После передачи кладбища в деревне Тишовка в ведение Могилевского горисполкома жителям самой деревни стало негде хоронить своих родственников.
Про проблему жителей Тишовки, которая расположена практически возле самого Могилева, мы писали еще в июле прошлого года. Два года назад деревенское кладбище передали под управление спецкомбинату, подчиненному Могилевскому горисполкому, который полностью закрыл кладбище. Теперь хоронить жителей деревни тут можно только в пределах уже существующих семейных участков, всем остальным придется “упокоиться” на кладбищах в 30 километрах от родной деревни.
Вопрос, поднятый полгода назад, сейчас дошел до разбирательства на уровне председателя облисполкома Анатолия Исаченко – сообщает «Беларусь сегодня».
На разбирательстве председатель городского исполнительного комитета Могилева Александр Студнев и начальник главного управления жилищно-коммунального хозяйства Могилевского облисполкома Татьяна Касаткина сказали, что они “в курсе ситуации и намерены решить проблему уже к октябрю”. То есть, еще через полгода.
Примечательны использованные могилевскими чиновниками формулировки. Вопрос планируют закрыть так, чтобы “и горожане были довольны и сельчанам хватило бы мест для погребения близких”. Спрашивается, а чем могут быть недовольны горожане? Желанием деревенских покоиться в трехста метрах от родного дома, вместо тридцати километров?
Татьяна Касаткина не преминула заявить, что примыкающие к городу кладбища, «по требованию времени должны быть аккуратными». Вообще-то кладбища должны быть аккуратными всегда и лозунг «время выбрало нас» здесь не совсем уместен.
Сёлета працы на Паўднёва-Усходніх (лаўсанаўскіх) могілках Магілёва будуць весці ў дзве чаргі, у выніку яго плошча стане большая
У першую чаргу будуць праведзены будаўніча-мантажныя працы, якія павінны завяршыцца да канца жніўня. Затым будзе падрыхтавана адпаведная праектная дакументацыя, пасля чаго пачнецца этап будаўнічых работ.
Падрадчыкам на аб’екце выступае будаўнічая арганізацыя “Аблдарбуд” – паведамляе телэграм-канал ” Магілёў – мой горад”.
А яшчэ сёлета рэканструкцыя закране Цішоўскія могілкі ў Магілёўскім раёне.
Жыхары вёскі Цішоўка Магілёўскага раёна скардзяцца на забарону пахаванняў на адзіных вясковых могілках – паведамляе раённая газета “Прыдняпроўская ніва”. Вёска знаходзіцца на самым ускрайку абласнога цэнтра і мясцовыя могілкі пару гадоў таму былі перададзеныя на баланс Магілёўскаму гарвыканкаму – дакладней, спецкамбінату, што падпарадкоўваецца выканкаму. А ўжо магілёўская ўлада вырашыла цалкам закрыць для пахаванняў могілкі ў Цішоўцы.
– Душа баліць за тое, што тут пахаваны нашы родныя і блізкія людзі. Нашыя могілкі знаходзяцца ў 300 метрах, і не хацелася б, каб нас – мяне і маіх аднавяскоўцаў, калі прыйдзе час, хавалі за 30 кіламетраў. – звярнуўся ў рэдакцыю выдання адзін з мясцовых жыхароў.
Вяскоўцы накіравалі ў раённую прэсу зварот пра пашырэнне могілак у Цішоўцы, каб тут зноў стала магчымым пахаванне памерлых. Пакуль жа, паводле заканадаўства, пахаванне магчымае толькі на ўчастках радні, пры наяўнасці дастатковага месца.
Крычаўскім камунальшчыкі збіраюцца пашырыць тэрыторыю могілак каля вёскі Глушнева, упарадкаваўшы іх, бо гарадскія могілкі практычна ўсе зачынены. Пры гэтым па Крычаве наадварот ходзяць чуткі аб закрыцці загарадных могілак.
Апошнім часам сярод крычаўлянаў папаўзлі чуткі, што загарадныя могілкі каля вёскі Глушнева збіраюцца зачыняць. І некаторых жыхароў Крычава гэта пытанне вельмі ўстурбавала, бо практычна ўсе гарадскія могілкі афіцыйна зачынены ці ўжо вельмі блізка да такога статусу. Фактычна на ўсіх гарадскіх могілках нельга хаваць людзей, не ўлічваючы калі чалавека хаваюць каля яго бацькоў ці блізкіх сваякоў.
Ледзь не адзіныя могілкі ў горадзе, дзе працягваюць адпраўляць у апошні шлях людзей – яўрэйскія могілкі. Гэты працэс знішчае старыя ўнікальныя надмагіллі, якія носяць гісторыка-культурную каштоўнасць для мінуўшчыны Крычава, пра што раней пісалі mogilev media.
Як паведамляе раённая газета “Крычаўскае жыццё”, чуткі пра закрыццё загарадных могілак аказаліся надуманымі і безпадстаўнымі. Больш за тое, камунальныя службы будуць працаваць над пашырэннем могілак у раёне вёскі Глушнева. Прычым сёлета распачнецца не толькі іх тэрытарыяльнае пашырэнне, але і праца па добраўпарадкаванню, а таксама прылеглай да могілак тэрыторыі.
Гісторыя з драўлянай капліцай пачатку ХХ стагоддзя ў Крычаве працягваецца. Нягледзячы на тое, што ў канцы 2022 года яна была прыбрана, прайшло поўгады і смецце ўнутры драўлянага помніка з’явілася зноўку.
Пасля рэзананснай публікацыі mogilev.media ў кастрычніку мінулага года пра каплічку на праваслаўных могілках у Крычаве, якую ператварылі ў сметніцу, адбылася рэакцыя мясцовых уладаў. Праблему, паднятую ў нашым матэрыяле заўважылі і як вынік – прыбралі ўнутры драўлянай каплічкі смецце. Больш за тое, каб ніхто не мог больш засмечваць помнік мясцовага значэння, камунальныя службы забілі ўваход драўлянымі дошкамі, пра што таксама паведамлялі mogilev.media.
Прайшло толькі поўгады, але праблема зноў актуалізавалася. Частка драўляных дошак, якімі забілі ўваход ў каплічку, была выламана, а ўнутар культавага збудавання зноў пачалі закідваць смецце. На дадзены момант унутры капліцы валяецца надмагільны мармуровы помнік і спілаваныя дзве бярозавыя калодкі. У далейшым смецця будзе яшчэ больш, бо ўвайсці ў драўлянае стогадовае збудавання можна з лёгкасцю, як і насмеціць там.
З’явілася і яшчэ адна праблема. На самым версе чатырохскатнага даха капліцы да нядаўняга часу знаходзіўся невялікі драўляны крыж, які сведчыў пра культавае значэнне збудавання. Сёння на версе капліцы крыжа няма, ён згубіў сваю гарызантальную перакладзіну і цяпер выглядае простай вертыкальнай палкай наверсе драўлянага помніка.
На могілках вёскі Забор’е Краснапольскага раёна ўстанавілі гранітны надмагільны помнік маладому салдату, якія загінуў падчас Вялікай Айчыннай вайны.
Больш за год таму на могілках вёскі Забор’е было знойдзена пахаванне дзевятнаццацігадовага мясцовага салдата – Васіля Кажамякі. Было вядома, што ён гераічна загінуў у 1944 годзе пры вызваленні Быхаўскага раёна і фарсіраванні Дняпра. Аднак больш інфармацыі не было ніякай. Зараз, практычна праз восем дзясяткаў год пасля страшнай вайны, усё больш складана знаходзіць сведкаў тых падзей і здабываць архіўныя звесткі.
Дзякуючы настойлівасці і ўпартасці старшыні Яноўскага сельсвавета Лагуцінай Наталлі, якая занялася грунтоўнымі росшукамі, дадаковая інфармацыя аб загінулым маладым салдаце знайшлася.
Старшыня сельсавета праявіла сябе як сапраўдны сышчык і знайшла стрыечную пляменніцу загунілага салдата. Аказалася, што яна пражывае ў гарадскім пасёлку Шуміліна на Віцебшчыне. Пасля была знойдзена старонка ў сацыяльнай сетцы пляменніцы Кажамякі, з якой даведаліся, што яна працуе ў адным з дзіцячых садкоў Шуміліна. Знайшоўшы ў інтэрнэце тэлефон установы адукацыі, Лагуціна спытала каардынаты пляменніцы, каб потым стэлефанавацца з ёй самой.
Пагаварыўшы непасрэдна з пляменніцай Васіля Кажамякі, высветліла, што тая забрала з дому сваёй цёткі (і маці салдата) партрэт Васіля на памяць. Гэты партрэт быў вельмі дарэчны, бо як насамрэч выглядаў загінулы салдат Кажамяка дагэтуль не ведалі. У выніку фотапартрэт быў адсканаваны і дасланы старшыні сельсавета – паведамляекраснапольская раёная газета “Чырвоны сцяг”.
Урэшце старанна сабраныя матэрыялы паказалі, што звесткі пра салдата, якія былі ўказаныя на надмагільнай таблічцы раней, не адпавядалі рэчаіснасці.
Каб усталяваць чорны гранітны помнік з вялікім партрэтам Васіля Кажамякі трэба былі нямалыя фінансавыя выдаткі. Хоць пахаванне знойдзена больш года таму, аднак пошук фінансаў на помнік краснапольскаму салдату ўвянчаўся поспехам толькі цяпер. У зборы сродкаў для набыцця і ўсталявання помніка Яноўскаму сельсавету дапамагла Магілёўская абласная калегія адвакатаў.
На могілках вёскі Забалацце Бабруйскага раёна адбылося ўрачыстае адкрыццё помніка на магіле Александрыны Сакун – даяркі фермы, якая за працоўныя дасягненні атрымала званне Героя Сацыялістычнай Працы.
Ва ўрачыстым мерапрыемстве прыняла ўдзел кіраўніцтва раёна, аднавяскоўцы і сваякі Александрыны Сакун. Багаслужэнне над магілай Героя Сацыялістычнай Працы правёў настаяцель храма Святой Жываначальнай Тройцы іераманах Елісей – паведамляе бабруйская раённая газета “Трыбуна Працы”.
Александрына Сакун нарадзілася ў 1932 годзе і застала ваеннае ліхалецце. Яна рана пасталела і ўжо ў 17 год пачала самастойную працоўную дзейнасць у мясцовым калгасе. Ужо праз некалькі год працы камсамолка Сакун была адной з лепшых у раёне па надоям.
У час шостай пяцілеткі вясковая працаўніца сталася ўжо рэкардсменкай па надоям па ўсяму БССР. Урэшце за выбітныя поспехі, дасягнутыя ў справе развіцця сельскай гаспадаркі, Александрыне Рыгораўне Сакун у 1958 годзе было прысвоена званне Героя Сацыялістычнай Працы. Гэта быў зорны час простай калгасніцы з Бабруйшчыны.
Пражыла Сакун доўгае жыццё, не стало яе на дзевяностым годзе жыцця ў лістападзе 2021 года.
Зусім нядаўна mogilev.media пісалі пра праблему з грунтовай дарогай да могілак у вёсцы Вялікая Крапіўня Касцюковіцкага раёна, якая была моцна разбіта лесавозамі. З-за лужын и ямін на дарозе вяскоўцы не маглі дабрацца да могілак, каб прыбрацца. Адказнасць за гэту сітуацыю ўзяў на сябе мясцовы лясгас і паабяцаў адраманаваць дарогу.
Прадстаўнікі лясгаса паабяцалі вырашыць праблему за кароткія тэрміны, каб ужо да Радаўніцы людзі змагл праехаць да могілак. Сапраўды, дарога прыведзена ў парадак. Яна была падсыпана, няроўнасці прыбраны, па дарозе цяпер можна хадзіць людзям і ездзіць транспарту – паведамленне раённая газета “Голас Касцюкоўшчыны”.
У вёсцы Вялікая Крапіўня Касцюковіцкага раёна дарога да могілак настолькі разбіта лесавозамі, што па ёй немагчыма нават прайсці.
Віноўнікамі надзвычай кепскага стану грунтовай дарогі сталі вялікагрузныя лесавозы, якія проста знішчылі дарогу – паведамляе раённая газета “Голас Касцюкоўшчыны”.
Пасля вывазу лесу ўтварыліся глыбокія каляіны, якія ў непагадзь запоўніліся дажджавой вадой, дарога ператварылася ў непраходную “кашу”. Дарэчы, летам гэтай дарогай людзі часта ездзяць ў лес па грыбы і ягады, а таксама да рэчкі.
Па меркаванню кіраўніка мясцовага сельвыканкама Віктара Кавалева, адказнасць за гэта павінен несці лясгас, супрацоўнікі якога мусяць прывесці дарогу ў парадак. І не проста «для галачкі», а старанна: прагрэйдзіраваць, падсыпаць і прыбраць няроўнасці.
Змяшчаецца ў прысяжным лісце князя ноўгарад-северскага Дзмітрыя Альгердавіча вялікаму князю Ягайлу.
Знаходзіцца на рацэ Уша, за 73 км на паўночны захад ад Мінска. Назва ад ракі Маладзечанка. Насельніцтва цяпер – 90 000 чалавек.
Адзіны ў краіне горад, дзе ў 1991-1994 гадах была праведзена дэкамунізацыя гарадской тапанімікі – па ініцыятыве мэра Генадзя Карпенкі.
У горадзе працуюць Мінскі абласны краязнаўчы музей, драмтэатр, праводзіцца больш 30 культурных мерапрыемстваў, у тым ліку рэспубліканскі тэатральны фестываль «Маладзечанская сакавіца», Маладзечанскі фестываль беларускай песні і паэзіі (з 1993 года).
Цэнтр машынабудавання і металаапрацоўкі – адзіны завод парашковай металургіі, лёгкай, харчовай, дрэваапрацоўчай і іншых галін прамысловасці.
Кароль польскі і вялікі князь літоўскі (1648–1668), апошні манарх з дынастыі Вазаў.
У час яго панавання адбыліся разбуральныя войны з Маскоўскай дзяржавай, казакамі, са Швецыяй.
Пры ім былі страчаны Прусія, Смаленскае ваяводства, Кіеў і левабярэжная Украіна.
Агульны гаспадарчы заняпад дзяржавы, няўдачы ў войнах, аслабленне міжнароднага становішча, напружаныя адносіны з магнатамі і шляхтай, смерць энергічнай і актыўнай у палітыцы каралевы Марыі Людвікі прывялі да адрачэння ад трона і эміграцыі ў Францыю ў верасні 1668 года.
Беларускі оперны спявак. Народны артыст БССР, Заслужаны артыст Арменіі.
Працаваў у оперных тэатрах Куйбышава, Ерэвана, Пермі, Свярдлоўска, з 1946 года ў якасці саліста Дзяржаўнага тэатра оперы і балета Беларусі.
У 1960-1975 гадах выкладчык і рэжысёр Опернай студыі Беларускай кансерваторыі, адначасова ў 1960-1987 гадах кіраўнік Мінскай народнай опернай студыі Палаца культуры Белсаўпрофа.
1922 год. У Іерусаліме памёр ураджэнец Глыбоччыны Эліэзер Бэн-Егуда.
Яўрэйскі мовазнаўца, адраджальнік іўрыта. Адзін з заснавальнікаў гебраізму, піянер сіянізму.
Скончыў полацкую ешыву, дзвінскае рэальнае вучылішча, вывучыў фрацузскую, нямецкую і рускую мовы. У Сарбонскім універсітэце Парыжа вывучаў медыцыну, гісторыю і палітыку Блізкага Усходу, пазнаёміўся з сіянісцкім рухам.
У 1881 годзе іміграваў у Палесціну. Яго сын Бэн-Цыён быў першым ізраільцянінам, для каго іўрыт быў роднай мовай, бо іншай не ведаў.
Выкладчык іўрыта, перакладчык, аўтар артыкулаў для газет, заснавальнік уласнай газеты «Гацві» на іўрыце.
Аўтар 17-тамовай працы «Поўны слоўнік старажытнагабрэйскай мовы і сучаснага іўрыту», заснавальнік Акадэміі мовы іўрыт.
Яго намаганнямі 29 кастрычніка 1922 года іўрыт, разам з арабскай і англійскай мовамі, абвешчаны адной з афіцыйных моў Брытанскага мандату ў Палесціне.
У яго гонар у Іерусаліме ўсталяваная памятная дошка, названы вуліцы ў Іерусаліме, Тэль-Авіве, Хайфе і іншых гарадах Ізраіля.
На радзіме ў Лужках Глыбоцкага раёна ўсталяваны памятны знак на месцы дома, дзе ён нарадзіўся. Яго бюст усталяваны на Алеі славутых землякоў у Глыбокім.
Выкладчык графікі, жывапісу, малюнка, кампазіцыі на мастацка-графічным факультэце Віцебскага педінстытута, прафесар вышэйшай педагагічнай школы ў польскай Зялёнай Гуры.
Працаваў у розных графічных тэхніках, акварэлі, алейным жывапісе.
Аўтар шэрагу навучальных дапаможнікаў: па графіцы, манатыпіі, гравюры на кардоне, фларатыпіі.
Сярод асноўных твораў: «Кветка папараці», «Мефістофель», «Дрэва жыцця», «Ахвярапрынашэнне», «Канец ХХ стагоддзя. Рэквіем», цыклы работ «Успаміны пра вайну», «На купальскую ноч», «Рэпрэсіі», «Поры года» (2003) і іншыя.
Творам мастака ўласцівыя філасофская трактоўка вобраза, паэтычная ўзнёсласць, полістылізм, выкарыстанне складаных тэхнічных прыёмаў, асацыятыўнасць колеру, эксперыментальны характар мастацкай мовы.
Памёр 16 лютага 2012 года ў Віцебску.
1951 год. Заснаваны Беларускі інстытут навукі і мастацтва (БІНІМ) у Нью-Ёрку.
Грамадская навукова-культурная арганізацыя беларускай эміграцыі ў ЗША. Мае філіялы ў Германіі (Мюнхен, з 1955 года) і Канадзе (Таронта, з 1967 года). Выдае навуковы штогоднік «Запісы». Акрамя гэтага ў 1950-1960-х гадах выдаваліся часопісы «Конадні», «Абежнік».
Падтрымлівае сувязі з многімі бібліятэкамі свету, асабліва з Публічнай бібліятэкай у Нью-Ёрку.
У розны час інстытут узначальвалі У. Тамашчык, Я. Ліманоўскі, В. Тумаш, А. Адамовіч, у 1982-2022 гадах – В. Кіпель.
Беларускі скульптар.Брат Ф. Янушкевіча і Я. Янушкевіча.
Працуе ў манументальнай і станковай скульптуры, жывапісе.
Аўтар помнікаў А. Міцкевічу ў Лідзе і Навагрудку, харты князя Радзівіла ў замкавым парку ў г. Нясвіж, Ф. Скарыне ў Лідзе, І. Падарэўскаму ў г. Кракаў (1995), М. Доўнар-Запольскаму ў г. Рэчыца, Б. Івановай у г. Уроцлаў, Я. Скрыгану ў г. Йыхві (Эстонія), К. Каліноўскаму ў г. Шальчынінкай (Літва), М. К. Агінскаму ў г. Маладзечна і іншых.
Аўтар мемарыяльных дошак Ф. Скарыну ў Кракаве, Падуі, Мінску, М. Агінскаму ў г. Фларэнцыі, С. Манюшку і шмат іншых.
Ён з’яўляўся афарміцелем касцёлаў Св. Роха ў Мінску, Св. Андрэя Баболі ў Полацку, надмагілляў.
Выканаўца серый рэльефаў для Музея камянёў у Мінску, Музея М. Багдановіча і іншых, станковых кампазіцый вядомых дзеячаў, у тым ліку Ягайлы, Вітаўта, Т. Касцюшкі, Янкі Купалы». Працуе і ў жывапісе.
Скончыў Мінскі дзяржаўны мастацкі каледж імя А. К. Глебава,
Еўрапейскі гуманітарны ўніверсітэт.
Мастак сучаснага светапогляду, для якога творчае пераасэнсаванне і спазнанне свету – правакацыйная гульня, дыялог з гледачом.
Яго працы незвычайныя як па форме, так і па змесце, маюць асаблівы філасофскі сэнс і незвычайную метафарычнасць.
Яго скульптурныя творы ўсталяваны ў кітайскіх гарадах Фучжоу, Куньмін, Чанчунь.
Аўтар твораў візуальнага мастацтва, інтэграваных у грамадскую прастору некалькіх станцый мінскага метрапалітэна.
Стваральнік помніка ахвярам Мінскага гета.
Творы аўтара знаходзяцца ў прыватнай калекцыі Райнольда Вюрта Кунцельзау ў Германіі, Музеі алімпійскага мастацтва ў Пекіне, у Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі, Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва, у музеях, галерэях, прыватных калекцыях і грамадскіх прасторах Беларусі, Расіі, Літвы, Нідэрландаў, Германіі, Кітая і ЗША.
1980 год. Званне Ганаровы грамадзянін Магілёва нададзена Івану Макараву.
Партыйны, дзяржаўны і грамадскі дзеяч БССР.
У 1939-1941 гадах – першы сакратар Магілёўскага абкама КП(б)Б. У пачатку Вялікай Айчыннай вайны праводзіў вялікую работу па арганізацыі абароны Магілёва, эвакуацыі насельніцтва і каштоўнага абсталявання, стварэнню партыйнага падполля.
Пры ім знік Крыж Еўфрасінні Полацкай.
У 1943-1946 гадах – першы сакратар Магілёўскага абкама КП(б)Б.
Яго імем названы вуліца і завулак у Магілёве.
2006 год. На Кальварыйскіх могілках у Мінску адбылося ўрачыстае адкрыццё надмагільнага помніка Вацлаву Іваноўскаму.
В. Іваноўскі (1880–1943) – беларускі палітычны і грамадскі дзеяч, доктар тэхнічных навук.
Яўген Хлябцэвіч і Браніслаў Тарашкевіч вызначылі яго як цэнтральную фігуру беларускага жыцця ў Пецярбургу, а Максім Гарэцкі – як правадыра нацыянальнага адраджэнскага руху перад Першай сусветнай вайной.
