Яно высыпалася на праезную частку з незачыненага, як мае быць, кузава аўтамабіля. Да 10 гадзінаў раніцы работнікі сельгаспрадпрыемства прыбіралі збожжа з дарогі.
Здарылася гэта ў Кіраўскім раёне.
«На дарозе аказалася больш за 4 тоны збожжа, якое рассыпалася прыкладна на 2 – 2,5 кіламетры», паведамляе абласная міліцыя.
Паводле рэсурсу MOGILEVNEWS інспектар ДАІ папярэдзіў кіроўцу, каб той больш падобнага не ўчыняў. У выпадку паўтарэння такога парушэння яму пагражае штраф да 4 базавых велічыняў (128 рублёў).
фота ілюстрацыйнае з адкрытых у інтэрнэце крыніцаў
Усяго на Магілёўшчыне з пачатку года заблукалі ў лесе 40 чалавек, у тым ліку 10 дзяцей.
Аперацыя па пошуку трох заблуканых праходзіла ў ваколіцах вёскі Скачек Кіраўскага раёну. Дзве жанчыны 1961 і 1969 гадоў нараджэння перасталі арыентавацца ў лясным масіве і патэлефанавалі ў экстранную службу.
Наяўнасць тэлефона і выратавала пенсіянерак. Супрацоўнікі Міністэрства надзвычайных сітуацыяў пастаянна знаходзіліся з імі на сувязі. На месца здарэння выехалі два экіпажы ратавальнікаў, якія бесперапынна падавалі гукавыя сігналы. У выніку яны выйшлі на жанчын, апавядае прэс-служба МНС.
Раней Магілёў.media паведамляў сумную заканамернасць – часам пашукавікі знаходзяць не саміх людзей, а ўжо толькі іх парэшткі, і часам гэта адбываецца праз некалькі гадоў.
На Магілёўшчыне не знойдзеныя тры чалавекі. Іх пошукі вядуць у Быхаўскім, Клічаўскім і Касцюковіцкім раёнах.
У Беларусі процьма мемарыялаў, якія сведчаць, што прынесла з сабою на тутэйшыя землі вайна. Мільёны ахвяр, скалечанае ўспрыняцце навакольнага свету. Адсюль у генах беларуса ўкаранёная думка «абы вайны не было».
Час ад часу ген абачлівасці засынае і тады беларускую натуру працінае шаленства бяспамяцтва. На парады, прымеркаваныя да гадавінаў перамог у вайсковых дзеях, выходзяць добраахвотна апранутыя ў ваеннае беларусы.
За паўсотні кіламетраў ад Магілёва знаходзіцца вёска Боркі – месца адной з найжахлівых трагедый мірных жыхароў.
Улетку 1942 года, у наваколлі паселішча, на шашы Бабруйск – Магілёў, партызаны рэгулярна ладзілі дыверсіі супраць гітлераўцаў. Пасля адной з іх 15 чэрвеня 1942 года ў вёску быў накіраваны атрад штурмбанфюрэра СС Оскара Паўля Дырлевангера. Нацысты знішчылі блізу 2000 мясцовых жыхароў і спалілі 6 вёсак. Па вайне Боркі адрадзілі, а суседнія пасяленні засталіся ў гісторыі.
Цяпер на ўскрайку Борак стаіць пафасны мемарыял «Памяці спаленых вёсак». Большасць мемарыяльных надпісаў выканана на рускай мове – на мове, якой наўрацці добра валодалі самі ахвяры. Па руску падзеныя і ўспаміны выжылых вяскоўцаў. Пра беларускую мову стваральнікі мэмарыялу не забыліся. Ёю дублюецца агульная інфармацыя пра мэмарыял і тое, што адбывалася з беларускімі вёскамі пад акупацыяй нацыстаў.
Мемарыял часта наведваюць арганізаваныя групы турыстаў, ды зрэдку тут спыняюцца падарожныя адзіночкі. На гадавіну трагедыі сюды на жалобны мітынг звозяць дэлегацыі чыноўнікаў, прадстаўнікоў працоўных калектываў ды школьнікаў. Гучаць антываенныя прамовы і згадваюцца поспехі ў эканоміцы мірнай Беларусі. Сумнае назіранне, але каля падножжа тутэйшых помнікаў не заўважна, каб штодня запальваліся свечкі, ці ўскладаліся букеты з толькі сарваных кветак. Звычайная карціна – звыкла стаяць пластмасавыя запыленыя вянкі.
Некалі на месцы мемарыялу стаяў сціплы манумент, узведзены ў 1964 годзе. Цяпер ён на вясковых могілках. Помнік не ўпісаўся ў пафас велічы.
Як будзеце ехаць бабруйскай шашою, не прамініце наведаць Боркі і памянуць забітых нацыстамі беларусаў.
Палацава-паркавы ансамбль – гісторыка-культурная каштоўнасць рэспубліканскага ўзроўню.
Палац знаходзіцца на Магілёўшчыне ў Кіраўскім раёне. Да Магілёва — 118, а да Бабруйску — 36 кіламетраў.
Рэстаўруюць помнік архітэктуры 13 гадоў і абяцаюць працы скончыць сёлета.
Год таму палац наведала пад 6 тысяч турыстаў. Сёлета ўжо больш за 3 тысячы.
Палац у Жылічах узяўся ўзводзіць адзін з найбагацейшых шляхцюкоў Бабруйшчыны Ігнат Булгак. Будаўніцтвам пачалося ў 1825 годзе. У стылі класіцызму быў узведзены двухпавярховы корпус палацу. Парадны фасад упрыгожаны шасцікалонным порцікам, а бакавыя – порцікамі з чатырма калонамі. Вакол палаца гаспадар заклаў вялікі парк на 100 гектараў.
Па яго смерці Ігната Булгака маёнтак перайшоў да яго малодшага сына Эдгара, які працягнуў будаўніцтва. Палац быў пашыраны і дабудаваны. У правым крыле размясцілася карцінная галерэя і храм. Гэтага ўсяго не захавалася.
Левая частка будынку была аддадзеная пад аранжарэю і зімовы сад, дзе вырошчвалі паўднёвыя расліны і фрукты. Плошча ўсіх памяшканняў палаца тады дасягала каля 4000 квадратных метраў, што рабіла яго самым вялікім палацам у краі.
За савецкім часам у палацы месціўся дзіцячы дом, агранамічная школа. У вайну гітлераўцы разгарнулі ў ім шпіталь. З 1950-га года будынак займаў сельскагаспадарчы тэхнікум.
