Найдет ли житель Могилевской области правду у Исаченко?

Почему жители Могилевщины идут на прием к Анатолию Исаченко и есть ли в этом какой-то смысл.

Ходоки у Ленина: как проходят приемы у председателя облисполкома

Сайт могилевского облисполкома постоянно информирует о приемах, которое проводит высокое начальство. Иногда – подробно. Чаще – просто размещаются фотографии в стиле «Ходоки у Ленина», на которых то председатель облисполкома, то его подчиненные с глубокомысленным видом выслушивают граждан. Ответы на таких приемах всегда очень обтекаемые. Мол, посмотрим, а там видно будет.

А если повнимательнее взглянуть на сами приемы, то можно увидеть, что проходят они по одной схеме:

  1. На прием к «губернатору» записываются не больше трех человек.
  2. Проблемы, озвучиваемые председателю облисполкома, могут преспокойно решиться и без его вмешательства.
  3. Ответы на жалобы дают руководители профильных ведомств, которые давно в курсе ситуации.

В конечном итоге, высокопоставленный чиновник, за редким исключением, просто дублирует решения своих подчиненных словами-синонимами.

Отчеты о приемах обязательно содержат фразу «взято на контроль» и вывод о том, что такие приемы укрепляют дружбу чиновничества с народом.

Прием у Исаченко: помощь или спектакль?

Теперь попробуем оценить не столько результативность таких приемов, сколько их необходимость в принципе.

В каждом райисполкоме сидит не меньше полусотни человек, среди которых учетчик жалоб и распределитель их по соответствующим службам: от верхней до низовой. Плюс еще куча чиновников, что называется, на земле. По сути дела решение любого вопроса, проходя через целую дивизию бюрократов, не должно покидать пределы района.

Но уж если уполномоченному представителю Лукашенко Леониду Зайцу приходится заниматься мусорными контейнерами в Осиповичах, а глава «законодательной власти» Александр Горошкин решает, как выкорчевать сад, то грош цена чиновникам на местах.

Получается, что приемами, о которых идет речь, дискредитируется начальство низшего звена. На самом деле ведется более тонкая игра. 

Потому, что:

  • жалобщиков кот наплакал;
  • их обращения не стоят и выеденного яйца;
  • местные власти действовали исключительно по закону.

В итоге получается, что и Анатолий Исаченко что-то решил, (в основном задачу собственного пиара) и чиновники на местах, если внимательно присмотреться, не такие уж и разгильдяи.

Признаем, что хоть и очень редко, но вмешательство “губернатора” требуется. Встречаются проблемы, которые на уровне района можно разрешить и так, и этак, применяя один или другой закон. В этом случае Анатолий Михайлович выступит третейским судьей.

Однако таких случаев мало. А уж тех, кто желает затронуть политическую тему не встречается вовсе. Это, как с евреями у Ильфа и Петрова: евреи в СССР есть, а еврейского вопроса – нет. Политика в стране существует, но политические вопросы задавать не рекомендуется. Вместо приема у Исаченко можешь оказаться на приеме у подручных Тертеля.

Есть и совсем уж “праздничные” приемы. Например, в Кричеве посетитель просто поблагодарил Исаченко за хорошую дорогу и попросил построить ледовый дворец.

Однако, когда проблемой района остается только дворец из горного хрусталя, фокус выглядит слишком фальшиво и Станиславский восклицает “Не верю!”.

Жалуйтесь, да меру знайте

Очень редко и через силу председателю могилевского  облисполкома приходится принимать решения, которые действительно влияют на жизнь простых жителей области.

Пример – нашумевший случай с самовольно установленным на придомовой территории парковочным узлом в Быхове.

Все – от председателя райисполкома до директора ЖКХ, от начальника ГАИ до начальника ЖЭУ – прекрасно знали, что злополучному узлу во дворе дома не место, но убрали его только после того, как жалоба была направлена непосредственно Анатолию Исаченко.

Правда, есть в этом деле один нюанс: соседи дамы, которая, пользуясь своими тесными связями с всесильным директором ОАО «Заднепровский межрайагросервис» Олегом Грудовым установила во дворе пятиэтажки феодальную парковку, ставить свои подписи под обращением к «губернатору» побоялись. Мол, Анатолий Михайлович, мужик-то справедливый, но нам все-таки еще в Быхове жить хочется.

Смех смехом, но человек, написавший Исаченко жалобу на самоуправство боевой подруги Олега Грудова, сегодня находится в вынужденной эмиграции.

Корпоративная пирамида

Вера в доброго царя, который обязательно отдаст приказ высечь розгами нерадивого городничего, если только узнает о его проделках из первых уст, всегда сильна в народе.

Однако, следует помнить, что чиновничество, будь оно могилевское или хотимское,  обладает мощным корпоративном единством, поскольку построено по принципу пирамиды – уберешь нижнюю мастабу, рухнет весь зиккурат.

Главный чиновник страны Александр Лукашенко без крайней необходимости своего «губернатора» не подставит, а «сенатор» Ирина Петрусевич всегда будет писать о «сенаторе» Горошкине только в превосходных тонах.

Что делать, если все-таки хотите результата

Какие же советы можно дать жителям Могилевщины, чтобы они реже стучались в дверь «губернатора»?

По большому счету, система реагирования на жалобы, стараниями Лукашенко, до невозможности забюрократизировавшего страну, у нас развита хорошо. 

Ответ на свое обращение вы обязательно получите, если:

  1. Не удовлетворитесь устным ответом чиновника.
  2. Четко, без лишней патетики, изложите свои мысли.
  3. Зарегистрируете два экземпляра своего обращения и один оставите себе.
  4. Сошлетесь в тексте заявления на форму и сроки, установленные законом «Об обращениях граждан».

Вероятность ответа или даже определенных действий на такое обращение резко возрастет – любой чиновник боится получить по шапке за формальную отписку.

А если приема у «губернатора» Михалыча избежать не удастся, то у вас на руках будет та самая отписка и у Исаченко не выйдет отделаться еще одним формальным ответом.

Ну, а в конце чуточку пессимизма. Обходных маневров в плане жалоб на беспредел районных князьков у жителей Могилевской области, да и всей Беларуси, практически нет. Поговорка «Стучись и откроют», увы не про нас. Скорее уж лоб расшибем.

Гісторыя магілёўца Яўгена Бойкі – ад фалькларыста да палітвязня

У сярэдзіне чэрвеня стала вядома аб асуджэнні за салідарнасць з палітвязнямі магілёўца Яўгена Бойкі. Сябры палітзняволенага ўпэўнены – яго руплівасць на карысць беларушчыны перажыве ўсё выпрабаванні, якія яму нясе лёс.

37-гадовы магілёвец Яўген Бойка — чалавек рэдкай шматграннасці, піша “Наша ніва”. Ён быў актывістам, збіральнікам фальклору, грамадскім дзеячам, бацькам двух сыноў і ініцыятарам беларусізацыі ў дзіцячых садках. Але ў верасні 2024 года яго затрымалі, а ў чэрвені 2025-га прысудзілі да пяці гадоў узмоцненага рэжыму – за дапамогу палітвязням. Блізкія кажуць: яго караюць за шматгадовую прысутнасць у актыўным беларускім грамадстве.

Яўген нарадзіўся ў Магілёве, вучыўся на гісторыка ў МДУ, захапіўся этнаграфіяй, ездзіў у экспедыцыі, супрацоўнічаў са Студэнцкім этнаграфічным таварыствам. У архіве яго аўдыёзапісаў – сведчанні больш як 100 чалавек з розных рэгіёнаў Беларусі: былыя сяляне, ліквідатары ЧАЭС, людзі, якія захоўвалі традыцыі і мову.

Яго выключылі з універсітэта пасля спробы абараніць аднакурсніцу падчас візіту КДБ. Ён удзельнічаў у вулічных акцыях, распаўсюджваў незалежныя выданні, чытаў лекцыі для моладзі, падтрымліваў ініцыятыву «Мова нанова» і вёў праект GarnySvit, дзе запісваў біяграфіі старых людзей для іх нашчадкаў. Яго ініцыятыва «Вялікая місія маленькай Ядзвігі» мела на мэце пашырыць ужыванне беларускай мовы ў садках.

Праз расчараванне ў палітыцы Яўген скіраваўся ў іншы бок: працаваў у ІТ, спрабаваў адкрыць краму ў вёсцы, пераехаў у Гомель, дзе жыў з сям’ёй. Але пасля 2020 года, калі беларуская адукацыя зноў апынулася пад ціскам, ён зноў вярнуўся да культурніцкіх праектаў і ўдзелу ў грамадскіх ініцыятывах.

У верасні 2024-га Яўгена затрымалі. Па інфармацыі «Белпола», за ім лічыцца дзевяць адміністрацыйных спраў. Яго звязалі з дапамогай фондам палітвязняў, і хоць удзел у палітыцы ён нібыта спыніў, мінулая біяграфія зрабіла яго мішэнню. 12 чэрвеня 2025 года Мінскі гарадскі суд прызначыў яму найцяжэйшае пакаранне з усіх абвінавачаных у гэтай справе.

«Ён заўжды казаў, што будзе прасвятляць беларусаў нават тады, калі ім гэта будзе не патрэбна», – узгадваюць сябры. Яўген за кратамі, але яны вераць, што яго беларушчына жыве і там – натхняе тых, хто побач.

Нагадаем, што 20 снежня 2024 года на праўладных медыя з’явілася відэа, у якім прапагандысты казалі пра затрыманых людзей па справе супрацы з Фондамі дапамогі. У выніку гэтай аперацыі на лаве падсудных апынуліся тры чалавекі, якіх затрымалі ў жніўні і верасні 2024 года. Справу супраць іх пачалі разглядаць 30 траўня 2025 года ў Менскім гарадскім судзе. 12 чэрвеня былі агучаны прысуды. Яўгену Бойку прысудзілі пяць гадоў калоніі ўзмоцненага рэжыму.

Фота: ПЦ “Вясна”

Як прайшоў Дзень горада ў Магілёве – атмасферныя фота

Пабывалі на Дні горада ў Падмікольскім парку. Перадаем вам настрой дажджлівага свята праз гэтую невялікую падборку.

Асноўнай пляцоўкай свята стаў парк у Падміколлі. Тут размясціліся гандлёвыя палаткі з шашлыкамі і рознымі пачастункамі. А 12.00 у парку стартаваў забег “Магілёў, бягом за львом”. Нягледзячы на дажджлівае надвор’е, мерапрыемства сабрала пару дзясяткаў наведвальнікаў, а некаторыя з удзельнікаў забегу нават крэатывілі з вобразамі льва.










день города

200 гусараў супраць Масквы

27 чэрвеня 1581 года менш за 200 гусараў з роты Марціна Казаноўскага на працягу сямі гадзін абаранялі Магілёў ад 30-тысячнага расійскага войска. Іх барацьба адбывалася не за гарадскімі мурамі, а ў адкрытым полі! Калі на дапамогу прыйшлі яшчэ каля 300 коннікаў лёгкай кавалерыі, вораг быў прагнаны з-пад горада.

Папярэдні ўдар

1581 год адзначыўся трэцім паходам войскаў Стэфана Баторыя супраць Маскоўскай дзяржавы. Два папярэднія завяршыліся перамогай: былі вызвалены Полацк і захоплены Веліж. Трэці паход быў накіраваны на Пскоў. Аднак яшчэ да падыходу войскаў Рэчы Паспалітай пад горад (у канцы жніўня), у чэрвені варожыя сілы ўварваліся на тэрыторыю ВКЛ.

Колькасць войска ацэньвалася розна: ад 40–45 тысяч да 30 тысяч (лічба, пададзеная Маркоўскім — паручнікам гусарскай роты Казаноўскага, які змагаўся пад Магілёвам).

Армія захопнікаў складалася пераважна з татарскай, казацкай і маскоўскай кавалерыі. Як адзначаў ксёндз Ян Пятроўскі: «люд нікчэмны, благі». Гэтыя сілы былі прыдатныя для рабавання слабых вёсак і мястэчак, але не для працяглых аблог умацаваных гарадоў. Яны спадзяваліся на заспеці знянацку, разлічваючы на слабую мараль абаронцаў.

У рэгіёне ад Дуброўна праз Оршу, Копысь, Шклоў да Магілёва і Мсціслава польска-літоўскія сілы былі нешматлікія — каля 1000 коннікаў, прычым яны былі рассеяны.

Склад маскоўскага войска

З ліста Стравінскага да караля вядома, што ў склад войска ўваходзілі старэйшыя ваяводы:

«…Міхайла Пятровіч Кайцераў, Андрэй Іванавіч Хварастэнін, Ізмаілаў, Раман Дзмітравіч Бутурлін, князь Міхайла Васілевіч Наздроваты, князь Іван Міхайлавіч Волхаўскі, князь Маркулей Шчарбаты, Іван Міхайлавіч Батуркін, Фёдар Фустаў, Міхайла Глебаў Салтыкоў, князь Іван Барацінскі… і іншыя, уключаючы татар і казакоў.»

Паводле таго ж ліста, агульная колькасць сіл — каля 45 000 чалавек, уключаючы 1000 стральцоў на конях.

25 чэрвеня яны перайшлі Дняпро, а 27 чэрвеня апынуліся пад Магілёвам.

Бітва

27 чэрвеня (аўторак) расійскае войска напала на прадмесці Магілёва, спаліўшы іх. Але, як пісаў Стравінскі:

«…яны хацелі ўвайсці ў горад і спаліць яго, але дзякуючы Божай дапамозе, агню з замка і з акопаў, стральцы і людзі з ружжамі стрымалі іх, не пусціўшы бліжэй… Спалілі некалькі соцень дамоў, але людзей не захапілі, толькі двух паранілі. А самі панеслі вялікія страты.»

Калі б не гусары з роты Казаноўскага (200 чалавек) і праз 7 гадзін — ротай лёгкай кавалерыі (петыгорская рота Темрука Шымковіча — 164 коні, і казацкая рота Хрыштафа Радзівіла — 150 коней), горад бы не ўстояў.

Ход бітвы

Згодна з паведамленнем шляхціца з-пад спаленага Галоўчына, 30 чэрвеня 1581 года:

«Магілёў і яго прадмесці спалілі, ледзь не ўварваліся ў горад і замак. Але з дапамогай Божай і рот Казаноўскага, Тэмрука і Радзівіла адбілі напад і змагаліся з імі.»

Ксёндз Ян Пятроўскі, пад датай 11 ліпеня 1581, занатаваў:

«Рота Казаноўскага (200 чалавек) адна без ротмістра прыйшла першай, пачула пра нападнікаў і 7 гадзін трымала абарону, не пусціўшы іх да горада. Пасля прыйшла рота Тэмрука. Масквіты, бачачы супраціў, уцяклі да Дняпра, пераправіліся, але нашы і там іх гналі. Некалькіх паланілі і прывезлі да караля.»

Ахвяры і вынікі

Сярод гусараў з роты Казаноўскага не загінуў ніводзін, але ў казацкай роце Радзівіла былі страты:

«…іншых забілі, трох таварышаў узялі жывымі: Гульскага, Жбікоўскага і Куроеда.»

Пасля бітвы

Магілёў быў уратаваны. Расійскае войска адступіла да Оршы, падпальваючы некаторыя сядзібы. Хаця ліцвіны і паведамлялі пра 2000 спаленых вёсак, рэальныя страты былі менш значныя.

Ксёндз Пятроўскі, са слоў паручніка Маркоўскага, пісаў:

«Шкод ва ўладаннях вакол Магілёва амаль няма. Літва ўсё перабольшвае. Дуброўна было толькі напалохана, нешта спалілі ў Мінскага і ў Галоўчынскага, які пісаў скаргу да караля.»

У выніку, пасля таго як 30-тысячнае войска Масквы адступіла, больш за 200-тысячнае войска Рэчы Паспалітай увайшло ў Маскоўскую дзяржаву і рушыла на Пскоў!

Д-р Радаслаў Сікора

kresy.pl  Пераклад з польскай

БРУ плануе дапамагаць Расіі весці вайну супраць Украіны

Магілёўскі Беларуска-Расійскі ўніверсітэт (БРУ) падпісаў мемарандум аб супрацоўніцтве з расійскай кампаніяй, якая пастаўляе абсталяванне для падрыхтоўкі вайскоўцаў.

Гаворка ідзе пра ТАА «Віртуальныя трэнажорныя сістэмы ЭРА» з Таганрога, якое ўваходзіць у групу ПСБ — ключавога банка, што абслугоўвае дзяржаўны абаронны заказ Расіі, піша Mayday.

Расійская фірма спецыялізуецца на вытворчасці трэнажораў для навучання салдат кіраванню беспілотнікамі. Такія віртуальныя комплексы дазваляюць рыхтаваць аператараў без выкарыстання дарагога абсталявання і вялікіх палігонаў. Як падкрэслівае кампанія, трэнажоры можна ўсталёўваць проста ў казармах.

Акрамя падрыхтоўкі аператараў дронаў, фірма распрацоўвае 3D-трэнажоры для навучання рамонту і абслугоўванню бранятэхнікі — па заказу Галоўнага аўтабранятанкавага ўпраўлення Міністэрства абароны РФ. Паводле слоў ІТ-дырэктара кампаніі Вячаслава Цімашова, такія трэнажоры ўжо выкарыстоўваюцца ў вучэбных падраздзяленнях Паветрана-дэсантных войскаў, ваенных акадэміях і на акупаваных тэрыторыях, у тым ліку ў Данецку, для падрыхтоўкі байцоў да так званай «спецыяльнай ваеннай аперацыі».

Цяпер «ЭРА» і БРУ плануюць разам рыхтаваць спецыялістаў па беспілотных лятальных апаратах, абменьвацца вопытам у распрацоўцы вайсковых сімулятараў, а таксама запускаць сумесныя навукова-тэхнічныя праекты. У дамове асобна прадугледжана стварэнне сумесных лабараторый і стажыроўкі студэнтаў БРУ на базе расійскага прадпрыемства.

Такое супрацоўніцтва фактычна ўцягвае магілёўскую ВНУ ў інфраструктуру расійскай ваеннай машыны і падрыхтоўку кадраў, якія могуць выкарыстоўвацца для вайны супраць Украіны. Пакуль адміністрацыя БРУ афіцыйна не каментавала новы мемарандум.

Фота: bru.by 

 

Правозащитники: причиной смерти Ашурка в шкловской колонии стало убийство

Смерть политзаключенного активиста Витольда Ашурка в шкловской колонии №17 — это преднамеренное убийство, скрытое властями, утверждают правозащитники, ссылаясь на показания бывших заключенных.

«Это было убийство, а не случайность»

24 июня правозащитник и соучредитель «Правовой инициативы» Сергей Устинов обнародовал результаты нового расследования о пытках и жестоком обращении в исправительной колонии № 17 города Шклова. Об этом пишет “Позірк”. По его словам, общественный деятель и политзаключенный Витольд Ашурок погиб от черепно-мозговой травмы, полученной в результате жестокого избиения.

«Почему я называю это убийством? Потому что у нас есть прямые показания свидетелей — это не просто трагическая смерть. Это преступление, за которое никто не понёс ответственности», — подчеркнул Устинов.

Вероятные убийцы и молчание системы

Виновными в убийстве правозащитники называют сотрудников колонии: начальника режимного отдела Сергея Корчевского и его заместителя Алексея Москалева. Именно они, по словам бывших заключенных, организовали избиение Ашурка, которое закончилось смертельной травмой головы.

По словам опрошенных заключенных, “Витольду проломили голову“. Как именно это произошло, подчеркнул правозащитник, сказать нельзя, но, по его словам, это мог быть “удар о стену“ либо Ашурка “жестоко избивали дубинками, в том числе по голове“.

После побоев медики колонии, как утверждается, сознательно не оказали помощь вовремя. «Врачи, которые промолчали и ничего не сделали, тоже соучастники убийства», — считает Устинов.

Суд за закрытыми дверями и гибель за решеткой

Витольда Ашурка приговорили к пяти годам лишения свободы по статьям о «грубом нарушении общественного порядка» и «насилии против милиции» за участие в мирных протестах. Суд проходил в закрытом режиме, а спустя несколько месяцев после начала отбывания наказания активиста оппозиции не стало.

Официальное расследование обстоятельств его гибели было заморожено и фактически не ведется.

***

Имя Витольда Ашурка стало символом белорусского сопротивления пыткам и произволу. Теперь каждый год 21 мая, в годовщину его гибели, демократическая общественность проводит Международный день солидарности с белорусскими политзаключенными.

Напомним, что в мае этого года пришло известие о смерти в шкловской колонии политзаключенного Валентина Штермера. Он был приговорен к пяти годам лишения свободы за комментарии об агрессии России против Украины, осуждающие российское вторжение. По имеющимся данным, Штермер был очень слаб после инсульта, но в колонии его поместили в штрафной изолятор.

Скриншот видео СК.

У Магілёве адкрылі помнік ахвярам генацыду, які ніяк і нікім не даказаны

Помнік-сведчанне гістарычнай і юрыдычнай хлуслівасці цяперашняй беларускай улады з’явіўся ў Магілёве.

“Памятны знак, прысвечаны ахвярам генацыду беларускага народа ў гады Вялікай айчыннай вайны” — так афіцыйна называецца помнік, які быў адкрыты 21 чэрвеня па вуліцы Раўчакова.

Сёння ў Беларусі адмаўленне т.зв. генацыду беларускага народа пераследуецца Крымінальным кодэксам. За такое “злачынства” прадугледжана пакаранне ў выглядзе пяці гадоў пазбаўленнен волі. І гэта пры тым, што факт менавіта “генацыду беларускага народу” ніяк і нікім не даказаны.

Паводле Канвенцыі ААН 1948 года і Міжнароднага крымінальнага суда, генацыд — гэта дзеянні, скіраваныя на поўнае або частковае знішчэнне пэўнай нацыянальнай, этнічнай, расавай або рэлігійнай групы як такой. Галоўнае тут — наяўнасць умыснага намеру знішчыць групу менавіта як этнас або нацыю.

Падчас Другой сусветнай вайны Беларусь была арэнай масавых забойстваў, спаленых вёсак і карных аперацый. Але галоўная мэта нацыстаў была — каланізацыя і эксплуатацыя тэрыторый, а не поўнае знішчэнне беларусаў. План «Ост» прадугледжваў рэзкае скарачэнне мясцовага насельніцтва праз гвалт, галодную смерць і высяленне, але юрыдычна гэта часцей трактуецца як злачынствы супраць чалавечнасці і ваенныя злачынствы, а не як генацыд у чыстым выглядзе.

Падчас вайны на тэрыторыі Беларусі адбылося масавае вынішчэнне яўрэяў — гэта прызнана сусветнай супольнасцю як Халакост, то бок генацыд яўрэйскага народа. Таксама быў генацыд цыганскага народу — Параймос, і гэта таксама задакументавана і прызнана міжнароднымі структурамі. Для беларусаў не было дакументаванага асобнага плана, які б дакладна апісваў іх знішчэнне менавіта як этнічнай групы.

Для юрыдычнага прызнання патрэбен судовы працэс: ці Міжнародны крымінальны суд, ці спецыяльны трыбунал. У выпадку Беларусі ніколі не праводзіўся міжнародны суд, які б прызнаў факт генацыду беларускага народа на аснове расследавання з дакументамі, сведчаннямі і вывадамі.

Ніхто не спрачаецца, што беларусы панеслі страшэнныя страты і пацярпелі ад жорсткіх і сістэмных злачынстваў нацыстаў. Але па строгіх юрыдычных крытэрах генацыд — гэта дакументальна зафіксаваная спроба знішчыць народ як этнас. Такіх прамых дакументаў і міжнароднага прысуду па «генацыдзе беларускага народу» няма. Таму гісторыкі і юрысты ўжываюць тэрміны «злачынствы супраць чалавечнасці», «ваенныя злачынствы», «масавыя рэпрэсіі», але не «генацыд» у прававым сэнсе. Але ці мае гістарыная праўда якое-небудзь значэнне для сённяшняй улады ў Беларусі, калі яе скажэнне ва ўгоду ідэалогіі ёсць значна важнейшым?

Фотаздымак: тэлеграм-канал “Исаченко ОНЛАЙН”

Камітэт прыродных рэсурсаў выступіў супраць будаўніцтва царквы ў Пячэрскім лесе

На месцы магчымага будаўніцтва царквы Дабравешчання Найсвяцейшай Багародзіцы ў Пячэрскім лесапарку ў Магілёве, камітэт прыродных рэсурсаў выявіў дрэвы, высякаць якія забаронена.

Магілёўскі актывіст Дзмітрый Яўстратаў апублікаваў на старонцы “Магілёў і магілёўцы” ў Facebook адказ, атрыманы ад Магілёўскага абласнога камітэта прыродных рэсурсаў. На запыт Дзмітрыя Яўстратава праверыць законнасць вырубкі дрэваў у Пячэрскім лесапарку пад будаўніцтва новай царквы, у камітэце адказалі наступнае.

“Па выніках абследавання выяўлены факт наяўнасці такіх дрэваў, як дуба чарэшчатага, клёна востралістнага, ясеня звычайнага, ліпы, якія забаронены да выдалення ў межах ахоўнай зоны заказніка мясцовага значэння “Пячэрскі”.

пячэрск

У сувязі з гэтым, абласны камітэт прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя накіраваў у Магілёўскі гарвыканкам і аблвыканкам прапановы разглядзець іншае месца пад будаўніцтва царквы.

Храм Дабравешчання Найсвяцейшай Багародзіцы ў Пячэрскім лесапарку плануецца будаваць у межах ахоўнай зоны Пячэрскага лесапарку – пісалі mogilev.media. Гэта выклікала неаднзначную рэакцыю сярод жыхароў навакольных дамоў, збор подпісаў супраць будаўніцтва, якія, аднак, былі праігнараваныя горадабудаўнічым саветам пры Магілёўскім гарвыканкаме.

царква ў пячэрску

На базе в Осиповичах, где могут разместить ядерку, ведутся масштабные работы

Ядерный щит, который сам может стать мишенью, разместился под боком у жителей Могилевщины. База в Осиповичах модернизируется.

Россия активизировала модернизацию ядерной инфраструктуры в Беларуси. Спутниковые снимки, опубликованные шведским телевидением, показывают масштабные работы на базе в Осиповичах.

Вокруг старого советского хранилища ядерного оружия появилось три уровня новых ограждений. Построена современная железнодорожная платформа для доставки грузов, установлены системы ПВО.

Таким образом, Осиповичи, возможно, становятся важной частью ядерной инфраструктуры России за пределами ее границ. Это делает Беларусь не просто союзником, а фактической частью российского ядерного контингента, что усиливает риски для беларусов в случае возможной войны.

С начала войны в Украине Москва пару сотен раз прибегала к ядерной риторике, поднимая ставки в международных конфликтах. Теперь очевиден переход от слов к делу – страна “миротворца” Лукашенко превращается в ядерный полигон, а разменной картой, в случае войны станут граждане Беларуси. 

Укрепить свои любимые коровники и благосостояние сограждан “батька” за тридцать лет так и не смог – кредиты, взятые у России ушли частично в песок, частично в карманы аграрной хунты.

С размещением ядерного оружия у Александра Григорьевича получается гораздо лучше. И потому, что других аргументов в споре с “загнивающим” Западом у него не осталось, и потому, что “старший брат” не позволит разворовать деньги, пущенные на оборонку.

Фото: шведское общественного телевидения SVT

Магілёўскі актывіст Яўген Бойка атрымаў пяць гадоў узмоцненага рэжыму

Стала вядома пра прысуд тром людзям, абвінавачаным у салідарнасці з палітвязнямі. 12 чэрвеня Мінскі гарадскі суд асудзіў іх на тэрміны ад 2 да 5 гадоў, піша Dissident.by. Найбольшы тэрмін і самы жорсткі прысуд – пяць гадоў пазбаўлення волі ва ўмовах узмоцненага рэжыму – атрымаў магілёвец Яўген Бойка.

Яўген Бойка добра вядомы ў Магілёве як удзельнік творчых актыўнасцяў у сферы нацыянальнага адраджэння – ён браў удзел у курсах “Мова Нанова”, у разнастайных спеўных ініцыятывах. У 2008 годзе ён быў адлічаны з трэцяга курса Магілёўскага дзяржаўнага універсітэта імя А. Куляшова, што было звязана з яго грамадскай дзейнасцю. Яўген тады імкнуўся забяспечыць адваката на сустрэчу супрацоўніка КДБ са студэнткай гэтага універсітэта, за што атрымаў вымову ад дэканата – пісала “Вясна”. Пазней Бойка атрымаў гістарычную адукацыю ва ўніверсітэце ў Познані, а таксама стаў ІТ-спецыялістам. 

Яўген Бойка быў затрыманы, прыблізна, у верасні 2024 г. – паведамляюць праваабаронцы. Яго абвінавачвалі паводле арт. 361-4 Крымінальнага кодэксу (садзейнічанне экстрэмісцкай дзейнасці). 

20 снежня 2024 года на праўладных медыя з’явілася відэа, у якім прапагандысты казалі пра затрыманых людзей па справе супрацы з Фондамі дапамогі. У выніку гэтай аперацыі на лаве падсудных апынуліся тры чалавекі, якіх затрымалі ў жніўні і верасні 2024 года. Справу супраць іх пачалі разглядаць 30 траўня ў Мінскім гарадскім судзе. 12 чэрвеня 2025 г. былі агучаны прысуды. Яўгену Бойку прысудзілі пяць гадоў пазбаўлення волі ва ўмовах узмоцненага рэжыму.

Фота з сацыяльных сетак Яўгена Бойкі