацэньваючы пабожныя памкненні князя ў адносінах да Царквы, у сваіх граматах называў яго захавальнікам і паборнікам ладу ў Царкве на ўсіх паўднёва-заходніх землях ВКЛ.
У сваіх уладаннях заснаваў больш за 600 цэркваў і 20 манастыроў, пры многіх з іх дзейнічалі шпіталі і школы.
Быў найбольш аўтарытэтным сярод абаронцаў Праваслаўнай царквы ва ўмовах падрыхтоўкі і заключэння Берасцейскай уніі. Пра сваю нязгоду з афіцыйнай палітыкай Рэчы Паспалітай ён неаднойчы заяўляў на сейме Польска-Літоўскай дзяржавы, звяртаўся з пасланнямі да караля, жыхароў Рэчы Паспалітай, да праваслаўных епіскапаў. Быў арганізатарам і актыўным удзельнікам праваслаўнага сабора 1596 года, які праходзіў у Брэсце.
У Мінску, побач з Петрапаўлаўскім саборам, пастаўлены памятны крыж з надпісам: «Да 400-годдзя памяці дабравернага князя Канстанціна Васілія Астрожскага (1526–1608), славутага дзяржаўнага і царкоўнага дзеяча. 13/26 лютага 2008 года».
1805 год. Нарадзіўся Аляксандр Здановіч.
Гісторык, педагог, мемуарыст. Бацька аднаго з кіраўнікоў паўстання 1863-1864 гадоў І. Здановіча.
Скончыў Ігуменскую павятовую базыльянскую школу, Віленскі ўніверсітэт. Выкладаў лацінскую мову і гісторыю, узначальваў кафедру агульнай гісторыі ў Віленскім шляхецкім інстытуце, працаваў у Віленскай духоўнай семінарыі, Віленскай Археалагічнай камісіі, у рэдакцыі газеты «Kurier Wileński».
Аўтар падручнікаў і навучальных дапаможнікаў: «Храналагічна-гістарычны нарыс сучасных дзяржаў ад V стагоддзя да нашых дзён», «Нарыс усеагульнай гісторыі для дзяцей», «Нарыс польскай гісторыі для дзяцей», падручнікаў па французскай мове, перакладаў падручнікаў па гісторыі.
У 1863 годзе ў сувязі з удзелам у паўстанні сына затрымліваўся і падвяргаўся допытам. 3-е выданне яго кнігі «Нарыс польскай гісторыі для дзяцей», якая мела вялікі ўплыў на грамадскую думку, было канфіскавана і знішчана.
Памёр 29 мая 1868 года.
Сям’я Здановічаў. У цэнтры – А. Здановіч.
1891 год. Нарадзіўся Павел Корчык (Язэп Лагіновіч).
Беларускі нацыянальны дзеяч, удзельнік Слуцкага збройнага чыну.
Удзельнічаў у Першай cусветнай вайне, у беларускім вайсковым руху, з’ездзе беларусаў-вайскоўцаў Паўночнага фронту ў Віцебску (1917), у Слуцкім збройным чыне.
З 1921 года працаваў у Вільні. Сузаснавальнік Беларускай рэвалюцыйнай арганізацыі, сябар Беларускага нацыянальнага камітэта ў Вільні, Першы сакратар Кампартыі Заходняй Беларусі, рэдактар газет «Наш Сцяг», «Вольны Сцяг».
У 1924 годзе быў арыштаваны польскай дэфензівай, але з дапамогай партызанаў вызвалены, збег у БССР. З 1925 года вярнуўся ў Заходнюю Беларусь на падпольную партыйную работу. У 1928 годзе арыштаваны ў Берліне нямецкай паліцыяй і высланы ў СССР, але зноў вяртаецца ў Польшчу.
Па прыбыцці ў Мінск, арыштаваны НКУС у 1936 годзе як «агент польскай дэфензівы», сасланы ў лагер у Комі АССР. 15 сакавіка 1938 года прыгавораны да расстрэлу, але прысуд не выканалі і павезлі ў Мінск, каб 26 кастрычніка 1939 года ў другі раз прыгаварыць да расстрэлу.
Памёр 15 красавіка 1940 года ў турме.
Удзельнікі канферэнцыі прадстаўнікоў беларускіх леварадыкальных арганізацый у Вольным горадзе Данцыгу. Злева направа: П. Бадунова, Л.Родзевіч, П. Корчык. 1923 год.
1893 год. Нарадзіўся Язэп Гайлевіч.
Каталіцкі святар, прыхільнік беларусізацыі каталіцкай царквы, дзеяч беларускага руху ў Латвіі.
Вучыўся ў Магілёўскай (Пецярбург) і Мінскай духоўных каталіцкіх семінарыях. Служыў святаром у Друі, Рэзэкнэ (Латвія), Даўгаўпілсе, Росіцы і іншых месцах, адначасова выкладаў Закон Божы ў беларускіх школах. Прымаў удзел у культурным і грамадскім жыцці беларусаў Латвіі. Выступаў з казаннямі на беларускай мове. Пераследаваўся латышскімі ўладамі.
У 1949 годзе арыштаваны КДБ за «правядзенне антысавецкай агітацыі». Вязень ГУЛАГу.
Памёр 18 кастрычніка 1971 года.
1911 год. Нарадзіўся Леў Гарошка.
Беларускі рэлігійны і грамадскі дзеяч, грэка-каталіцкі святар, архімандрыт, даследчык гісторыі рэлігіі і царквы ў Беларусі, беларускай культуры, літаратар і педагог. Арганізатар беларускага душпастырства ў Берліне і Мюнхене.
Рэктар Беларускай каталіцкай місіі ў Францыі, Вялікабрытаніі. Выдавец малітоўніка «Божым шляхам», часопіса «Божым шляхам». Кіраўнік Беларускай секцыі радыё Ватыкана.
Памёр 8 жніўня 1977 года ў шпіталі ў Парыжы ў выніку няўдалай хірургічнай аперацыі. Пахаваны на могілках Святога Панкрата ў Лондане.
Яго багаты архіў захоўваецца ў Скарынаўскай бібліятэцы ў Лондане. На думку гісторыка С. Абламейкі, спадчына Льва Гарошкі “змяшчае на сваіх старонках дзясяткі не выдадзеных тамоў каштоўнай рэлігійнай літаратуры, дзясяткі тамоў якасных навукова-гістарычных прац, абсалютная большасць з якіх так і засталіся невядомыя на Бацькаўшчыне”.
1912 год. Нарадзіўся Уладзімір Карпаў.
Беларускі пісьменнік, крытык.
У Вялікую Айчынную вайну ўдзельнічаў у падпольным і партызанскім руху. Пасля вайны выкладаў мову і літаратуру ў школе, працаваў у газетатах «Советская Белоруссия», «Літаратура і мастацтва», часопісе «Полымя».
Аўтар кніг літаратурна-крытычных артыкулаў, аповесцей, раманаў, кніг апавяданняў і ўспамінаў.
Укладальнік і адзін з аўтараў кнігі «Мы раскажам пра Мінск», аўтар тэксту да фотаальбома «Мінск» (1965).
Склаў кнігі «Горад і годы» і «Сквозь огонь и смерть». Выйшаў яго Збор твораў у 5 тамах.
Памёр 6 жніўня 1977 года.
1918 год. Нарадзіўся Пётр Машэраў.
Беларускі палітычны дзеяч, шматгадовы кіраўнік БССР, Першы сакратар ЦК КПБ (1965-1980), Герой Савецкага Саюза, Герой Сацыялістычнай працы.
Пры П. Машэраве былі пабудаваны ў Магілёве многія буйныя прамысловыя прадпрыемствы, у тым ліку “Хімвалакно”, “Ліфтмаш”, камбінат сілікатных вырабаў, інтэнсіўна вялося жыллёвае будаўніцтва ў мікрараёнах “Мір”, “Юбілейны”, “Задняпроўе”, уступіў у строй тэлерэтранслятар, пушчаны тралейбус.
Пры гэтым у Магілёве адсутнічаюць назвы ў яго гонар.
Загінуў у аўтакатастрофе 4 кастрычніка 1980 года перед самым прызначэннем на пасаду Старшыні Савета міністраў СССР.
1929 год. Нарадзіўся Георгій Колас.
Беларускі літаратуразнавец, тэатральны крытык.
Пасля раскулачання бацькоў, у 1930 годзе апынуўся з сям’ёй у Комі-Пярмяцкай акрузе. Скончыў філалагічны факультэт Кудымкарскага настаўніцкага інстытута, акцёрскі факультэт Беларускага тэатральнага інстытута.
Працаваў акцёрам рускага драматычнага тэатра ў Мінску, у Міністэрстве культуры БССР, Белсавпрафе, газеце «Літаратура і мастацтва», часопісе «Неман». Бацька Уладзіміра і Змітра Коласаў.
Аўтар многіх артыкулаў пра тэатральнае мастацтва і драматургію, брашур пра тэатр, «Николай Ерёменко», кнігі «Современник в гриме и без грима», зборніка «Диалог через рампу», артыкулаў пра старажытныя беларускія інтэрмедыі, пра творчасць выбітных беларускіх драматургаў.
Напісаў звыш 25 сцэнарыяў дакументальных, навукова-папулярных кіна- і тэлефільмаў, у тым ліку «Купалаўцы», «Ларыса Александроўская», «Тры тысячы песень», «Мінск – пра час і пра сябе», «Іван Шамякін», «Янка Купала», «Старажытныя паркі».
Памёр у 1994 годзе.
Дзяржаўны рускі драматычны тэатр імя М. Горскага.
1932 год. У Мінску пачаў выдавацца штотыднёвік «Літаратура і мастацтва»на 16 старонках.
У 1941–1944 гадах не выходзіў, у 1957–1970 гадах газета выдавалася двойчы на тыдзень. У 2010–2013 гадах выдавалася на 24 старонках.
Свае першыя творы на старонках «ЛіМ» публікавалі І. Мележ, І. Шамякін, В. Быкаў, У. Караткевіч, Я. Янішчыц, А. Разанаў, А. Пісьмянкоў і іншыя вядомыя беларускія пісьменнікі і паэты.
Тыраж каля 1 000 асобнікаў.
Сярод галоўных рэдактараў газеты былі і ўраджэнцы Магілёўшчыны А. Куляшоў (1945–1946), П. Кавалёў (1949–1950), М. Ткачоў (1957–1959), Я. Шарахоўскі (1959–1961), А. Пісьмянкоў (1999–2002), А. Казлоў (2003–2009), а таксама вядомы палітык У. Някляеў (1997–1999).
1934 год. У в.Красная Кіраўскага раёна нарадзіўся Валянцін Рабцэвіч.
Беларускі гісторык, нумізмат, археолаг. Доктар гістарычных навук, прафесар. Лічыцца адным з заснавальнікаў беларускай нумізматыкі.
Вывучаў гісторыю грашовага звароту на землях ВКЛ і Кароны, тапаграфію манетных скарбаў на Беларусі.
Аўтар класічных манаграфій па нумізматыцы, у тым ліку “Нумізматыка Беларусі”. Стваральнік нумізматычнага кабінета БДУ. Дзякуючы яго намаганням на Беларусі застаўся ўнікальны скарб з Поясам Вітаўта, які збіраліся прадаць у Расію.
1935 год.Шатландскі навуковец Роберт Аляксандр Ватсан-Ват правёў першыя выпрабаванні прылады, які атрымаў назву “радар” (RAdio Detection And Ranging).
Роберт Ватсан-Ват нашчадак знакамітага фізіка Джэймса Вата.
1943 год. Памёр Канстанцін Алексютовіч (1884–1943).
Беларускі харэограф, балетмайстар.
Скончыў Пецярбургскае тэатральнае вучылішча.
У 1920 годзе ў Мінску пры Беларускім драмтэатры была створана невялікая балетная трупа пад яго кіраўніцтвам. На сцэне паставіў танцы, карагоды, гульні, абрадавыя сцэны ў драматычных спектаклях «На Купалле» М. Чарота, «Машэка», «Кастусь Каліноўскі», «Каваль-ваявода» Е. Міровіча і іншыя.
Таксама супрацоўнічаў з У. Галубком у БДТ-3. Кіраваў аматарскімі калектывамі, у тым ліку першым беларускім самадзейным харэаграфічным калектывам – Ансамблем танца Мінскага клуба КІМ.
У перадваенныя гады працаваў балетмайстарам Беларускага ТРАМа і Беларускага тэатра юнага гледача, Ансамбля беларускай народнай песні і танца Беларускай філармоніі.
У час вайны трапіў у Самарканд, дзе працаваў балетмайстарам узбекскага музычна-драматычнага тэатра.
Працягнуў папулярызацыю беларускіх народных танцаў, пачатую І. Буйніцкім. Ён сцэнічна ўдасканаліў і ўзбагаціў народны танец яркім арнаментальных узорам, распрацаваў новыя, блізкія народным, тэхнічныя элементы рухаў, стварыў шэраг полек, круцёлак, якія арганічна ўвайшлі ў лексіку народнага беларускага танца.
Аранжыраваў фальклорны матэрыял і вяртаў яго народу ва ўзбагачаным выглядзе. Стварыў шматлікія танцы, у тым ліку «Бульба», сцэнічныя варыянты танцаў «Лявоніха», «Крыжачок», «Мяцеліца», «Мікіта», «Таўкачыкі», «Бычок», «Кола», «Юрачка», «Верабей», «Лянок», «Шастак», «Галубец», «Казачок» і іншыя.
1994 год. Памёр Георгій Гурыновіч (1933–1994).
Беларускі фізік, акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук, доктар фізіка-матэматычных навук, прафесар. Лаурэат Дзяржаўнай прэміі за цыкл работ «Фатоніка біялагічна важных пігментаў і іх аналагаў».
Скончыў БДУ. Працаваў ў Інстытутах фізікі, малекулярнай і атамнай фізікі, у БДУ, галоўным рэдактарам “Часопіса прыкладной спектраскапіі”.
Праводзіў даследаванні ў галіне спектраскапіі і люмінісцэнцыі. Найважнейшыя навуковыя дасягненні звязаны з даследаваннямі элементарных фотапрацэсаў у шматамных малекулах, палярызацыі люмінісцэнцыі, эфектыўнасці пераўтварэнні светлавой энергіі рэчывам, інтэрпрэтацыяй электронна-вагальных спектраў, ужываннем атрыманых вынікаў у хіміі, біялогіі, медыцыне.
Аўтар больш за 280 навуковых прац, 25 вынаходстваў.
В редакцию mogilev.media обратился житель Могилева, пораженный безразличием городских коммунальных служб к реальному – не выдуманному экстремизму на улицах города. Публикуем его письмо без изменений, с использованием иллюстраций, предоставленных автором.
Можно отвернуться и пройти мимо, можно сослаться на то, что это пишут малолетки, мол не ведают, что творят… Но так ли всё просто и безобидно. Граффити призывающие к геноциду народа, оскорбляющие народ, просто свастика, могут висеть на стенах домов бесконечно долго.
Встаёт вопрос – для государства, фашистская символика, призывы уничтожить народ, возвеличивание соседнего народа, соответственно этим принижая свой – это нормально, это в порядке вещей?
Почему к народу, к его памяти, такое отношение? Или мы будем только по праздникам вспоминать то горе, которое принесли носители этих символов и таких призывов? Мы рьяно ищем признаки нацизма у соседей, при этом закрывая глаза на ростки своего. Не единожды оскверняли памятный знак жертвам нацизма, установленный возле Концертного зала “Могилев”. Свастика на домах в центре города – не смущает?
Почему, какие-то символы могут висеть на стенах домов и службы не обращают на них внимания, а другие отслеживаются и моментально закрашиваются? Вопрос – что в приоритете?
От редакции: изображения используются в данной публикации в качестве иллюстрации проблемы, редакция не ставит целью популяризацию либо возвеличивание фашистской либо какой угодно человеконенавистнической символики.
Папулярнасць рускай мовы ў Літве падае, настаўнікам раяць набыць дадатковыя кампетэнцыі за кошт дзяржавы.
У лісце міністра адукацыі, навукі і спорту Jurgitа Šiugždinienė да супольнасці настаўнікаў рускай мовы рэкамендуецца атрымаць дадатковыя кампетэнцыі або спецыялізацыі па іншым прадмеце і адзначаецца, што набыццё другой кваліфікацыі фінансуе дзяржава – паведамляе atviraklaipeda.lt.
Пішам, як вайна ва Ўкраіне ўплывае на жыццё еўрапейскіх гарадоў, якія маюць партнёрскія дачыненні з гарадамі Магілёўскай вобласці.
«Мы разумеем, што па меры зніжэння папулярнасці рускай мовы і змены стаўлення да выбару замежных моў навучэнцаў і іх бацькоў, у настаўнікаў рускай мовы можа зменшыцца працоўная нагрузка. Таму мы прапануем… набыць дадатковыя кампетэнцыі па іншым прадмеце. Для Літвы важны кожны настаўнік» – гаворыцца ў звароце міністра.
Бацькоў вучняў заклікаюць адказна падыходзіць да выбару замежных моў для сваіх дзяцей, аддаючы прыярытэт французскай і нямецкай мовам.
Папулярызацыі еўрапейскіх моў будуць садзейнічаць спецыялісты па кар’еры, якія працуюць у школах, праводзяць кансультацыі для навучэнцаў і іх бацькоў.
Ваенная агрэсія Расіі супраць Украіны паскорыла працэс падзення папулярнасці рускай мовы, прыязнасці да яе.
Дамова аб Пабрацімстве Клайпеды і Магілёва была падпісана 8 сакавіка 1997.
27 лютага 2022 году, на трэці дзень уварвання расійскіх войск ва Ўкраіну, мэр Клайпеды заявіў аб спыненні пабрацімскіх сувязяў з расійскімі і беларускімі гарадамі. Паводле яго ён звярнуўся да кіраўніцтва гарадоў партнёраў, каб тыя супраціўляліся агрэсіі супраць Украіны, але рэакцыі не было. У афіцыйным спісе гарадоў пабрацімаў Клайпеды Магілёва няма.
Магілёў. media працягвае сачыць за жыццём Клайпеды, нягледзячы на спыненне партнёрскіх сувязяў з Магілёвам са спадзевам, што пабрацімства між гарадамі адновіцца.
Клайпеда месціцца на захадзе краіны і з’яўляецца портам на Балтыйскім моры. Насельніцтва 160 тысяч чалавек.
Завершаем наш большой экономический разбор актуального состояния промышленности города Могилева двумя главными потерями – ЗИВ и “Строммашина”. Предыдущую часть аналитики читайте здесь.
Как уничтожить успешное производство
Вариант с присоединением к Могилевхимволокну “ОАО “Могилевский ЗИВ” в 2012 г. иначе как издевательством местных чиновников над городом и бывшими работниками бывшего завода не назовешь. На предприятии тогда (“ЗИВ”) трудилось до 1 500 чел., а прибыль в последние годы деятельности составляла до 2 млрд. руб.
В те голодные времена, кстати, приватизация любого производства иностранным собственником считалась за благо. Тогда он и возник в лице швейцарского миллиардера, вложившего в производство ЗИВа 5 млн. долларов. Чиновники из горисполкома тут же наложили “лапу” на сделку, а долг в 5 млн. долларов вернули европейскому недальновидному горемыке … продукцией.
В итоге успешный завод разорили и присоединили к “Могилевхимволокну”, а работникам бывшего “ЗИВа” с его современными технологиями и конкурентной продукцией (полиэтиленовая пленка) многие годы пришлось содержать неудачников головного предприятия. Даже в худшие времена бывшее производство “ЗИВа”, которое существовало в ранге цеха, рентабельность продукции не снижало менее уровня в 2 %, в то время как основные производства Химволокна привычно мучились от глубокого убытка.
Кстати, были рациональные предложения и по судьбе “Могилевхимволокна”: продать завод в комплексе иностранным инвесторам, которые после случая с “ЗИВом” далеко оббегали границы синеокой. Второй вариант: поиск стратегического партнера с возможностями вложения в модернизацию завода свыше 1 млрд. долларов.
Естественно, таких богатых лохов-инвесторов на территории Беларуси не находилось, а ресурсы концерна были истощены, местный бюджет вообще игнорировал проблемы химиков – давала знать нагрузка в виде бывших социальных объектов завода, тянувшая довольно высокие расходы местных финансов на их содержание. Видимо, о производственных успехах “Могилевхимволокно” мы услышим теперь не скоро.
Полет-пике знаменитой “Строммашины”
Ну, и вспомним о судьбе еще одного похороненного чиновниками предприятия города. Речь идет о печально известном заводе “Строммашина”. А ведь в 2013 г. о нем писалось, как об одном из перспективных предприятий. Этот старейший завод области работал стабильно, был единственным в стране изготовителем оборудования и технологических линий для производства асбестоцементных рулонно-кровельных гидроизоляционных материалов, керамзита.
Завод также специализировался на выпуске оборудования и технологических линий мягкой кровли, железобетонных шпал и являлся основным поставщиком ряда изделий во все страны СНГ. Его оборудование экспортировалось в 27 стран мира – завод по заказу мог поставлять изделия любой сложности и различного назначения, в том числе для подземных разработок и башенных кранов. Куда исчезли грандовые позиции на мировом рынке, что стало с эксклюзивными технологиями, что сегодня местные чиновники предлагают взамен утерянного предприятия, на котором в советские времена трудилось 1 300 чел., а за его продукцией стояли в очереди предприятия со всех республик СНГ? Вряд ли мы узнаем правду – она похоронена в кабинетах бывших руководителей завода и местных чиновников. А расплачиваться приходится рядовым работягам.
Впрочем, чиновники уже приняли решение: часть имущества завода продана ОАО “БелАЗ”, но с условием сохранения трудового коллектива и организации кузовного производства. Вот и случился полет-штопор от современных технологий до производства примитивного изделия. Кстати, часть бывшей территории завода будет выставлена на продажу с последующим ее развитием согласно Генплана г. Могилева. Если подойти к ситуации с пафосом, то реализация концепции позволит завершить формирование общественного центра города и должна улучшить его транспортное сообщение. Что ж, хоть шерсти клок…
Частники протянули руку помощи
Когда не справляются государственные предприятия, свято место в Могилеве, как правило, занимают частники. Могилевские предприятия (в частности, “Лифтмаш”) точно упустили перспективу в развитии производства деревообрабатывающих станков. На их место пришло ЗАО “Белмаш”, которое стало крупнейшим их производителем в Могилевской области. Это предприятие стоит в начале формирования промышленного мини-кластера – для комплектования своих изделий использует электродвигатели ОАО “Могилевлифтмаша”.
Партнерские отношения характерны для таких организаций как ООО “Махина-ТСТ” и ОАО “Могилевхимволокно”, Могилевский металлургический завод предложил производить мебельные трубы для ОАО “Ольса”. Это все перечисленное – как вариант партнерского развития промышленности в городе, да и в области тоже.
В 2022 г. расправили производственные крылья многие промышленные предприятия: ЗАО “Завод полимерных труб”, УЧНПП “Технолит”, ООО “Экструзионные технологии”, ОАО “ББК “Домочай” и другие.
Впереди у промышленных предприятий города кропотливая работа по внедрению современных технологий, снижению затрат на производство и реализацию продукции, экспорту товаров, и, конечно же, по наращиванию инвестиций. И борьба за место на мировом рынке…
Дырэктар “Магілёўаблтурыста” Алена Карпенка прэзентавала ў Мінску перспектывы новага турыстычнага сезону-2023 у Магілёўскай вобласці: “З вараг у грэкі”, “Мсціслаўскае княства”, “Таямніца кропелькі мёду”, “Настальгічная экскурсія ў СССР”, “Фаварыты Кацярыны”, “Траса E95” і іншыя цікавосткі.
Новы сезон 2023 года ўжо распачаўся, і “Магілёўаблтурыст” у мінскім Доме прэсы прадставіў новыя турыстычныя маршруты – пра што пішуць “Магілёўскія ведамасці”.
Магілёўшчына найбольш прыцягвае турыстаў сваёй багатай гісторыяй, гарадской архітэктурай, спецыяльнымі мясцовымі традыцыямі і культурай, чыстай прыродай. Але вельмі важна гасцінна сустрэць турыстаў і даць ім яркія, цёплыя эмоцыі.
Падчас прэс-канферэнцыі дырэктар дзяржаўнага камунальнага ўнітарнага прадпрыемства “Магілёўаблтурыст” Алена Карпенка распавяла аб новых аб’ектах і маршрутах, якія прапануюць турыстам у 2023 годзе.
Водны сплаў па Дняпры
Днепр – асноўная водная артэрыя вобласці. Па рацэ і яго прытоках распрацаваны сплавы на байдарках і плытах. Маршрут іх ідзе па вялікім шляху “З варагаў у грэкі”. Гэта можа быць аднадзённы сплаў у Магілёве (ад 1 гадзіны да 6 гадзін) і трохдзённы маршрут – ад Шклова да Магілёва з начлегамі.
Магілёў
Абласны цэнтр парадаваў новымі турамі – “City-тур Mагілёў”, “Легенды Магілёва”, “Смачны Магілёў”, “Настальгічная экскурсія ў СССР” і “Магілёў алімпійскі”. У горадзе з’явіліся новыя аб’екты паказу – адкрылі дзверы ў сваю ўнутраную кухню драматычны тэатр, магілёўскі вінзавод, кампанія “Дамачай”. Кулінарныя майстар-класы па падрыхтоўцы нацыянальных страў даюць ва ўніверсітэце харчавання.
Мсціслаў
Мсціслаў – турыстычны гонар рэгіёна. У мінулым годзе тут былі распрацаваны два новыя маршруты – “Мсціслаўскае княства” і “Габрэйская гісторыя Мсціслава”. У раёне з’явіліся новыя аб’екты для наведвання: конезавод – аб’ект прамысловага турызму, і аграсядзіба з майстар-класам “Піца па-Мсціслаўскі”.
Плюс патрыятызм
Не абышло дзяржаўнае прадпрыемства і рэгіянальныя ваенна-патрыятычныя туры. У апошнія гады з’явіліся маршруты: “Партызанскімі сцежкамі” (Буйнічы – Kлічаў – Усакіна) і “Дняпроўскі рубеж” (Шклоў – Магілёў – Быхаў).
У Слаўгарадскім раёне створаны новы маршрут “Таямніца кропелькі мёду”, які ўключае ў сябе майстар-класы на аграсядзібе.
Таксама вывучаецца перспектыва новых маршрутаў: “Фаварыты Кацярыны” (Магілёў – Шклоў – Крычаў – Слаўгарад) і “Траса E95” (Орша – Фашчаўка – Магілёў – Вараніно – Быхаў).
Жылічы
З адкрыццём маёнтка Булгакава ў Жылічах павінен запрацаваць цудоўны маршрут “Невядомая Ўсходная Беларусь” (Баркалабава – Быхаў – Жылічы) і (Кіраўск – Жылічы – Калгас імя К. Арлоўскага).
Алена Карпенка таксама распавяла пра пілотны праект стварэння “Чыгірынскага класцера” з аб’яднанай інфраструктурай аграсядзіб, баз адпачынку, туркампаній і культурных мерапрыемстваў, якія ўжо карыстаюцца вялікай папулярнасцю.
Фотаздымкі з сацыяльных сетак жыхароў Магілёўшчыны.
У суботу-нядзелю магілёўцы маюць шырокую магчымасць адпачыць і дакрануцца да даўнейшага ладу жыцця нашых продкаў. Расклад масленічных святкаванняў і прадугледжаныя забавы разнастайныя, хаця канва свята паўсюль традыцыйная.
Масленіцу ў 2023 годзе адзначаюць з 20 па 26 лютага. Першыя тры дні (панядзелак, аўторак, серада) часцяком называюцца “Вузкай масленіцай”. Астатнія дні на тыдні (з чацвярга па нядзелю) – гэта “Шырокая масленіца”. Асноўныя ўрачыстасці і кульмінацыя свята звычайна адбываюцца ў апошнія дні тыдня.
25 лютага. Магілёў.
Урачыстасці разгарнуцца ў Пячэрским лесапарку 25 лютага (у суботу). З 12 да 16 гадзін магілёўцы развітаюцца з зімой і пачнуць рыхтавацца да сустрэчы вясны. Святочны настрой будзе створаны танцамі, флэш-мобамі, спаборніцтвамі, спартыўнымі і тэматычнымі забавамі: ледзяным слупам, боем на баклушах, гуканнем вясны і г.д.
Госці свята пазнаёмяцца з традыцыйнымі святочнымі песнямі, танцамі і гульнямі. Будзе арганізаваны гандаль. Па традыцыі, святочныя мерапрыемствы скончацца спальваннем пудзіла зімы.
Рух у раёне Пячэрскага лесапарку будзе абмежаваны. Паркоўка дарожнага транспарту на вуліцы Клайпедская будзе абмежаваная з 8,00 да 17.00, а рух транспартных сродкаў на той жа вуліцы будзе заблакаваны з 11.00 да 17.00.
Крычаў
У суботу 25 лютага з 11 да 14.00 у экагарадку пройдзе адно з самых любімых народных святаў. Жыхароў раёна запрашаюць прыняць удзел у конкурсе бліноў і масленічных пудзіл, дэгустацыі кулінарных прадуктаў, гульнях і забавах.
Шклоў
Шклоў будзе адзначаць “Вясёлую масленіцу” каля раённага Дома культуры. Пачатак мерапрыемства 25 лютага ў 10.00.
Глуск
Глушчан і іх гасцей у суботу 25 лютага запрашае “Шырокая Масленіца”. Бліны абяцаюць на любы густ. Самыя спрытныя і смелыя госці свята атрымаюць магчымасць здабыць сабе прыз з масленічнага слупа, самыя моцныя і дужыя – перамагчы ў перацягванні каната. Арганізатары гарантуюць шмат весялосці, прыгажосці, смеху, песень і падарункаў. Пачатак у суботу на бульвары Грахоўскага а 11-й раніцы.
Асіповічы
Тут таксама а 11-й распачнецца свята “Шырокая масленіца” каля мясцовага гісторыка-краязнаўчага музею (вул. Інтэрнацыянальная).
26 лютага. Бабруйск.
У Дараваную нядзелю, у апошні дзень Масленічнага тыдня вырашылі святкаваць у другім горадзе вобласці. “Масленіца” пачнецца ў гарадскім парку культуры і адпачынку ў Бабруйску 26 лютага а 12-й. У праграме традыцыйныя мерапрыемствы: слуп з пеўнем і падарункамі, спальванне пудзіла зімы, тэатралізаванае прадстаўленне, канцэртная праграма, забавы і спорт.
І безумоўна ў шырокім асартыменце будуць прадстаўлены бліны з рознымі начыннямі, гарбатай і іншымі прысмакамі.
Падобныя святкаванні масленіцы пройдуць і ў іншых райцэнтрах вобласці. Сачыце за праграмамі.
Адразу пасля Масленіцы ў панядзелак 27 лютага праваслаўныя вернікі пачынаюць вялікі пост, які будзе доўжыцца да 15 красавіка. 16 красавіка праваслаўныя будуць адзначаць Вялікдзень.
Третья часть большого экономического обзора актуального состояния промышленного сектора экономики города Могилева. Предыдущая часть – здесь.
Правительство Беларуси зорко следило за успехами могилевских промышленников и помогало в реализации их программ такими желанными инвестициями. В то же время из-за тотальной нехватки финансовых ресурсов принимались адекватные решения по перераспределению добавленной стоимости между тогда еще успешными республиканскими организациями и местными умирающими заводами.
Таким образом, в 2006 г. ОАО “Могилевтрансмаш” стал филиалом ОАО “МАЗ” с его инвестиционными возможностями. Инвестиции сработали и сегодня филиал довольно сносно себя чувствует в океане экономических проблем МАЗа. В том же году завод им. Кирова (МоАЗ) стал филиалом ПО “БелАЗ”, который “подарил” МоАЗу 59 млрд. руб. для пополнения (невиданное дело) оборотных средств.
МОАЗ откликнулся производством современной техники, эксклюзивной для Беларуси, и занял свою нишу в производстве тяжелой дорожной техники на мировом рынке. Именно на базе завода им. Кирова был организован и набрал силу вагоностроительный завод, который сегодня занимает лидирующие позиции в экономике города и в производстве грузовых вагонов в республике.
Но не все инвестиции дали отдачу, а во многом и повредили инвестиционным амбициям других промышленных предприятий города. Впрочем, не факт, что многомиллионные инвестиции республиканским правительством могли быть перераспределены в пределах Могилева и области (на другом ее конце барахталась на волнах финансовых проблем бобруйская “Белшина”).
Разговор о перспективах ОАО “Могилевхимволокно”. Если раньше это предприятие всегда возглавляло список основных налогоплательщиков города и области, то уже 2 года как его не упоминают даже в десятке лидеров по налоговым платежам. Среди причин – коррупционная составляющая, непрофессионализм сотрудников центра принятия решения, реализация инвестиционных программ недолговременного характера по экономической отдаче.
А сколько было зря потрачено денег в развитие именно “Могилевхимволокна”! Химический гигант в советские времена являлся градообразующим предприятием Могилева, вокруг него бурлила производственная, транспортная и строительная жизнь города. На предприятии трудилось 28 000 работников – на сегодня их численность сократилась в 6 раз.
С получением независимости страна параллельно получила и проблемы с крупными производствами, которые пришлось спасать за счет народных денег. Мощности завода потеряли запас конкурентоспособности, в том числе и по причине отсутствия дешевого сырья, так как в Беларуси на тот момент производилась лишь половина от потребности в параксилоле, цена на который в то время выросла в 9 раз.
О низких производственно-экономических показателях “Могилевхимволокно” не говорил только ленивый или кто не в курсе. Последние 25 лет создается впечатление, что предприятие постоянно находится в состоянии реконструкции – ежегодно миллиарды рублей инвестиций вкладывались в основные фонды предприятия.
По итогам работы за 2012 г. “Могилевхимволокно”снизило объемы производства практически на 20 %, а убытки составили 100 млрд. руб. При этом негативные процессы в экономике завода продолжили нарастать и в последующие годы, что могло привести к остановке завода. Поэтому в начале 2013 г. опять было заявлено об очередной попытке возрождения предприятия через инвестиции в сумме 276 млн. долларов США, которые необходимо было освоить до 2016 г.
Тогда же были предъявлены серьезные претензии к руководству завода по поводу допущенных ошибок и просчетов с определением в свое время ассортимента выпускаемой продукции, использованию устаревших технологий и привязки к российским поставщикам сырья. Но не в меньшей степени вина лежала на руководстве отраслью, которое и определяло производственную и инвестиционную политику на этом предприятии.
От местных властей завод получил перекладывание расходов на содержание социальных объектов предприятия на плечи городского бюджета, присоединение успешного завода искусственного волокна – “Могилевский ЗИВ” им. Куйбышева – и возможность написания слезного письма руководству государства.
В течение пары лет завод посетили главные лица страны: один “подарил” заводу 100 млн. долларов, другой – 180 млн., но дела на заводе так и не пошли в лучшую сторону. Сегодня “Могилевхимволокно” фактически разделено на 4 производства, об успехах которых местные власти не любят распространятся. А ведь были разумные предложения по дальнейшей судьбе самого крупного предприятия области…
Могилевчанин написал mogilev.media свой риторический вопрос, публикуем.
“Википедия нам говорит: «День защитника Отечества» — праздник, отмечаемый ежегодно 23 февраля в Беларуси, Киргизии, России и Таджикистане. Был установлен в РСФСР 27 января 1922 года, когда Президиум ВЦИК РСФСР опубликовал постановление о четвёртой годовщине Красной армии…
С 1922 года в СССР эта дата ежегодно традиционно отмечалась как «День Красной армии», с 1946 года – «День Советской армии», с 1949 по 1992 годы – «День Советской армии и Военно-морского флота» 23 февраля являлся рабочим днём для всех советских граждан, за исключением военнослужащих.”
С 1998 года, в Беларуси он отмечается, как “День защитника Отечества”
Какое отношение эта дата имеет к Беларуси? Почему мы не берём даты из своей истории, не вспоминаем свои ратные победы? Почему нужно довести празднование этой даты до рефлекса: “Сегодня поздравляем мальчиков, а через две недели, девочек!” И никакой мысли, гордости, уважения, почитания; тупо получить в подарок “джентльменский набор” и вечером бухнуть.
То же самое относится и к женскому дню. Одни рефлексы. Есть ли государственные праздники, на которые не нужно было бы сгонять народ? Чтобы не было разнарядки на участие, на присутствие, чтобы народ сам вливался в праздничную среду, без принуждения извне?
Риторический вопрос.
Мы отмечаем праздники, рожденные исчезнувшей страной, к нам никакого отношения не имеющие. Это несправедливо, по отношению ни к истории, ни к стране, ни к народу.”
Узгадваем храналогію падзей абароны – да гадавіны расійскай агрэсіі
Апошні фарпост, горад непакорных, крэпасць поўдня – менавіта так міжнародная супольнасць, вайсковыя эксперты і палітыкі называлі Мікалаеў у першыя тыдні ўварвання Расіі на тэрыторыю Украіны. Расійцы намагаліся штурмаваць горад 5 разоў: высадкі дэсанту, спробы прарыву з розных бакоў ды нават частковая блакада не дапамаглі акупантам адолець абарону Мікалаева – піша suspilne.media.
Пішам, як вайна ва Ўкраіне ўплывае на жыццё еўрапейскіх гарадоў, якія маюць партнёрскія дачыненні з гарадамі Магілёўскай вобласці.
24 лютага 2022 года. Першы дзень агрэсіі. Першыя выбухі ў Мікалаеве прагучалі а 5.00. Расійская авіяцыя нанесла ўдары па вайсковай інфраструктуры.
25 лютага байцамі тэрытарыяльнай абароны, праваахоўнікамі і грамадзянамі ў горадзе абясшкоджаны першыя расійскія дыверсійна-выведачныя групы. Мікалаеў быў тройчы абстраляны. Мікалаеўцы пачынаюць выязджаць у больш бяспечныя месцы.
26 лютага – Мікалаеў рыхтуецца да кругавой абароны горада: на горад ідуць 12 танкаў, калона тэхнікі акупантаў.
27 лютага расійскія войскі нанеслі ракетныя ўдары па міжнародным аэрапорце.
28 лютага Сілы абароны Украіны пад Мікалаевым знішчылі калону ваеннай тэхнікі расіян. Звычайныя мікалаеўцы рыхтуюцца сустракаць ворага: да перакрыжавання сцягваюць аўтамабільныя шыны, гатуюць “кактэйлі Молатава”, ставяць супрацьтанкавыя “вожыкі”, будуюць умацаванні.
2 сакавіка адбылася першая сур’ёзная спроба расійскіх войск узяць штурмам Мікалаеў. Атака адбіта. Захоплены расійскія палонныя.
Палонныя рускія дэсантнікі
4 сакавіка а 10:30 акупанты прарваліся на тэрыторыю аэрадрома ў мікрараёне Кульбакіна. Ваенныя і апалчэнцы кідаліся ў бой са словамі: “Гэта наш горад, мы яго не здадзім, зараз ім насыпем!” і адкінулі ворага. Паўторная атака расійцаў захлынулася ў крыві.
У гэты дзень расійцы мелі магчымасць узяць Мікалаеў, але мікалаеўцы адстаялі свой горад, перахапілі ініцыятыву ў баі.
5-6 сакавіка былі адбіты чарговыя атакі на горад. Частку расійскай тэхнікі знішчылі, другую – «затрафеілі». Увогуле, па дадзеных мэра А. Сянкевіча, каля Мікалаева расійцы сканцэнтравалі 1200 адзінак тэхнікі: танкі, бронемашыны, артылерыю.
7 сакавіка рускія здзяйснялі масавы артылерыйскі абстрэл горада, пачаўся тэрор грамадзянскага насельніцтва. Былі разбураны, пашкоджаны жылыя дамы, крамы, аптэкі, грамадзянская інфраструктура. Вораг замацаваўся на тэрыторыі Мікалаеўскага міжнароднага аэрапорта, але падчас страшэннага боя быў адтуль выбіты.
Пасля адбіцця аэрапорту, артылерысты Сіл абароны вымусілі акупантаў адступіць ад Мікалаева з усіх бакоў. Гэта была апошняя спроба расійцаў узяць Мікалаеў штурмам. Горад выстаяў.
24 сакавіка за гераічны супраціў акупацыйным войскам прэзідэнт Украіны Уладзімір Зеленскі прысвоіў Мікалаеву званне Горада-героя.
Увесь апошні год мікалаеўцаў чакалі выпрабаванні: масаваныя артылерыйскія абстрэлы, адсутнасць рэгулярнага вода-, цепла-, электразабеспячэння, разбурэнні інфраструктуры, чалавечыя ахвяры.
Пры ўсіх спробах расійскіх акупантаў, Мікалаеў застаецца няскораным.
Пабрацімства Мікалаева з Магілёвам было замацаванае дамовай у 2009 годзе.
31 мая 2022 году мэр украінскага гораду заявіў, што Пагадненне аб пабрацімстве з Магілёвам скасаванае і выказаў спадзеў, што яно будзе адноўленае, калі Беларусь стане свабоднай.
Магілёў. media працягвае сачыць за жыццём Мікалаева, нягледзячы на спыненне партнёрскіх сувязяў з Магілёвам.
Мікалаеў месціцца за 65 км ад Чорнага мора. Да вайны ў ім жыло 490 тысяч чалавек. Траціна з іх вымушана была пакінуць горад. Паводле Генштабу Узброеных сіл Украіны Мікалаеў адзін з асноўных кірункаў наступу расіян.
Яго рэгулярна абстрэльваюць, знішчаючы гарадскую інфраструктуру і змушаючы мясцовую ўладу капітуляваць. Прэзідэнт Украіны Уладзімер Зяленскі прысвоіў Мікалаеву ганаровае званне «Горад-герой».
