У Краснапольскім раённым Маладзёвым цэнтры культуры і вольнага часу «Міраж» прайшоў Дзень мясцовых ініцыятыў «Фестываль экаторбаў» – паведамляе партал мясцовай газеты “Чырвоны сцяг”.
Мерапрыемства рэалізуецца ў рамках праекта “Дзейнічаем лакальна, думаем глабальна” пры фінансавай падтрымцы Праграмы малых грантаў Глабальнага экалагічнага фонду, Праграмы развіцця ААН у Беларусі. У фестывалі прынялі ўдзел прадстаўнікі розныў узроставых груп, прафесій.
Экаторбы – ініцыятыва спецыялістаў Краснапольскага раённага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва. Ідэю падтрымалі іх падапечныя: маладыя людзі з інваліднасцю і пажылыя грамадзяне.
Удзельнікі мерапрыемства даказалі сабе і іншым, што экаторба мае сваю яркую індывідуальнасць: тут была выстаўлена проста бясконцае мноства мілых торбаў і торбачак з вясёлым прынтам, якія радуюць вока. Асабліва ўразіла разнастайнасць матэрыялаў, з якіх яны былі выраблены: стары парасон, джынсы, абрус і дзіцячы вазок, які нават выйшаў са строю.
На фестывалі можна было не толькі набыць упадабаны аксэсуар, але і навучыцца самастойна яго вырабляць пад час правядзення майстар-класаў.
33-гадовая прадавачка ў Краснаполллі на працягу палутара гадоў забірала грошы з касы ў краме, дзе яна працавала – паведамляе прэс-служба Магілёўскага абласнога УУС. Для таго, каб схаваць крадзёж, яна рыхтавала фальшывыя дакументы пра набыццё тавараў у крэдыт жыхарамі пасёлка. Цяпер, за шкоду, нанесеную ў асабліва буйным памеры, яе чакае пакаранне – зняволенне тэрмінам да 12 гадоў.
Мысліцель, асветнік і філосаф эпохі Асветніцтва, член ордэна піяраў. Прафесар філасофіі.
Вучыўся ў піярскіх навучальных установах ВКЛ, у Рыме. Працаваў прафесарам і прэфектам піярскіх калегіумаў, прэфектам піярскай друкарні, пробашчам у розных гарадах.
Аўтар падручніка «Логіка, або Навука разважання і меркавання пра прадметы навукі», курса «Эклектычная філасофія». Пераклаў з французскай мовы на польскую кнігу «Ваенная навука прускага караля для яго генералаў». У прадмове да яе выказаў сваё захапленне грамадскімі мерапрыемствамі, што ажыццяўляліся ў тагачаснай Беларусі, у прыватнасці будаўніцтвам Пінскага канала.
Як член Адукацыйнай камісіі, займаўся рэформай школьнага навучання ў Беларусі і Літве, лічыў свецкую этыку адной з асноўных адукацыйных дысцыплін. Член «Таварыства па складанні элементарных кніг», напісаў 2 раздзелы для школы «Статута парафіяльных школ» і настаўленне «Аб інспектаванні школ».
Выступаў за вызваленне філасофіі ад схаластыкі і багаслоўя, за развіццё навукі.
Памёр 17 сакавіка 1807 года.
1834 год.У в. Асінаўка Магілёўскай губерні (цяпер – Віцебскі раён) нарадзіўся Зміцер Сямёнаў.
Першы беларускі, другі рускі метадыст, папулярызатар геаграфічнай адукацыі, пісьменнік.
Настаўнічаў у Віцебску, Пецярбургу. Адзін з ініцыятараў адкрыцця ў Расіі настаўніцкіх семінарый. Першая такая семінарыя адкрыта ў Маладзечне ў 1864 годзе.
Дырэктар Кубанскай, Закаўказскай (г. Горы) настаўніцкіх семінарый.
Стаў другім, пасля К. Ушынскага метадыстам геаграфіі, рускай мовы.
Першым у Расіі стаў друкаваць у педагагічных часопісах паурочныя распрацоўкі па прадметах.
Распрацаваў шэраг першых наглядных дапаможнікаў для гімназій. Аўтар геаграфічнай хрэстаматыі «Айчыназнаўства» (6 тамоў), метадычнага дапаможніка для настаўнікаў “Каментары да нагляднага навучання па карцінках”, больш за 300 артыкулаў педагагічнага, біяграфічнага, крытычнага і гістарычнага зместу.
Распрацоўшчык краязнаўчага (радзімазнаўчага) прынцыпу выкладання геаграфіі. Яго ідэі закладзены ва ўведзеным у 1996 годзе вучэбным прадмеце для беларускай пачатковай школы “Мая Радзіма – Беларусь”.
Беларускі выдавец і публіцыст, апякун здольнай моладзі. Адзін з арганізатараў Віленскага друкарскага таварыства, літаратурна-грамадскага аб’яднання шрубаўцаў, рэдактар «Вулічныя навіны», «Dziennik Wileński», уладальнік друкарні, у якой друкаваліся «Статут ВКЛ» (1819), літаратурныя творы.
Сакратар Камісіі Часовага ўрада ВКЛ (1812). Марціноўскі стаў узорам новага тыпу патрыёта Беларусі: будучы палякам, любіць Беларусь, а будучы беларусам, любіць Польшчу.
1870 год. У Нью-Ёрку пачалося будаўніцтва Бруклінскага моста праз праліў Іст-Рывер.
Да будаўніцтва прыцягнулі 2 000 транспартных сродкаў і 150 000 гараджан. Мост будаваўся 13 гадоў, злучае Манхэтэн і Бруклін, яго даўжыня 1 825 метраў (цэнтральны пралёт – 486 метраў) пры шырыні 26 метраў, максімальная вышыня над Іст-Рывер – 41 метр.
Палатно маста ўтрымліваецца чатырма тросамі дыяметрам каля паўметра, прычым кожны з іх складаецца з 5434 сталёвых жыл. Гэтыя апорныя тросы абапіраюцца на дзве пабудаваныя ў гатычным стылі вежы, якія ўзвышаюцца над вадой на 84 метры.
Бруклінскі мост – папулярнае месца адпачынку і веласіпедных прагулак для жыхароў Нью-Ёрка, адзін з сімвалаў горада.
1888 год.Дзень нараджэння саломінкі для кактэйляў.
Першую штучную саломінку для кактэйлю вынайшаў амерыканскі прадпрымальнік Марвін Стоўн, уладальнік фабрыкі па вытворчасці папяровых цыгарэтных мунштукоў.
Ён вынайшаў яе падчас дэпрэсіі, калі папіваў кактэйль праз жытнюю саломінку. Некаторыя валокны жытняй саломінскі расшчапіліся і падчас чарговага ўцягвання вадкасці загразлі ў Марвіна на зубах. І гэта моцна яго раздражняла.
Тады ён узяў палоску паперы і намазаў яе край па ўсёй даўжыні клеем, наматаў спіраллю на аловак, а затым зняў атрыманую трубачку. Але звычайная папера хутка намакала і пераставала трымаць форму. Тады ён стаў выкарыстоўваць устойлівую паперу з манільскай пянькі, а дыяметр абраў такім, каб праз трубачку не праскоквала цытрынавая костачка.
Яшчэ ў старажытныя часы сярод арыстакратаў Егіпта і Месапатаміі лічылася модным піць праз залатую або срэбную трубачку.
У 1906 годзе была вынайдзена аўтаматычная машына для вырабу папяровых саломінак. У 1939 годзе амерыканец Джозэф Фрыдман заснаваў карпарацыю “Flexible Straw Corporation” і стаў выпускаць гафраваную саломінку, якая магла згінацца над шклянкай. Фрыдман знайшоў рынак збыту не толькі ў рэстаранах, але і ў шпіталях: ляжачых пацыентаў было зручна паіць з іх дапамогай.
У ІІ палове XX стагоддзя балтыморац Ота Дайфенбах вынайшаў пластыкавую саломінку для піцця.
Партыйны і дзяржаўны дзеяч БССР.Намеснік наркама земляробства БССР. Працаваў на дзяржаўных і партыйных пасадах па ўсёй краіне, у тым ліку ў Бабруйску, Клімавічах. Загадваў аддзелам друку ЦК КП(б)Б, быў намеснікам рэдактара газеты «Беларуская вёска».
Арыштаваны НКУС 19 ліпеня 1930 года. Пакаранне адбываў у Салавецкім, Беламорска-Балтыйскім лагерах. Расстраляны 15 верасня 1937 года каля станцыі Сягежа ў Карэліі.
Настаўнічаў, служыў у Чырвонай Арміі, працаваў сакратаром Дудзіцкага сельсавета. Быў сябрам літаратурнага аб’яднання «Маладняк».
Аўтар вершаў, паэтычных зборнікаў, лірычных цыклаў.
Пераклаў на беларускую мову аповесць К. Гарбунова «Ледалом», кнігу выбраных твораў У. Бахмецьева «Людзі і рэчы», шэраг твораў М. Горкага, якія ўвайшлі ў 5 і 6-ы тамы Збору твораў М. Горкага на беларускай мове, раман М. Шолахава «Ціхі Дон» і іншыя. На яго верш «Расцём і дужэем» А. Туранкоў напісаў песню.
У лістападзе 1936 года арыштаваны НКУС, у 1937 асуджаны на 10 год пазбаўлення волі. Пакаранне адбываў у лагерах Сібіры.
Загінуў 12 мая 1940 года на будоўлі чыгункі каля Улан-Удэ.
Беларускі мастацтвазнавец, мастак, этнограф. Кандыдат мастацтвазнаўства, прафесар. Даследчык народнага мастацтва, матэрыяльнай культуры Беларусі, зрабіў мастацтвазнаўча-этнаграфічнае раянаванне беларускага народнага адзення ХІХ— пачатку ХХ стагоддзяў.
Аўтар альбомаў, кніг, серыі паштовых марак па народнаму адзенню, сцэнічных касцюмаў для розных мастацкіх калектываў, альбома «Беларускія народныя крыжы».
Каталіцкі архібіскуп-мітрапаліт Мінска-Магілёўскі (да 3 студзеня 2021 года). Доктар тэалогіі. Член Мальтыйскага ордэна.
Служыў у Літве, Расіі і Беларусі.
Адлічаны з Гродзенскага педінстытута за наведванне касцёла і ўдзел у набажэнствах. Скончыў Ленінградскі політэхнічны інстытут, каўнаскую Духоўную семінарыю. Працаваў інжынерам на Вільнюскім заводзе шліфавальных станкоў. Вынайшаў «Прамысловы ўзор спецыяльнага высакахуткаснага шліфавальнага станка для Волжскага аўтамабільнага завода».
Служыў у Вільні, Друскеніках, біскупам Мінскай дыяцэзіі (1989-1991), у Расіі (1991-2007), архібіскупам-мітрапалітам Мінска-Магілёўскім (2007-2021), заснаваў Гродзенскую вышэйшую духоўную семінарыю, спрыяў вяртанню і адкрыццю каля 100 раней зачыненых касцёлаў і прычыніўся да выдання «Парадку Імшы» і «Катэхізіса» на беларускай мове, заснаваў маскоўскі Каледж каталіцкай тэалогіі імя святога Тамаша Аквінскага з 3 філіяламі, «Радыё Марыя» і Вышэйшую духоўную семінарыю «Марыя — Каралева Апосталаў» у Санкт-Пецярбургу,
Пасля масавых фальсіфікацый на прэзідэнцкіх выбарах 2020 года, жорсткага разгону акцый пратэстаў, звярнуўся да беларускіх уладаў з заклікам спыніць насілле і неадкладна вызваліць усіх затрыманых на мірных акцыях нявінных грамадзян. Заявіў аб наяўных падставах меркаваць, што прэзідэнцкія выбары 2020 года ў Беларусі праходзілі несумленна.
31 жніўня 2020 года, пасля вяртання з паездкі ў Польшчу, беларускія памежнікі адмовілі мітрапаліту ва ўездзе ў краіну. МУС Беларусі прызнала пашпарт Кандрусевіча несапраўдным.
24 снежня 2020 года вярнуўся ў Беларусь і 3 студзеня 2021 года завяршыў пастырскую дзейнасць.
Настаўнічаў у Харкаўскай вобласці, арганізатар ашмянскай раённай газеты «Красное знамя», працаваў на Барысаўскім шклозаводзе, на кінастудыі «Беларусьфільм», у часопісе «Маладосць».
Аўтар апавяданняў, 10 зборнікаў прозы, раманаў.
Выкарыстоўваючы своеасаблівыя мастацкія формы, даследуе сучасныя праблемы існавання цывілізацыі ў Сусвеце: паводзіны звычайнага чалавека, які па няволі апынуўся ў чужым грамадстве; магчымасці найноўшых тэхналогій стварыць штучны розум, каб устанавіць дыктат над людзьмі; рэакцыя зямлян на незвычайныя бытавыя праявы, якія выкліканы кантактамі з іншапланецянамі.
1954 год. У в. Акулінцы Магілёўскага раёна нарадзіўся УладзімірКанаплёў.
Беларускі палітык, спартыўны функцыянер. Выхаванец геаграфічнага факультэта Магілёўскага педінстытута.
Працаваў настаўнікам, намеснікам дырэктара школы ў Шклове, у Шклоўскім РАУС, памочнікам дэпутата Вярхоўнага Савета А. Лукашэнкі, галоўным памочнікам прэзідэнта.
Дэпутат Вярхоўнага Савета XIII склікання, Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу, узначальваў дэпутацкую фракцыю “Згода”, быў намеснікам Старшыні Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу I і II склікання, старшынёй Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь III склікання.
Прэзідэнт Федэрацыі гандбола. Падтрымаў стварэнне рэгіянальнага часопіса “Магілёўскі мерыдыян”, выданне манаграфіі П. Лярскага “Прырода Магілёўскай вобласці”, праект мемарыялізацыі навуковай спадчыны вучоных-географаў Магілёўскага педінстытута.
2005 года. Указам прэзідэнта зацверджаны гербы Бабруйска, Дрыбіна, Слаўгарада, Чавус, Асіповічаў, Клічава, Касцюковічаў, Краснополля.
Прадстаўнік Ленінградскай школы харавога дырыжыравання.
Працавала ў Мінскім музычным вучылішчы імя Міхаіла Глінкі, дзе заснавала канцэртны хор. З 1987 года мастацкі кіраўнік і галоўны дырыжор Дзяржаўнай акадэмічнай харавой капэлы імя Р. Шырмы.
Выканаўчай манеры Яфімавай былі ўласцівы глыбокае пранікненне ў змест твору, апора на класічны вакал.
Узнагароджана ордэнам Францыска Скарыны, ордэнам Крыжа прападобнай Ефрасінні Полацкай Беларускай праваслаўнай царквы.
Паселішча з адным адзіным прамысловым прадпрыемствам і з ментальным вінегрэтам, дзепераплятаецца савецкасць, прыхільнасць да рускай культуры і тутэйшы культурніцкі пласт.
Сёлета Краснаполле адзначае юбілей – 215 год з часу заснавання.
Першыя звесткі аб узнікненні гандлёва-рамеснага паселішча на месцы сённяшняга раённага цэнтра на падставе гісторыка-археалагічных дадзеных адносяцца да 1707 года. З 1773 года Краспаполле ўвайшло ў склад Чэрыкаўскага павета Мсціслаўскага ваяводства. З 1774 года краснапольскія землі спачатку пэўны час належалі князю Аляксандру Галіцыну, а пасля перайшлі ва ўладанне фаварыта расейскай імператрыцы Кацярыны ІІ Рыгора Пацёмкіна.
Ужо да 1846 года мястэчка Краснаполле было вядома як буйны гандлёва-рамесны цэнтр ўсходняй Магілёўшчыны, куды з’язджаліся не толькі мясцовыя, але і расійскія і ўкраінскія купцы, асабліва ў дні кірмашоў.
У другой палове 19-га стагоддзя Краснаполле ўваходзіла ў склад Чэрыкаўскага павета Магілёўскай губерні і належала Бенкендорфам. Тут знаходзіліся народнае вучылішча, аптэка, сельская бальніца на 20 месцаў, тры скураныя майстэрні і броварня, 3 гарбарных і 9 маслабойных заводаў, вадзяны млын. На 1890 год у мястэчку было 412 будынкаў, штогод праводзілася чатыры кірмашы. Па дадзеных усеагульнага перапісу насельніцтва 1897 года мястэчка Краснаполле налічвала больш за 3 тысячы жыхароў, аднак у асноўным гэта было яўрэйскае насельніцтва.
У савецкі час, нягледзячы на тое, што Краснаполле стала раённым цэнтрам, мястэчка заставалася невялікім. Тут не было створана буйной прамысловасці, пагэтаму прыток насельніцтва быў невялікім. Тым не менш за савецкім часам Краснаполле вырасла амаль ў два разы, аднак працягвала заставацца маленькім мястэчкам Магілёўшчыны.
Найменне горада
Ёсць дзве версіі паходжання назвы Краснаполле. Адна з іх звязваецца з “Красным полем” – месцам бітвы Пятра І са шведамі ў Паўночнай вайне. Нездарма ў розных частках мястэчка на сёння можна пабачыць драўляныя гарматы з выявай сучаснага герба Краснаполля. Другая версія тлумачэння тапоніма “Краснае поле” – месца, якое багатае чырвонай глінай.
Аднак варта адзначыць, што ў пісьмовых крыніцах паселішча згадваецца таксама пад назвай Маластоўка па найменню рэчкі, што цячэ праз мястэчка. Напрыклад, пад такой назвай узгадваецца сучасны раённы цэнтр у 1784 годзе. Праўда ў далейшым паселішча ўжо фігуруе пад назвай Краснаполле. Якая назва больш гістарычная і аўтэнтычная – гэтае пытанне застаецца адкрытым.
Герб БССР, маленькая плошча з помнікам Леніну і шыльда Пушкіну
Краснаполле – адзіны горад у Магілёўскай вобласці, у якім на будынку мясцовага райвыканкама дагэтуль размешчаны герб не Рэспублікі Беларусь, а Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі. Ды і сам райвыканкам можа здзівіць бэзава-шэрай расфарбоўкай фасада, што не характэрна для раённых адміністрацыйных будынкаў.
Зусім недалёка ад мясцовага райвыканкама, на невялікай местачковай плошчы, размешчаны мармуровы помнік правадыру камуністаў – Уладзіміру Леніну. Прычым выгляд помніка стварае ўражанне, што ўсталяваны ён быў недзе 10-15 год таму, настолькі добрая яго захаванасць. Вобраз Леніна ў скульптурнай выяве выглядае досыць стрыманым: худы і высакаваты, з завостраным тварам, без ускінутай уверх рукі, а наадварот схаванай у кішэні верхняга адзення.
Цэнтральная плошча мястэчка, на якой знаходзіцца помнік правадыра пралетарыята, выглядае вельмі сціплай, з простай забудовай. Больш за тое, яе не замасцілі пліткай, а пакінулі у адзежы старога асфальта.
У цэнтра горада таксама размешчаны будынак Белпошты, адметны тым, што на ім знаходзіцца шыльда, якая ўсталявана з нагоды 200-годдзя з часу нараджэння Аляксандра Пушкіна. Гэта круглая дата адбылася яшчэ ў 1999 годзе, калі і была ўсталявана шыльда на будынку пошты. Натуральным чынам класік рускай літаратуры не мае ніякага дачынення да Краснаполля, нават гіпатэтычнага.
Працягам савецкай спадчыны з’яўляецца ваданапорная вежа з зоркай, якая знаходзіцца ў канцы мястэчка на вуліцы Энергетыкаў. Вежа ўяўляе цікавасць менавіта ў спалучэнні з зоркай, бо архітэктурна яна выглядае досыць стандартна.
Аддаленасць, неразвітая прамысловасць, аграэстэтыка
Гарадскі пасёлак Краснаполле пяты з канца спіса раённых цэнтраў Беларусі, па колькасці насельніцтва ў рэспубліцы, але ўзначальвае найменш населены раён краіны, які сур’ёзна пацярпеў ад аварыі на Чарнобыльскай АЭС. Больш за тое, Краснапольскі раён аддалены ад ўсіх транзітных трас і чыгуначных дарог, а таксама не мае развітой прамысловасці.
Яшчэ адносна нядаўна ў мястэчку быліразмешчаны камбінат будматэрыялаў і апрацоўкі ільну, масларобны іагароднінасушыльны заводы, а таксама хлебазавод, аднак іх дзейнасць была спынена зпрычыны нерэнтабельнасці. Толькі ўявіце сабе, што раён не выпускае свайго хлеба і ягозавозяць з суседніх раёнаў. На сайце райвыканкама белым па чорнаму напісана: “У Краснапольскім раёне ажыццяўляе вытворча-гаспадарчую дзейнасць адна прамысловая арганізацыя – Краснапольскае унітарнае вытворчае камунальнае прадпрыемства “Жылкамунгас”.
Прадстаўлена ў Краснаполлі ў шырокім выглядзе і аграэстэтыка. Паселішча адзначаецца тым, што ў мястэчку шмат размаляваных у розныя колеры камянёў, што, здаецца, больш нідзе столькі не ўбачыш, хоць мястэчка па тэрыторыі дастаткова маленькае. Для аматараў рознакаляровага ўспрыняцця свету Краснаполле будзе сапраўдным раем на Зямлі, дзе камяні размаляваны ва ўсе колеры вясёлкі.
Адметнасці раённага цэнтра
Маленькае Краснаполле адметна тым, што ў ім штогод праводзіцца міжрэгіянальны фестываль аматарскіх тэатраў «Тэатральныя вечары». «Тэатральныя вечары» прадстаўлялі сабой своеасаблівы форум, месца для абмеркаванняў тэатральных праблем, спектакляў, для ўстанаўлення зносін акцёраў, рэжысёраў, аматараў тэатральнага мастацтва.
З 2013 года фестываль праводзіцца штогод і мее статус міжрэгіянальнага. Ён аб’ядноўваў аматарскія тэатры розных напрамкаў з усіх куткоў нашай краіны і краін замежжа. У 2018 годзе прайшоў VII Міжрэгіянальны фестываль аматарскіх тэатраў «Тэатральныя вечары», які быў прымеркаваны да 100-годдзя Краснапольскага народнага тэатра. Нездарма каля жоўтага будынка мясцовага цэнтра культуры размешчана малая архітэктурная форма ў выглядзе двух масак як сімвалаў фестываля.
Штогод у Краснаполлі таксама праводзіцца фестываль народных промыслаў і раместваў «Краснапольскі глечык». Яго асноўныя мэты – выяўленне і падтрымка таленавітых самабытных майстроў народнай творчасці Краснапольшчыны, а таксама адраджэнне, захаванне і развіццё творчасці майстроў Магілёўскага краю, падтрымка лепшых узораў народнай творчасці. У Краснаполлі для адраджэння ганчарнага промыслу стварылі нават ганчарную мастэрню, у якой спецыялісты могуць даць майстр-клас па вырабе не толькі ганчарнага посуду, але і вырабе гліняных цацак-свісцёлак. Сімвалічна, што на гербе раённага цэнтра размешчана выява залатога гарлача.
Сярод іншых адметнасцяў адзначым шэраг старых будынкаў канца ХІХ — пачатку ХХ стст. Прычым у адным з такіх будынкаў знаходзіцца мясцовы гісторыка-этнаграфічны музей, які налічвае пяць экспазіцыйных і выставачных залаў, якія падрабязным чынам знаёмяць з мінулым Краснапольшчыны.
Адзначым таксама яўрэйскія могілкі, якія знаходзяцца фактычна ў ваколіцах мястэчка, што некалі былі важным месцам, бо яўрэйскае насельніцтва стагоддзе таму складала значную частку жыхароў мястэчка.
У Магілёве сабралі галоўную елку вобласці. Яна – самая вялікая ў краіне, яе вышыня 36 метраў. Ёлка складаецца з 6 500 штучных галінак. Да елкі будзе дадазены таксама вялікі экран з 40 000 пікселямі.
Агні з 3D-гірляндамі на галоўнай абласной ёлцы запаляць15 снежня ў 18.00. Раней mogilev.media пісалі, што ўрачыста запаліць глоўную ёлку вобласці планавалася ў нязручны час – у працоўны дзень у 16.00. “Па шматлікіх зваротах грамадзян” час мерапрыемства зрабілі больш зручным для гараджан.
Навагоднія ёлкі стаяць ужо па ўсім Магілёўскім рэгіёне.
Так, на гарадской плошчы г.п. Краснаполля ўстанаўлівалася, як паведамляе redflag.by
ёлка зборная, яна складаецца з двух металічных каркасаў, на якія мацуюцца зялёныя пухнатыя яловыя дрэўцы са мноствам шышак. Вышыня зборнай канструкцыі складае больш за 12 метраў.
Цырымонія запальвання агнёў на галоўнай ёлцы, якая дасць старт навагоднім і калядным мерапрыемствам, у Краснаполлі адбудзецца 16 снежня а 17:00
Усяго ў Магілёўскайй вобласці будзе 21 “галоўная” рэгііянальная елка: у Магілёве, Бабруйску і 19 райцэнтрах. Але агульная колькасць навагодніх прыгажунь будзе устаноўлена куды больш. Напрыклад, толькі у Магілёве вялікіх дрэў будзе ўстаноўлена
12 у розных раёнах горада.
На працягу бліжэйшага тыдня ўсе “галоўныя” рэгіянальныя елкі будуць устаноўлены і ўпрыгожаны, каб даць старт калядным святам 15-17 снежня.
Тым часам ў абласным цэнтры і раёнах пачынаюць працаваць елачныя кірмашы.
Так, чавускі лясгас вызначыў графік працы “Елачных кірмашоў”
1,1 – 2,0 м – 10,00 рублёў (з пакаваннем 11,0 рублёў)
2,1 – 3,0 м – 21,00 рубель (з пакаваннем 22,0 рубля)
дрэва навагодняе ў кадцы 14,00 рублёў, букет навагодні 11,00 рублеў.
Як бачым, кошты на натуральныя дрэвы куды таннейшыя, чым на штучныя. Напрыклад, у крамах сеткі “АМІ”, штучныя елкі прапануюцца па коштах 144-200 рублёў, а ў сетцы “ОМА” (Магілёў) і ад 40 да 500 рублёў.
Юго-Восточный регион Могилевской области, объединяющий семь районов, несмотря на миллиардные инвестиции показывает ужасающую динамику по производству одного из самых важных для хозяйств ресурсов.
На фоне блистательных результатов по урожаю вновь назначенного в стране “золота” – зерна, как-то меньше уделяется внимания производству золота “белого” – молока. Зерно в Беларуси превратилось в политическую культуру – больше урожай, успешнее власть с ее заботой о столе белорусов. И неважно, что вырученные деньги от его реализации давно проедены, и не все хозяйства могут позволить полноценный рацион кормления животных – главное вовремя обозначить достижение по урожайности и валу к уровню предыдущего года. Что ж, порадуемся и мы, но если наращивание объема производства зерновых превратится в тенденцию…
На самом деле особого внимания (в том числе и через увеличение зерна на кормовые цели) требует производство молока. Ежедневная его реализация позволяет держать оборотные средства хозяйств в “боевом” состоянии, обеспечивая повседневную деятельность субъектов хозяйства во всем ее многообразии. Естественно, забота о молочном стаде и наращивание эффективности его использования – не только вопрос, но и проблема № 1 почти для всех сельскохозяйственных организаций как Беларуси, так и нашей области.
Производство молока можно нарастить по двум направлениям: увеличение численности коров и их продуктивности, что требует наличия соответствующей кормовой базы, помещений с современном оборудованием, грамотного обслуживания буренок, их осеменения и лечения. Отдельно стоит проблема сохранности стада и увеличения срока эксплуатации каждого животного.
И тут мы в Могилевской области и, в частности, в Юго-Восточном регионе (ЮВР) наблюдаем весьма занимательную (и трагическую) картину. За 7 прошедших лет с момента начала действия Указа № 235, вдохнувшего жизнь в семь юго-восточных районов Могилевщины, показатели в производстве молока резко ухудшились.
С 2015 по 2022 год производство молока в области снизилось на 5,6 % (недобрали 41 341 тонну), а в ЮВР и того хуже – валовый надой “упал” на 19,7 % (минус 22 331 тонна). Фактически юго-восток в производстве молока потерял условный Климовичский район. Надой в 2022 году по сравнению с 2015 годом в Славгородском и Костюковичском районах составил только по 70 %, в Хотимском – 74,5 %, в Чериковском – 89 %. Относительно неплохо сработал Краснопольский район – 99,9 %, а вот Кричевский район, единственный в ЮВР, добавил 6,4 %.
Опять же, если по области удой на 1 корову с 2015 года уменьшился на 0,5 %, то данный показатель для Костюковичского района составил 29 %, Славгородского – 26,5 %, Хотимского – 20,9 %. Краснопольский район удой не потерял, а вот Кричевский район его нарастил почти на 30 %. Увы, на достижениях двух районов зоне ЮВР и дальше в светлое финансовое будущее дорога весьма проблематична.
А как же с поголовьем скота, за счет роста которого и обеспечивается увеличение валового надоя, правда, при условии эффективной эксплуатации коров ?
К сожалению, провал и в этом направлении. За 7 лет в Могилевской области сократилось поголовье дойного стада на 6,8 % (меньше коров стало на 12 449 голов), а в ЮВР – на 11,6 % или на 3 825 голов. По поголовью дойного стада фактически стерт с экономического лица самый успешный Кричевский район. При этом, ни один район ЮВР поголовья коров не добавил: их численность в Чериковском районе сократилась на 21 %, в Костюковичском и Славгородском районах – по 8 %, в Хотимском – на 6 %.
ЮВР, получивший от государства миллиард рублей помощи в принципе должен был вытянуть область из “минусов” как в социальном, так и экономическом плане. Пока безрезультатно, но, мы надеемся, что разноплановые инвестиции обязательно сработают и зона ЮВР в ближайшие годы покажет эффективное их освоение.
Продолжение. Начало экономического анализа положения дел у Юго-Восточного региона Могилевщины можно прочитать здесь и здесь.
Начало нашего лонгрида можно прочитать здесь через VPN.
Указ Лукашенко № 235 “О социально-экономическом развитии юго-восточного региона Могилевской области” возродил надежду у местной власти, субъектов хозяйствования и населения Юго-Восточного региона (ЮВР) Могилевской области на лучшую жизнь.
Следует заметить, что государство свои обязательства перед ними сдержало, более того, продлило тепличный режим хозяйствования до 2025 года. Во-всяком случае, за первые 4 года хозяйствования в ЮВР вложено 800 млн. рублей, которые должны были положительно повлиять на результаты хозяйственной деятельности, в первую очередь сельскохозяйственных организаций.
Колхозы, поглотившие максимально от разрешенного Указом куска инвестиций, преференций и льгот (включая сельское население в целом), с отдачей в виде физических показателей радовать государство не спешат.
Возьмем производство зерна по ЮВР. На важность наращивания производства зерна обратил внимание А. Лукашенко: “Зерно сегодня – это практически новое золото или нефть. Может быть, даже будет дороже…” (“Ударны фронт” № 23 ад 23 сакавіка 2022 года).
Какова же ситуация в зерноводстве юго-восточного региона? Скажем прямо – с точностью до наоборот относительно ожидаемых результатов. Если Могилевская область в целом в 2022 году увеличила производство “нового золота” по отношению к 2015 году на 6,4 %, то хозяйства ЮВР снизили этот показатель на 16,6 %. Рост урожая показали только 2 района – Краснопольский (100,6 %) и Кричевский (108,7 %). А вот Климовичский район показал “минус” в 37,6 %, Хотимский – “минус” 34,1 %. Климовичский и Костюковичский районы вообще “умудрились” собрать менее 20 ц/га.
А вспомним, с каким пафосом аграрии ЮВР входили в 2020 год – по бизнес-плану в завершающем году действия Указа 235 они должны были удвоить производство зерна. И пошло, и поехало: вновь назначенная на должность председателя Чериковского райисполкома Александра Михеенко взялась получить 40 000 тонн “золота” или в 2,2 раза больше уровня предыдущего года, председатель Костюковичского райисполкома взялся за получение 42 тысяч тонн (“Сельская газета” № 42 от 11 апреля 2020 г.) или на 83 % больше (с их-то почвами!).
Нужно отдать должное, хозяйства ЮВР в 2020 году произвели зерна к уровню прошлого года на 39 % больше, а вот к уровню 2015 года – 95 %. Кстати, не выполнили своих громких обязательсв ни Костюковичский (не добрали 11 000 тонн к обещанному), ни Чериковский (- 12 500 тонн) районы.
А ведь Чериковскому району государство тогда подарило 50 единиц высокопроизводительной техники, помогло с азотными удобрениями. Костюковичскому району в 2019 году за счет бюджетов выделено 2,2 млн. рублей, столько же в 2020 только для приобретения сельскохозяйственной техники. В 2020 году полностью район обеспечен удобрениями, из госрезерва выделено 350 тонн топлива. И так по всему ЮВР – что еще нужно для поступательного развития данной территории?
И как объяснить руководству Костюковичского района снижение урожайности зерновых культур с 2015 по 2022 год на 47 %, Климовичского и Чериковского районов на 37 %?
Зачем выращивать картофель в Климовичском (урожайность в 2021 году 53 ц/га), в Славгородством (60) и в Кричевском (67 ц/га) районах, если точка безубыточности находится на уровне 200 ц/га.
Кстати, в своих болотах, лесах и на песках Кличевский район получил 405 ц/га, а Бобруйский – 254 ц/га. Видимо, дело не в преференциях, а в уровне хозяйствования. И разумности принимаемых решений, что наглядно показывает состояние дел в животноводстве ЮВР.
В регион инвестирован миллиард рублей за последние семь лет, но дало ли это положительный результат?
Юго-восточный регион (ЮВР) Могилевской области в последние десятилетия в своем развитии явно депрессивен, с перспективами явно сомнительного характера. Не совсем помогают и Программы его развития, разработанные в русле принятых Указов № 235 от 8 июня 2015 и № 177 от 28 мая 2020 годов.
В ЮВР входит 7 районов: Климовичский, Костюковичский, Краснопольский, Кричевский, Славгородский, Хотимский и Чериковский и 6 из них относятся к пострадавшим от аварии на ЧАЭС. Это один из факторов сокращения населения, потери значительных площадей сельхозугодий, снижения экономической активности субъектов хозяйствования.
Изначально Программа развития ЮВР с рядом льгот, преференций и открытых возможностей для привлечения инвестиций была рассчитана до 2020 года. Но, увы, запланированные результаты не были получены и было принято решение продлить действие Программы до 2025 года. Акцент в Программе по-прежнему сделан на местное сырье, сельское хозяйство, социальную сферу и привлечение инвестиций.
Но и местные руководители должны были обеспечить рост. Например, к 2020 году по сравнению в 2015 годом ожидалось увеличение производства молока на 17 %, производства мяса крупного рогатого скота (КРС) на 41 %, свинины – на 37 %, зерна – на 10 %. Но, главное, должны быть обеспечены условия для повышения качества и уровня жизни населения. С того времени государство в регион вложило около 1 миллиарда рублей и уже впору спросить с местной (коллективной) вертикали за повышенное внимание минского руководства.
А результаты, прямо скажем, не соответствуют надеждам соответствующих органов и населения ЮВР. Особенно бросается в глаза ситуация как раз с динамикой численности местного населения на всей территории “особого” внимания”.
С 2015 по 2022 год население ЮВР сократилось на 11,1 %, в то время как по области на 5,3 %. Особенно пострадали: Краснопольский (меньше уровня 2015 года на 11,6 %), Климовичский (12 %) и Хотимский (13,7 %) районы. Всего регион за 7 лет потерял 14 684 человека – в принципе с карты ЮВР “стерт” по численности Чериковский район.
Еще хуже ситуация с населением сельских территорий. Если по области оно снизилось на 16,5 %, то на территории ЮВР сельских жителей стало меньше на 10 141 человек или на 21,9 %. Фактически по сельскому населению потеряно три таких района, как Краснопольский, Славгородский и Хотимский.
Потенциально экономическое развитие территории можно представить через динамику числа субъектов хозяйствования. Как раз этот показатель в ЮВР выглядит обнадеживающе: за 7 лет количество организаций возросло на 59 или на 6,1 %. При этом подвижки касаются всех районов, кроме Кричевского – там как было 218 организаций в 2015 году, так и осталось в 2022. Наибольший прирост зафиксирован в Славгородском районе – 13,8 % (+16 организаций), в Хотимском – 10,9 % (+11) и Климовичском – 9,7 % (+17) районах. Естественно, одни организации открывались, другие прекращали свою деятельность, но тенденция их роста впечатляет. За первые 5 лет в ЮВР создано 230 коммерческих организаций, на новые места трудоустроено свыше 2500 человек.
Казалось, регион начал выкарабкиваться из патовой ситуации в социально-экономическом развитии и подтверждалось это сказочным планом на период 2020-2025 гг. по обеспечению темпа производства сельскохозяйственной продукции на 196 % (!). И, судя по динамике занятости экономически активного населения, рост производства продукции должен обеспечиваться не менее фантастическим ростом производительности труда. В противном случае мы видим очередной волюнтаристский подход в решении проблем территории с огромными финансовыми затратами без должной отдачи. А отдачу вложенных средств как раз и обеспечивают занятые в экономике работники.
Так вот, за 7 лет, прошедших от начала реализации Указов и разработанных Программ Могилевским облисполкомом занятость в ЮВР уменьшилась на 6 тысяч человек или на 11,5 %. “Сминусовали” по занятости все районы, а в целом регион потерял по занятым полтора Чериковского района.
Особенно тревожная ситуация сложилась в Климовичском – потеряли 1, 7 тыс. работников (15,9 %), Хотимском – 0,7 тыс. (15,2 %), Кричевском – 1, 8 тыс. (13,5 %). Даже Славгородский район, на который пролился “золотой” дождь инвестиций, потерял 400 работников или 7,8 % от занятых. А вот в Краснопольском районе наименьшие потери – 200 работников и 5,6 % – показатель на фоне других районов неожиданный, но и обнадеживающий.
Увы, итоги работы за предыдущий период ЮВР к оптимизму не располагают.
Кастрычніцкі і чэрыкаўскі сталі лепшымі на Магілёўшчыне і паказалі, што павінен умець рабіць прафесіянал у міліцыі
З работай самых масавых катэгорый работнікаў міліцыі так ці інакш сутыкаецца кожны беларус. І мы ўсе разумеем, як важна, каб міліцыянеры з аднаго боку былі прафесіяналамі, а з іншага – памяталі, што служаць беларускаму народу, умелі падтрымліваць кантакт і вырашаць праблемы простых людзей.
Сам жа конкурс цікавы яшчэ і тым, што ён паказаў, якія якасці міліцыянераў лічыць важнымі іх міліцэйскае начальства.
Абласны этап рэспубліканскага конкурсу прафесійнага майстэрства прайшоў у Магілёве на званне “Лепшы ўчастковы інспектар міліцыі” і “Лепшы ўчастковы інспектар па справах непаўналетніх”. Конкурс паказаў, якія якасці патрэбны самым блізкім да народу шэраговым міліцыянерам для нясення службы і чаго ім не хапае.
Што было
Як сведчыць сайт УУС вобласці спаборніцтвы пачаліся са страявога агляду і экзамену па страявой падрыхтоўцы. Тут усё зразумела.
Надалей супрацоўнікі міліцыі стралялі з табельнай зброі і дэманстравалі баявыя прыёмы барацьбы. Трэба адзначыць без жартаў, што гэта вельмі актуальныя навыкі менавіта для ўчастковых. Многія думаюць, што толькі АМАП і іншыя спецыяльныя структуры здзяйсняюць захопы і абясшкоджванне злачынцаў. А насамрэч, “пад нож” часцей за ўсё ідуць менавіта работнікі нізавога звяна, а большасць злачынстваў маюць побытавы характар.
Яшчэ інспектары здавалі іспыты па фізічнай, спецыяльнай і медыцынскай падрыхтоўцы. Без добрай фізічнай формы і спецыяльных навыкаў паспяхова працаваць немагчыма. А ўмець аказаць першую медычную дапамогу, нават прыняць роды, абавязан кожны міліцыянер.
Завяршыўся дзень спаборніцтвам у аратарскім майстэрстве. Сайт не тлумачыць, у чым заключаўся гэты конкурс. Калі ва ўменні выступаць са сцэны, то гэта, як падаецца, не самае важнае.
Чаго не было
Што здзівіла, так гэта адсутнасць рэальна важных конкурсаў па вырашэнню канфліктных сітуацый і прымірэнні жыхароў, на недапушчэнне канфліктаў.
Што рабіць, калі п’яныя не кантралююць сябе, калі муж скардзіцца, на тое, што жонка скрала з іх халадзільніка ягоную каўбасу? Як паводзіць сябе, калі суседзі знізу “пасылаюць” радыяцыю на суседзяў зверху?
Падобных нестандартных сітуацый у любога ўчастковага некалькі тузінаў. Вось у вырашэнні іх і крыецца прафесіяналізм міліцыянера, які павінен умець без прымянення сілы знайсці выйсце з самай складанай сітуацыі. Хочацца верыць, што падобныя заданні былі ў час экзамена па спецыяльнай падрыхтоўцы.
Пераможцы
Лепшым участковым інспектарам міліцыі Магілёўскай вобласці стаў маёр міліцыі Яўген Дзянісенка з Кастрычніцкага РАУС г. Магілёва. Другое месца заняла лейтэнант міліцыі Юлія Дзяшук, якая прадстаўляе той жа райаддзел. На трэцім месцы апынуўся капітан міліцыі з Крычава Уладзіслаў Стручкоў.
Сярод участковых інспектараў па справах непаўналетніх лепшым стаў старшы лейтэнант міліцыі Дзяніс Вараб’ёў, які прадстаўляе Чэрыкаўскі РАУС. На другім месцы старшы лейтэнант Ангеліна Казлова з Краснаполля. Замыкае тройку лідараў капітан міліцыі Вікторыя Прымачак з Ленінскага РУУС г. Магілёва.
Радуе, што палова пераможцаў жанчыны. Сусветная практыка паказвае, што калі колькасць жанчын у паліцыі дасягае хаця б 40%, то скарг, карупцыі і канфліктаў у гэтай службе становіцца значна менш.
Пераможцы будуць абараняць гонар Магілёўскай вобласці на рэспубліканскім этапе конкурсу прафесійнага майстэрства.
Прафесійнае свята ўсіх музыкаў, кіраўнікоў аркестраў, работнікаў філармоній і музыказнаўцаў.
Адным з ініцыятараў установы дня з’яўляецца кампазітар з беларускімі каранямі Дзмітрый Шастаковіч.
З музыкай чалавецтва знаёма з даўніх часоў.
У 2000 годзе кітайскія археолагі знайшлі калекцыю музычных інструментаў, якім 2 тысячы гадоў.
На свеце знойдзецца не шмат людзей, якія абыякавыя да музыкі.
Міжнародны дзень кавы (з 2014 года).
Моцны і духмяны напой, які аднаўляе актыўнасць і падымае настрой, даўно заслужыў уласнае свята.
Беларусы паважаюць каву з моманту з’яўлення першых кавярняў у ВКЛ, пасля таго як быў захоплены абоз з зернямі кавы пад час перамогі войск Яна III Сабескага над асманамі.
Але спажыванне застаецца на нізкім ўзроўні: 700 грамаў на чалавека за год. Гэта паказчыкі аўтсайдэра ў Еўропе.
У Фінляндыі, для параўнання, ужываюць амаль 13 кілаграмаў (1 месца ў Еўропе).
Пакінуў дзённік за 1658–1685 гады — каштоўную гістарычную крыніцу пра палітычнае жыццё Рэчы Паспалітай, соймы, штодзённае жыццё заможнай шляхты, звычаі і норавы.
Беларускі жывапісец, педагог. Бацька Стэфаніі Станюты.
Працаваў загадчыкам аддзела выяўленчага мастацтва Галоўпалітасветы Беларусі, сакратаром аб’яднання мастакоў Беларусі (з 1924), Усебеларускага аб’яднання мастакоў (1927-1930).
Выкладаў маляванне ў школах, мастацкіх студыях і гуртках.
Адзін з ініцыятараў і арганізатараў Мінскай гарадской мастацкай выстаўкі (1921).
Беларускі мастак-жывапісец, графік, скульптар, удзельнік групы «Трынаццаць».
Яшчэ студэнтам маскоўскага Вышэйшага мастацка-тэхнічнага інстытута стаў прызнаным мастаком.
Яго творы набывалі Пушкінскі музей, Траццякоўская галерэя і іншыя ўстановы.
Пісаў партрэты, пейзажы, сцэны з гарадскога жыцця, жанравыя кампазіцыі.
Аўтар партрэтаў дзеячаў 1920-1930-х гадоў, Янкі Купалы, Якуба Коласа.
Расстраляны НКУС у 1937 годзе.
У 1990 годзе ў Маскве адбылася першая пасмяротная выстаўка яго прац.
1929 год. БССР і іншыя саюзныя рэспублікі СССР перайшлі на рэвалюцыйны каляндар.
У каляндарным годзе прадугледжвалася 360 дзён і адпаведна 72 пяцідзёнкі. Астатнія 5 дзён было вырашана лічыць святочнымі.
Тыдзень у 1929-1930 гадах складаўся з пяці дзён, пры гэтым усе працоўныя дні былі падзеленыя на пяць груп, названых па колерах, і кожная група мела свой уласны выходны дзень у тыдзень.
Нягледзячы на тое, што выходных дзён стала больш, гэтая рэформа была непапулярная, бо значна ўскладняла асабістае, грамадскае і сямейнае жыццё з-за несупадзення выходных дзён розных чальцоў грамадства.
Беларускі кампазітар, педагог. Народны артыст Беларусі.
Адзін з заснавальнікаў праграмнай сімфоніі на нацыянальную тэматыку.
Аўтар твораў: балет “Страсці” (“Рагнеда”), музычная камедыя “Дзяніс Давыдаў”, араторыя “Вольнасць”, сімфоніі, уверцюры, паэмы, п’есы, вакальныя цыклы, рамансы, музыка для тэатра і кіно і іншыя.
Належыць да экспрэсіўнага крыла рамантызму.
1942 год. 80 гадавіна з дня нараджэння Наталлі Парошынай.
Артыстка балета, педагог, заслужаная артыстка Беларусі.
У якасці салісткі Дзяржаўнага тэатра оперы і балета Беларусі стварыла выразны вобраз Жанчыны ў чорным у балеце “Свет і цені” Г.Вагнера.
Выканаўца партый у “Балеро” М.Равеля, у “Лебядзіным возеры” П.Чайкоўскага і іншых.
