Вечарам 17 чэрвеня цела мужчыны 1975 года нараджэння было знойдзена ў меліярацыйным канале каля вёскі Яўсеевічы Глускага раёна – паведамляе прэс-служба МНС.
Фота ілюстрацыйнае.
Category: Навіны Глуска
Смерці на вадаёмах — тапельцы на рэках і загадкавая гібель у Магілёве
Паводле інфармацыі абласнога асвода, за апошні час у Магілёўскай вобласці зафіксаваны чатыры выпадкі гібелі людзей на вадаёмах.
У Бабруйску на Бярэзіне быў знойдзены малады мужчына 1994 года нараджэння, які сышоў з дому яшчэ ў студзені гэтага года. У Магілёве на Дняпры было знойдзена цела мужчыны 1942 года нараджэння, а ў Глускім раёне ў сажалцы ўтапіўся мужчына 1963 года.
Аднак самы загадкавы інцыдэнт адбыўся ў Магілёве, дзе першага траўня ў закапанай у зямлю двухсотлітровай бочцы была знойдзена жанчына 1959 года нараджэння. — паведамляюць “Магілёўскія ведамасці”.
Адзначым, што ўсе тапельцы былі знойдзены ў адзенні. На дадзены момант абставіны гібелі людзей высвятляюцца.
Фота ілюстрацыйнае
У Глуску ў імя святапакутніка Пятра Грудзінскага хочуць назваць вуліцу
Святар Пётр Грудзінскі нарадзіўся ў Глуску ў 1877 годзе. У 1921 годзе ён быў пасвечаны ў чын святара і служыў у адной з цэркваў Мінскай губерні. У студзені 1930 года быў арыштаваны і 23 лютага 1930-га года паводле пастановы калегіі ОГПУ прыгавораны да вышэйшай меры пакарання.
Пётр Грудзінскі быў рэабілітаваны ў 1989 годзе. У 1999-м Сінодам Беларускай праваслаўнай царквы Грудзінскі Пётр Феафілавіч кананізаваны і прылічаны да ліку святых новапакутнікаў.
З ініцыятывай назваць вуліцу ў Глуску імем Пятра Грудзінскага выступіў настаяцель Свята-Багаяўленскай царквы Глуска протаіерэй Міхаіл Лазоўскі – піша газета “Радзіма”.
Выява ілюстрацыйная
Патанулі адразу два чалавекі за дзень – у Бабруйску, пад Глускам
Целы двух чалавек даставалі ратавальнікі Магілёўскай воббласці за дзень 29 красавіка – паведамляе прэс-служба МНС. У Бярэзіне ў Бабруйску патануў мужчына 1994 года нараджэння, беспрацоўны. Таксама беспрацоўны мужчына, 1963 года нараджэння патануў у вёсцы Карповічы Глускага раёна.
Фота ілюстрацыйнае.
Двое вяскоўцаў пабачылі дым з вакна і выратавалі суседа пад Глускам
У вёсцы Поўстка Глускага раёна два жыхары паселішча, Юрый Фалецкі і Андрэй Лузан – пабачылі, што з дома іх 65-гадовага суседа валіць дым і кінуліся на дапамогу. Дзверы былі адчыненыя, таму мужчыны лёгка праніклі ў жытло і выцягнулі на свежае паветра гаспадара дома, які спаў у задымленым пакоі. Папяредне, прычынай пажару стала неасцярожнае курэнне – паведамляе прэс-служба МНС.
Фота: МНС
Глускія энергетыкі перасялілі бусла, з-за якога ў вёсцы ўжо некалькі разоў прападала электрычнасць
У вёсцы Барысаўшчына Глускага раёна прайшла спецыяльная аперацыя “Жытло для бусла”. Мяясцовыя энергетыкі спецыяльна для аднаго бусла паславілі новую апору, без электрычнасці, каб птушка магла размясціць на ёй сваё гняздо.
Раней бусел віў гняздо на апоры з правадамі, і пагэтаму ў вёсцы ўжо некалькі разоў за гэтую вясну прападала электрычнасць – галінкі падалі на правады і замыкалі іх – піша газета “Радзіма”.
Фота: газета “Радзіма”
У Глуску сталі прападаць кантэйнеры для асобнага збору смецця
Калі раней у дварах райцэнтра былі асобныя кантэйнеры для паперы, шкла, пластыка, то цяпер яны застаюцца толькі для змешаных адыходаў і ПЭТ бутэлек.
У той час, як у свеце, нават у слабаразвітых краінах, набірае моц асобны збор побытавых адыходаў, у Глуску мясцовыя журналісты зафіксавалі знікненне на многіх кантэйнерных пляцоўках райцэнтра кантэйнераў для паперы і шкла.
У ходзе журналісцкага расследавання высветлілася, што на большасці пляцовак засталіся толькі кантэйнеры для цвёрдых адыходаў і ПЭТ бутэлек.
Адказу на пытанне, чаму ў некаторых дварах яшчэ ёсць кантэйнеры для паперы і шкла, а ў іншых ужо няма, журналсты знайсці не змаглі. Праблема, як ім падаецца або ў нормах колькасці кантэйнераў на колькасць жыхароў, або ў адсутнасці грошай на новыя.
Многіх глушчан не задавальняе неэканамічная і неэкалагічная, крайне архаічная практыка збору побытавых адыходаў у райцэнтры, піша раённая газета “Радзіма”.
Фотаздымак з газеты Радзіма.
Глусские соцработники на велосипедах признаны лучшими
Глусский районный центр социального обслуживания населения признан лучшим в Могилёвской области по итогам работы в 2022 году. Тут есть «гостевые», «приемные», «патронатные» семьи и «ирландский дом».
Слагаемых успеха много, пишет газета Родина. Каждый соцработник за счет заработанных центром внебюджетных средств действительно обеспечен велосипедом. Но самое главное, как считают глусские соцработники, у них есть команда, где каждый работник – неслучайный человек.
Сегодня в штате Глусского районного центра социального обслуживания населения 132 человека, половина – это социальные работники, которые осуществляют уход за пожилыми людьми на дому. У каждого соцработника в среднем по девять человек на обслуживании.
Удивительно, но две трети сотрудников работают в центре более 15 лет и такой проблемы, как текучесть кадров, здесь нет. Соцработник, который выдержал больше месяца, остается на долгие годы.
Приблизительный портрет глусского соцработника – это сельская женщина 50 лет, без специального образования, добрая, трудолюбивая и на служебном велосипеде. Мужчины среди социальных работников тоже есть, хоть их и немного.
Как расказывает директор Глусского цэнтра социальной защиты Анжела Полупанкова, в районе услугами соцработников пользуется почти полтысячи граждан. Это и совершенно одинокие люди, и те, у кого дети есть, но живут далеко и каждый день не могут помочь. Для пенсионера услуги соцработника обойдутся от 15 до 20 рублей в месяц, в зависимости, от количества необходимых пожилому человеку услуг.
Некоторые соцработники – человек 17 – и выходные проводят со своими подопечными. Есть такая форма работы, как «гостевая семья». Это когда соцработники приглашают стариков к себе в выходной день домой. Для одинокого человека это важно – побыть в кругу семьи, где с ним общаются, угощают чем-то вкусным. Кстати, «гостевая семья» – это бесплатная опция.
На такой же инициативе существуют «патронатные семьи», это когда за человеком не только ухаживают, но, если надо, свозят его в больницу, например, еще где-то сопроводят, помогут в каких-то делах.
А вот «приемная семья» – это уже работа, но тут и совсем другие истории. Например, есть семья, которая забрала и досматривает чужую одинокую женщину, бывшую когда-то лучшей подругой матери. Мама попросила дочь не оставлять подругу, и дочь выполняет мамину просьбу.
В Заелице работает отделение круглосуточного пребывания, которое рассчитано на 40 мест. Сейчас в отделении в Заелице живет 37 человек, средний возраст которых 80 лет. Есть люди, которые живут там с самого открытия, по 15 лет. Живут одной большой общей семьей.
Анжела Полупанкова рассказывает, что по закону трудоспособные дети должны досматривать своих родителей, но если по какой-то причине они этого не делают, а старики попадают к ним в отделение, тогда дети должны оплачивать проживание родителей, в месяц это в среднем 730 рублей, или 24 рубля 40 копеек в сутки.
Работает и отделение, которое находится в “ирландском” доме. Там обеспечен и досуг, и уход, и обучение, и общение. Туда приходят не только люди с инвалидностью, но и, как их любя называют работники центра, “люди серебряного возраста”.
– У наших работников с годами сердца не черствеют. Они понимают человеческую боль. – дает короткую, но ёмкую характеристику своим подчиненным директор центра.
Фото: газета “Родина”.
“Джаз! Кошкі! Вясна!” – маладыя мастакі з Глуску выставіліся ў прэстыжнай сталічнай галерэі
12 карцін маладых глускіх мастакоў з творчай асацыяцыі “Aрт кроха” выстаўлены ў Нацыянальным цэнтры сучаснага мастацтва сярод 200-т атабраных з усёй краіны работ.
Артпраект “Джаз! Кошкі! Вясна! ” праходзіць у Нацыянальным цэнтры сучаснага мастацтва штогод, і гэтым разам 12 карцін маленькіх мастакоў з Глуска выстаўлены ў экспазіцыі – паведаміла газета “Радзіма”.
“Коцікі заўжды прыцягваюць ўвагу людзей. А гэтыя адметныя кацяняты – гэта проста шарм, ну, проста няшачкі і мімімішачкі” – лічыць кіраўніца артстудыі Алена Пятрова.
Для выставы Мілана Зеленкаветс, Ганна Пятрова, Кацярына і Іля Ларкіны, Злата Аўчынікава, Сафія Арашкова, Анастасія Скубілава, Алена Бідзюк, Кірыл Лось, Дар’я Пастушонак, Святаслаў Боярка і Уліана Дзядуля, падрыхтавалі такія творы, якія не змагло ігнараваць журы.
Артпраект “Джаз! Кошкі! Вясна! ” будзе доўжыцца да 26 сакавіка.
Фота: газета “Радзіма”.
Жыхарка Магілёўскай вобласці выжыла пасля землятрусу ў Турцыі і вярнулася на радзіму
Глусчанка Любоў Шапавалава перажыла землятрус у Турцыі і распавяла падрабязнасці трагедыі.
Ураджэнка Глуска ўжо чатыры гады жыве ў турэцкім Газіянтэпе. Любоў Шапавалава апынулася ў ліку трох беларусак, якіх першымі эвакуявалі на радзіму пасля землятрусу. Цяпер яна з дачкой знаходзіцца ў Глуску, а яе муж застаўся ў Турцыі дапамагаць землякам – піша газета “Радзіма”.
– Са сваякоў мужа ў першую ж гадзіну загінула сем чалавек. Вядома, вельмі страшна было тым, хто апынуўся пад заваламі, але страшна і перажыць вось гэта ўсё, што адбывалася. – распавядае Любоў – У нас і раней бывала, што трасе, але злёгку, нядоўга, секунд пяць… А тут усё доўжылася паўтары хвіліны. Тым больш пачалося ўсё, калі людзі спалі, у чатыры раніцы, 15-17 хвілін пятага. Ложак кідае, усё ўсюды стукае, люстры, шкло звіняць, паніка, цябе ўсяго трасе, ты не ведаеш, бегчы ці не бегчы, што наогул рабіць… Мы спрабуем уключыць святло, але не можам, таму што нас шпурляе направа-налева, наперад-назад… Мы схапілі дзіцяці, я думаю: ну вось-вось спыніцца, але ўсё горш і горш… Слава богу, мы ў рэшце рэшт спусціліся, я прыхапіла коўдру і падушку для дачкі, селі ў машыну. Але на самай справе і ў машыне не адчувалі сябе ў бяспецы: вакол вышынныя дамы, і яны маглі ў любую секунду абрынуцца.
Сям’я Любові Шапавалавай жыве ў ахоўваемым жылым комплексе (прыкладна 20 шматпавярховак, 20 віл, возера, кафэ, цырульня, трэнажорная зала і г. д.), які акружаны плотам. Комплекс размешчаны на ўскраіне горада, і з аднаго боку ад яго – вялікае поле. Менавіта туды вырашылі ехаць, каб схавацца ад стыхіі. Праўда, сітуацыя пагоршылася тым, што ў пачатку лютага ў Газіянтэпе выпаў снег. Падчас асноўных штуршкоў была моцная бура, з-за якой адключылася электрычнасць, і горад трэсла ў поўнай цемры.
– Два дні, груба кажучы, мы жылі ў машыне. – працягвае аповед Любоў Шапавалава – Але ў нас заканчваўся бензін і няма чым было грэцца, прытым што на вуліцы дзесьці -5, яшчэ пачаліся мокры снег і залева. Добра, мы паспелі заправіць машыну, хоць і адстаялі дзве гадзіны ў чарзе, а потым бензін некалькі сутак наогул не прадавалі. Слава богу, адкрылася мячэць, і мы пайшлі туды. У мячэці нас заспеў другі землятрус, і зноў было страшна. Праўда, там мы яго не адчулі, як у сябе ў кватэры на шостым паверсе, але кажуць, што гэты землятрус было яшчэ мацней, чым першы. Яшчэ суткі мы прабылі ў сяброў, у іх таксама шматпавярховы дом, але кватэра хаця б на першым паверсе.
Люба кажа, што іх жылы комплекс практычна не пацярпеў, так як знаходзіцца ў камяністым раёне, не на пяску: раней на гэтым месцы была скала, яе знеслі і пабудавалі дамы. Адразу пасля землятрусу ў Газіянтэпе і некаторых іншых правінцыях Турцыі з-за пагрозы выбухаў прыпынялі падачу прыроднага газу, былі перабоі з вадой. Цяпер усё наладжваецца.
Адышоўшы ад першага шоку, усе дні да ад’езду на радзіму Люба развозіла гуманітарную дапамогу пацярпелым. У такой сітуацыі шмат машын і валанцёраў не бывае, тлумачыць яна. Яе муж застаўся ў Турцыі, каб дапамагаць людзям.
З першага ж дня Любоў трымала сувязь з консульствам. Яе, як і іншых грамадзян Беларусі, эвакуявалі бортам Мінабароны. Без перажыванняў, вядома, не абышлося. Вылет прызначылі на поўнач, але напачатку самалёт не атрымаў дазволу на пасадку (аэрапорт у Газіянтэпе быў зачынены, усе рэйсы адменены) і прызямліўся ў 300 кіламетрах.
– Мы ўжо страцілі надзею, што нас забяруць. – успамінае Любоў – Добра, што я магла нешта спытаць, высветліць у супрацоўнікаў, так як больш-менш ведаю турэцкую, а дзве іншыя жанчыны, якія ляцелі са мной, увогуле мовы не ведалі.
Апынуўшыся нарэшце з дачкой унутры самалёта, яна не магла стрымаць слёз. Чатырохгадовая Зара цяпер ужо смяецца і спявае песенькі, але, калі здарыўся землятрус, вельмі спалохалася.
– Слава богу, яна не плакала, істэрыкі ў яе не было, але яна ўвесь час пыталася: “Мама, што гэта? Што гэта? Што гэта адбываецца?” – прыгадвае жанчына – Зара энергічнае дзіця, а тут суткі проста сядзела: усе сядзяць, і яна сядзіць.
Цяпер, калі дома ў Глуску і Люба, і яе сястра Вера, якая таксама жыве ў Турцыі, сям’я спакойная. Сёстры вернуцца ў Турцыю, калі ўсё супакоіцца.
Фота з архіву Любові Шапавалавай.