Можно торговаться – в районных центрах Могилевской области продавцы предпочитают не указывать цену на квартиры.
Mogilev.media посмотрели, какая сейчас актуальная картина на рынке недвижимости. Выбрали для вас самые дорогие и самые дешевые варианты.
С видом и консьержем
На сегодня самые дорогие квартиры в Могилевской области, продаются в областном центре и стоят 260 000 долларов. Вот, например, вариант с портала Realt – трешка по улице Якубовского.
Площадь элитного жилья, расположенного на девятнадцатом этаже 22-этажного дома – 150 квадратных метров. Есть мебель, бытовая техника, панорамный балкон с видом на Печерский лесопарк, место в подземном паркинге и… консьерж.
За те же самые деньги на улице Сурганова можно купить пятикомнатную квартиру на втором этаже двухэтажного дома.
Правда, судя по скромным фотоснимкам изнутри, в квартире представлена только минимальная отделка и отсутствуют мебель и техника.
Этот вариант на сегодняшний момент – пожалуй, самое фешенебельное предложение в областном центре.
Для тех, кому финансовые возможности не позволяют замахнуться на подобное жилье, есть варианты поскромнее. После планки в 260 тысяч, следующий ценовой уровень начинается приблизительно от 150 000 долларов. А на нижней границе стоимости мы встретим варианты поскромнее.
Можно найти и за 25 000, и за 13 000 – даже в Могилеве
Квартиру на улице Мельникова в Могилеве можно купить в десять раз дешевле, чем те, самые дорогие – всего за 25 000 долларов. Консьержа там, правда, нет и этаж четвертый в доме без лифта, но зато остановка общественного транспорта всего в трех минутах ходьбы. И еще одно но – квартира совсем без отделки, а значит, придется прилично потратиться, чтобы подготовить ее для жилья.
Но есть варианты и еще дешевле – не просто в десять, а даже в двадцать раз. Так, если отбросить варианты с покупкой доли в квартире, то самый дешевый вариант, который нашелся на Куфаре – это полноценная двушка в частном секторе на Гребенева, да еще и с огородом в 10 соток. В объявлении ничего не сказано о долевом участии во владении имуществом, а значит, квартира продается целиком. Стоимость – 13 500 долларов, и это на сегодняшний момент самый дешевый вариант в областном центре.
В районных центрах Могилевщины квартиры подешевле, чем элитное жилье областного центра, и выбор здесь тоже имеется. Ну, а ценовой потолок вне пределов Могилева мы обнаружили в Бобруйске. 140 000 долларов просят за вот такой просторный “таунхаус” в престижном районе города на Березине. Правда, в этой четырехкомнатной квартире необходимо еще сделать ремонт.
Пробежимся по средним ценам в городах области:
Трехкомнатная квартира в Бобруйскестоит 48 000 долларов.
Трехкомнатная квартира в Осиповичах обойдется в 55 000 долларов.
За квартиру в Дрибине, в доме с улучшенной планировкой, придется выложить 21 000 долларов.
За трехкомнатную квартиру в центре Быхова просят 25 000 долларов.
Костюковичский рынок жилья располагает квартирой за 21 000 долларов.
В Хотимске 3-комнатная квартира с мебелью обойдется в 18 000 рублей.
В Кричеве трехкомнатную квартиру можно купить за 23 000 долларов.
Торг уместен
Показательно, что в районных центрах продавцы часто предпочитают не указывать стоимость жилья, ограничиваясь формулировкой «цена договорная».
Само собой, указанные варианты покупки квартир не отражают полную картину рынкажилья на Могилевщине. При желании можно найти что-нибудь гораздо дороже или в разы дешевле.
Настаў час, калі чыстая пітная вада становіцца дасягальнай у Магілёўскім рэгіёне толькі для жыхароў гарадоў і перспектыўных населеных пунктаў. Пра натуральную чысціню крынічнай вады, якую мы страцілі – лонгрыд mogilev.media.
Мы стаім на плошчы Славы ў Магілёве. Ліпень 2024 года. Пад нагамі няроўныя шэрагі шчарбатай гранітнай пліткі, на самой плошчы ідзе падрыхтоўка сцэны да чарговага ўрачыстага мерапрыемства. Змарнелыя работнікі абліваюцца потам – нягледзячы на воблачнае надвор’е, стаіць задуха.
Калісьці на плошчы Славы пачынаўся інтрыгоўны веламаршрут па ўсёй Магілёўшчыне – “Край жыватворных крыніц”. Нават не проста маршрут, а турыстычны кластар, які аб’ядноўваў экалагічныя лакацыі ў некалькіх раёнах вобласці, а таксама аграсядзібы, гістарычныя знакамітасці, музеі і рамесніцкія цэнтры ў адзіны “зялёны” ланцужок.
Ідэя гэтага маршрута, што распрацоўваўся яшчэ з 2013 года камандай актывістаў на чале з журналістам дзяржаўнага інфармацыйнага агенцтва Сяргеем Кулягіным, заключалася ў тым, каб рэпрэзентаваць унікальную адметнасць Магілёўскага рэгіёна – яго багацце на прыродныя крыніцы. На прадстаўленні праекта, памятаю, Сяргей Кулягін падкрэсліваў, што такой шчыльнасці глыбокаводных крыніц няма нідзе ў іншых рэгіёнах Беларусі. І сапраўдная перліна ў іх шэрагу – гэта, канечне, знакамітая Блакітная крыніца ў Слаўгарадскім раёне з самым магутным патокам узыходзячага тыпу на ўсёй Цэнтральна-Еўрапейскай раўніне.
Замест падарожжа па крыніцах – туры ў Казахстан
Праект, дарэчы, быў даволі паспяховым. Ім карысталіся велаактывісты, арганізаваныя турыстычныя групы, адзінкавыя аматары пастаральных падарожжаў. Старт маршруту задавала інфармацыйная таблічка, замацаваная на агароджы магілёўскай ратушы. Зараз яна ўжо дэмантаваная, рухавік праекта Сяргей Кулягін пераехаў жыць і працаваць у Мінск, сайт “Краю жыватворных крыніц” прадае аздараўляльныя туры ў Казахстан а актыўнасць на маршруце пакрысе заглухла.
Інфармацыйная таблічка з маршрутам праекта “Край жыватворных крыніц”, замацаваная на парэнчах перад магілёўскай ратушай на плошчы Славы. Фота архіўнае.
І вельмі шкада – не буду хаваць, ад ідэі гэтага маршруту, яго тэматычнага напаўнення патыхала сапраўднай крынічнай свежасцю. Магілёўшчына ўспрымалася як носьбіт чагосьці натуральнага, прыроднага, чыстага, што ўжо так цяжка сустрэць у сучасным свеце.
Памятаю, як наведваючы розныя куткі Магілёўшчыны, мы з сям’ёй часта шукалі на мапах адзнакі пра мясцовыя крынічкі і стараліся набраць там вады на ўсю далёкую дарогу падчас летняй спёкі. Канечне, гэта не тое каб на нас паўплываў праект “Края жыватворных крыніц” – гаворка пра тое, што сама тэма падобнага маршруту вельмі добрая, яна лёгка ўспрымаецца і запатрабаваная сярод падарожнікаў.
Не ў апошнюю чаргу гэткі “добры імідж” крынічнай вады звязаны з традыцыйнымі ўяўленнямі беларусаў, паводле якіх яна лічылася максімальна карыснай, бясшкоднай і чыстай. Яе пілі ў сырым выглядзе, гатавалі ежу, умывалі дзяцей. Але, як і многія іншыя іміджы, гэты імідж ужо даўно і безнадзейна састарэў.
Крыніца з каплічкай у Быхаўскім раёне Магілёўскай вобласці. Фота: mogilev.media
Даследаванне школьніцы паказала небяспеку крынічнай вады
Палыкавіцкая крыніца пад Магілёвам – адно з самых папулярных месцаў для паломніцтва жыхароў абласнога цэнтра. Кожны дзень, што ўлетку што зімой, у буднія ці ў выходныя, спускаючыся да крынічкі па крутой лесвіцы каля прыгожай царквы з чырвонай цэглы, вы сустрэнеце некалькі чалавек з бутэлькамі, напоўненымі вадой. Беларуская служба “Радыё Свабода” нават уключыла Палыкавіцкую крыніцу ў свой рэйтынг ТОП-10 беларускіх крыніц, на якіх абавязкова трэба пабываць кожнаму.
Наведвальнікі на Палыкавіцкай крыніцы. Фота архіўнае, з адкрытых крыніц.
Мы пабывалі – і не адзін раз – не толькі на самой крыніцы, але таксама і на сайце санітарнай службы Магілёўскага раёна, якая сцвярджае – вада з Палыкавіцкай крыніцы небяспечная для здароўя. І не толькі яна.
Крыніца ў аграгарадку Ліпень Асіповіцкага раёна з даўніх часоў лічылася цудадзейнай. “Шмат гадоў яе лічылі святой, – піша газета “Асіповіцкі край”. – Крынічнай вадой дабраслаўлялі падарожнікаў, што адпраўляліся ў далёкую дарогу, акраплялі хату і маладых, нованароджаных купалі толькі ў гэтай вадзе. У ноч пасля Вадохрышчанскай куцці па сцяжынцы праз глыбокія сумёты да крыніцы прыходзілі вяскоўцы, каб набраць цудадзейнай вады. З аднаўленнем працы мясцовай царквы гэтая традыцыя зноў стала папулярнай.”
Школьніца Ліпеньскай сярэдняй школы Наталля Лісіца два гады праводзіла даследаванне экалагічнага стану крыніцы. Пробы вады, накіраваныя ў лабараторыю раённага цэнтра гігіены і эпідэміялогіі паказалі перавышэнне колькасці нітратаў і хларыд-іёнаў у вадзе – 65,0 мг/дм3 пры дапушчальнай норме 45,0 мг/дм3. А гэта значыць, што вада непрыдатная для піцця. Праўда, расліны паліваць ёю можна.
Наталля Лісіца каля крынічкі ў аграгарадку Ліпень. Фота: “Асіповіцкі край”.
Адзін з прыпынкаў на маршруце “Краю жыватворных крыніц” – аграсядзіба “Гайшын парк” у Слаўгарадскім раёне, зусім недалка ад Блакітнай крыніцы, на процілеглым беразе ракі Сож. У 2016 годзе тут адкрылі цэлы цэнтр прыцягнення турыстаў “Гайшын парк” –паведамляла БелТА. «Вёсачка размешчана ў адным з самых маляўнічых месцаў Слаўгарадскага раёна – на высокім беразе Сожа, – гаворыцца ў публікацыі. – Да таго ж яна акружаная некранутымі лясамі – рай для паляўнічых і рыбаловаў. Побач самае папулярнае месца паломніцтва беларусаў і замежных гасцей – помнік прыроды рэспубліканскага значэння “Блакітная крыніца”.»
На публікацыю адрэагавалі эколагі – а нічога, што гэта радыяцыйная зона з узроўнем забруджвання ў 15 кюры/км на 1986 год? Ну, з радыцыяй – гэта іншая тэма. А як тут справы з чысцінёй вады? Утрыманне нітратаў у пітной вадзе па выніках даследавання двух вясковых калодзежаў паказвае 100 міліграм на літр, пры норме, нагадаем, у 45.
Крыніца: Мапа праекта “Чыстыя воды” Магілёўскага экалагічнага таварыства “ЭНДА” (дадзеныя па Магілёўскай вобласці за 2021 г.)
Некаторыя эколагі ў падобных выпадках перасцерагаюць, што “піць ваду з крыніц не проста нельга, а нават небяспечна. У тым ліку выкарыстоўваць яе для мыцця рук і твару”. Але, ладна, мы тут трохі нагнятаем. Гэта была перасцярога ад пермскіх эколагаў, актуальная, адпаведна, што да крыніц гэтага краю. А што ў нас?
10 000 калодзежаў – брудныя
Пра праблему пітной вады ў Магілёўскім рэгіёне мы размаўляем з эколагам і грамадскім актывістам Андрэем Паўлавічам (імя змененае з прычын бяспекі) з абласнога цэнтра. Перад сваім палітычным звальненнем з адной навуковай установы спецыяліст шмат гадоў прысвяціў даследаванню гэтай тэмы. Агульныя высновы такія.
Вада з падземных крыніц на Магілёўшчыне сапраўды праблемная. Забруджанымі з’яўляецца каля 10 000 калодзежаў па ўсёй вобласці, а гэта каля адной трэцяй часткі ад усіх. Больш дакладную раскладку па раёнах можна пабачыць вось на гэтай мапе, створанай энтузіястамі. А вось на гэтай – сітуацыю па Беларусі наогул. Але трэба ўлічваць, што якасць вады з падземных крыніц мае сезонны характар, а таксама залежыць ад таго, ці не размешчаны калодзеж у непасрэднай блізкасці ад якой-небудзь фермы, як, напрыклад, у Вільчыцах.
Якасць вады ў калодзежах па Магілёўскай вобласці.
Сезоннае хістанне такое – падчас вясновай паводкі, калі з палёў вымываюцца ўгнаенні і трапляюць у грунтовыя воды, павышаецца ўзровень нітратаў. Летам, калі вёскі Магілёўшчыны атакуюць арміі дачнікаў са сваімі натуральнымі патрэбамі, адразу пачынаецца ўсплеск утрымання нітрытаў.
Таксама неабходна прымаць да ўвагі глыбіню залягання рэзервуара, што сілкуе крыніцу. Калі падземны басейн залягае на глыбіні каля 100 метраў і размешчаны паміж слаямі зямлі з водатрывалымі якасцямі, то такая крыніца будзе абароненая ад любых знешніх фактараў. Такая вада – самая чыстая і карысная. Калі ж глыбіня басейна складае некалькі дзясяткаў метраў і менш, то павышаецца верагоднасць забруджвання вады ў выніку дзейнасці чалавека. Адпаведна, для шараговага карыстальніка тут узнікае асноўная праблема – а як зразумець, з якой крыніцай ён мае справу ў кожным канкрэтным выпадку? Адказ на гэта можа даць толькі спецыяльнае – а лепш нават сістэматычнае – даследаванне.
Якая сiтуацыя з вадаправоднай вадой – норм
А вось вадаправодная вада на Магілёўшчыне адпавядае ўсім нарматывам. Канечне, у большасці выпадкаў. Часам у раённых цэнтрах і вясковых населеных пунктах вадаканал не можа забяспечыць прыстойную якасць вады па аб’ектыўных прычынах – вядуцца працы па замене старых труб, як у Асіповічах, дзе пасля запуску новай станцыі абезжалезвання на некалькі месяцаў забаранілі карыстацца вадой для піцця і прыгатавання ежы. Не ва ўсіх населеных пунктах яшчэ ўсталяваныя гэтыя станцыі абезжалезвання вады. Але працэс пабудовы такіх станцый ідзе з магутнымі тэмпамі.
“У межах дзяржаўнай інвестыцыйнай праграмы на 2024 год, зацверджанай указам №119 ад 29 сакавіка 2024 года ў Магілёўскай вобласці на будаўніцтва станцый абезжалезвання выдзелена сродкаў рэспубліканскага бюджэта на 2,3 мільярды рублёў. – пастаўленым голасам выкладчыка зачытвае нам афіцыйныя дадзеныя Андрэй Паўлавіч – Дзяржаўнай праграмай “Камфортнае жыллё і спрыяльнае асяроддзе” на 2021-2025 гады, зацверджанай Саветам міністраў 28.01.2021 г. №50 мэтавы паказчык забеспячэння насельніцтва вадой пітной якасці па выніках 2024 года ў Магілёўскай вобласці павінен скласці 99,1%. Па стане на 30 чэрвеня 2024 года – гэта значыць, тут даюцца зусім свежыя дадзеныя – гэты паказчык складае 96,0%. Для дасягнення пастаўленай задачы да канца 2024 года будзе завершана будаўніцтва 47 станцый абезжалезвання.”
Купляйце бутэлькамі
У гэты самы час у Краснапольскім раёне падвялі вынікі экалагічнага праекта “Інклюзіўны падыход да захавання навакольнага асяроддзя”. “Адна з самых кранальных ініцыятыў, – напісала пра гэты праект мясцовая газета “Чырвоны сцяг”. – “Чыстая вада для хвароб бяда”, рэалізаваная на тэрыторыі Мхініцкага сельскага савета. У жыхароў пазначанага сельсавета ёсць вялікая праблема – востры недахоп якаснай чыстай пітной вады.”
Адзінымі крыніцамі вады ў аддаленых і маланаселеных пунктах Мхініцкага сельсавета служаць шахтавыя калодзежы – гаворыцца ў паведамленні – вада ў якіх, згодна з пратаколамі даследавання раённага цэнтра гігіены і эпідэміялогіі, з’яўляецца тэхнічнай і не прыдатнай для піцця. Пенсіянеры, якія пражываюць у вёсках Ячная Буда, Буглаі, Глыбаў, Горкі, дзе адсутнічае цэнтральнае водазабеспячэнне, у большасці выпадкаў выкарыстоўваюць бутыляваную ваду. “Вынік ініцыятывы парадаваў: 16 пажылых грамадзян, двое з якіх інваліды 1 групы, забяспечаны збанамі з фільтрамі, а гэта значыць, чыстай пітной вадой.”
Актывісты ініцыятывы “Інклюзіўны падыход да захавання навакольнага асяроддзя” абмяркоўваюць вынікі праекта ў Краснапольскім раённым моладзевым цэнтры «Міраж». Фота: “Чырвоны сцяг”.
Насельніцтва Магілёўшчыны на 96 працэнтаў забяспечана чыстай пітной вадой паводле статыстыкі – узгадваем мы ў размове з Андрэем Паўлавічам – а для таго, каб забяспечыць вадой жыхароў адразу некалькіх вёсак Краснапольскага раёна, ім купляюць фільтры актывісты экалагічнай ініцыятывы? Як гэта разумець?
Усё вельмі проста – супакойвае нас суразмоўца. Станцыі абезжалезвання, як і цэнтралізаваны вадаправод, абсталёўваюцца зараз толькі там, дзе гэта перспектыўна. Напрыклад, у аграгарадках, у тых вёсках, якія застаюцца больш-менш люднымі. Зразумела, што тымі населенымі пунктамі, дзе зараз пражывае адзін-два чалавекі, ніхто займацца не будзе.
Вось такі прыклад. На трасе паміж Шкловам і Александрыяй, якая далей ідзе на Барань, што на Віцебшчыне, таксама была вялікая праблема з чыстай вадой. Для насельніцтва малых вёсак арганізавалі падвоз вады цыстэрнамі. Некаторы час гэта ратавала старых, але ўсё роўна было занадта затратна для дзяржавы. У выніку падвоз вады спынілі, і канстатавалі вельмі просты выхад з сітуацыі – “купляйце ваду бутэлькамі”.
Не ў лепшым стане і дачныя пасёлкі, а таксама вёскі вакол буйных гарадоў, у якіх большасць дамоў выкупленая гарадскімі пад дачы. Афіцыйна тут будзе прапісана адзін-два чалавекі,хоць рэальна круглы год могуць жыць нашмат больш. Таму месца будзе лічыцца бесперспектыўным з усімі наступствамі, а недасягальнасць чыстай пітной вады будзе ўкладвацца ў тыя самыя 0,9% насельніцтва Магілёўскай вобласці, якія застануцца незабяспечанымі ёй і пасля рэалізацыі праграмы “Камфортнае жыллё і спрыяльнае асяроддзе”.
“Напэўна, зусім ператанем ездзіць”
За прыкладам мы зноўку адправіліся ў госці. Дачны кааператыў “Сілікатчык” ад Магілёўскага камбіната сілікатных вырабаў знаходзіцца ў Шклоўскім раёне, хоць да яго амаль што можна даехаць з абласнога цэнтра гарадской маршруткай №8. Трэба будзе толькі поўгадзіны патраціць на дарогу па лясістым узгорку.
“Сілікатчык” размешчаны на высокім беразе Дняпра. Калодзежаў няма, але па вуліцах пасёлка сіламі самаго кааператыва ўжо даўно пракладзены саматужны водаправод. Каля кожнага дома абсталяваная невялікая калонка з кранікам, з якога можна набраць вады. Вадаправод працуе сезонна. На зіму яго перакрываюць, бо іначай палопаюцца трубы. А вось ваду з яго піць нельга, бо высокі ўзровень утрымання жалеза. Саматугам паставіць яшчэ і станцыю абезжалезвання для кааператыва – ужо за межамі магчымасцяў.
Дачніца Марыя Сцяпанаўна (імя змененае з прычын бяспекі) жыве ў пасёлку кожнае лета разам з двума ўнукамі. Часта прыяжджае дачка, маці хлопчыкаў. Праблему з вадой вялікае сямейства адчувае вельмі востра – у іх няма сваёй машыны, каб ездзіць за ёй у горад, альбо ў суседнюю вёску. Да таго ж і ў вёсцы ўсе калонкі ўжо заблакаваныя ахоўным кажухамі, так што без спецыяльнага ключа вады не набраць. А летам яе патрабуецца вельмі шмат – асабліва ў спякотныя дні, па два-тры літры на чалавека. За тыдзень на траіх гэта атрымліваецца каля 50-60 літраў. Дзе іх узяць?
Фота блізкае да ілюстрацыйнага.
Раней дапамагаў сын, які на сваёй машыне прывозіў з Магілёва па некалькі пяцілітровых каністраў праз кожныя тры-чатыры дні. Зараз ён дапамагчы ўжо не можа – прышлося з’ехаць з Беларусі. Пра прычыну Марыя Сцяпанаўна красамоўна маўчыць. І так зразумела.
Як цяпер абыходзіцца – пенсіянерка не ведае. У самым нізе гары, на якой стаіць дачны пасёлак, маецца стары калодзеж-крынічка. Вада там, здаецца, чыстая – мяркуе жанчына. Вось толькі на тое, каб схадзіць уніз, набраць, а потым вярнуцца ўверх па схіле, у старой жанчыны сыходзіць ледзь не паўдня.
“Напэўна, зусім перастанем ездзіць” – паціскае плячыма жанчына.
Не ратуе таксама і фільтр для вады. Пасля апрацоўкі ў ім, яна зусім мала мяняе свае якасці, на вуснах застаецца ўсё той жа прысмак. Усё ж, ачыстка павінна быць больш глыбокай, чым можа забяспечыць звычайны кухонны фільтр – уздыхае жанчына.
Ківаем галовамі і міжволі задумляемся – як там жыхары ў вёсках Ячная Буда, Буглаі, Глыбаў і Горкі Мхініцкага сельсавета Краснапольскага раёна.
Блакітная крыніца, Слаўгарадскі раён. Фота: mogilev.media
Днём 14 ліпеня на Магілёўшчыну абрынуўся жорсткі ўдар стыхіі. Навальніца, якая прайшла па паўднёвых рэгіёнах нашай краіны, закранула таксама некаторыя ўчасткі Магілёўшчыны. Сярод раённых цэнтраў самы моцны ўдар стыхіі адчулі на сабе жыхары Асіповіч.
Так, сапраўдная паніка пачалася ў наведвальнікаў цырка, калі ад моцнага ветра тут пачало проста рваць сам шацёр. Відэа, знятае гледачамі прадстаўлення, а таксама іншыя наступствы стыхіі на вуліцах Асіповіч і на дарогах Магілёўскай вобласці – у нашай відэападборцы.
У Асіповічах стыхія ламала дрэвы ў парку і на вуліцах. Увесь вечар 14 ліпеня і сёння раніцай у горадзе камунальныя службы і іншыя арганізацыі займаліся разборам завалаў.
На некаторых трасах рэгіёна паваленыя дрэвы заблакавалі рух транспарта. Гэта назіралася на трасе Гомель-Магілёў, на дарозе пад Чавусамі – пісалі карыстальнікі Тэлеграм-канала “ДАІ Магілёў ДПС”.
У Бабруйску пасля навальніцы заліло некалькі гарадскіх вуліц – піша “Камерцыйны кур’ер”.
Міністэрства абароны Рэспублікі Беларусь запусціла акцыю “Марш Перамогі” – па дзевяці гарадах праедуць танкі Т-34-85, пабудаваныя пасля 1951 года ў Чэхаславакіі для Лаоса. Іх будуць выдаваць за бронетэхніку, што ўдзельнічала ў аперацыі “Багратыён”.
На маніпуліцыі з боку беларускага ваеннага ведамства звярнула ўвагу выданне zerkalo.io. Міністэрства абароны абвясціла пра патрыятычную акцыю “Марш Перамогі”, у межах якой па некалькіх населеных пунктах Беларусі праедуць танкі Т-34-85, падобныя на тыя, што ўдзельнічалі ў аперацыі “Багратыён” і вызвалялі Беларусь у 1944 годзе. Усяго дэманстрацыя ваеннай тэхнікі пройдзе ў 9 гарадах і пасёлках, якія атрымалі вымпел “За мужнасць і стойкасць у гады Вялікай Айчыннай вайны” – гэта Баранавічы, Дзяржынск, Дзятлава, Калінкавічы, Любань, Асіповічы, Чавусы, гарадскія пасёлкі Обаль і Асвея. Акцыя будзе праходзіць з 12 па 20 ліпеня.
Бронетэхніка, якую пакажуць на парадзе, прадстаўлена беларускаму ваеннаму ведамству расійскім Міністэрствам абароны. Раней яна прыбыла ў нашу краіну для ўдзелу ў парадзе на 3 ліпеня ў Мінску. Як высветлілі журналісты выдання zerkalo, гэтая тэхніка раней, у 2019 годзе, была выкупленая ў арміі Лаоса. А ў гэтую краіну танкі Т-34-85 былі прададзеныя Чэхаславакіяй, якая вырабляла іх па савецкай ліцэнзіі пасля 1951 года.
На фота: танкі Т-34-85 чэхаславацкай вытворчасці ў складзе Народных узброеных сіл Лаоса.
Лаоскія танкі маюць шэраг знешніх адрозненняў ад аналагічнай савецкай бронетэхнікі ўзору 1944 года. Напрыклад, гэта больш роўная і гладкая форма вежы, а таксама здвоеныя ліхтары ў левай частцы пярэдняй брані. Для параўнання – танк Т-34-85, што стаіць на пастаменце па праспекце Міра ў Магілёве.
Фота: Міністэрства абароны Рэспублікі Беларусь і з адкрытых крыніц.
А реалии таковы, что читая этот текст, задаешься вопросом: в каком веке живет «процветающая» Беларусь, в двадцать первом или все-таки в каменном? Сельские магазины в Осиповичском районе закрываются один за другим и из-за уменьшения численности населения, и из-за того, что желающих в них работать не найти днем с огнем.
Если в стационарных торговых точках не хватает продавцов, то на автолавках – дефицит водителей.
Нет желающих колесить “…в любую погоду по гравийным и грунтовым проселочным дорогам, чтобы обеспечить жителей товарами первой необходимости.” Дело это непростое: “случается и завязнуть в грязи или снегу, или убирать с дороги отломанные ветви, или искать пути для объезда…”
Не лучше обстоят дела и в самом райцентре: «…замками на дверях встречают посетителей магазины “Мегоопт“ на улице Черняховского, ”Перекресток“ и ”Родны кут” на Юбилейной…»
У прыватнага прадпрымальніка ў Асіповіцкім раёне падчас праверкі знайшлі літаратурныя выданні, якія не адпавядаюць тэхнічнаму рэгламенту Мытнага саюза. Выяўлена, што прабелы ў кнігах не адпавядаюць патрабаванням – яны ў некалькі разоў менш, чым неабходна. Як адзначылі спецыялісты, такія кнігі могуць нанесці шкоду здароўю дзяцей. Уся гэтая прадукцыя – расійскай вытворчасці. Продаж кніг быў забаронены.
Фота Магілёўскай абласной інспекцыі Дзяржстандарта.
А трэцяй гадзіне ночы агрэсіўна настроены, п’яны жыхар Асіповіч заявіўся ў госці да сваёй кумы і хроснага сына. Раней мужчына ўжо неаднаразова лупцаваў свайго хросніка. Разумеючы, што збіццё можа адбыцца і на гэты раз, маці ўсё ж адкрыла дзверы замест таго, каб выклікаць міліцыю. На пасяджэнні камісіі яна патлумачыла, што зрабіла гэта бо пабаялася, што кум паб’е вокны – жыллё сям’і знаходзіцца на першым паверсе. У выніку хросны бацька зноў адлупцаваў свайго хросніка так, што малы трапіў у шріталь з чэрапна-мазгавой траўмай – піша “Асіповіцкі край”.
Гнілое мяса прамывалі Fairy, змешвалі са свежым і прадавалі як хатняе.
Злачынная група дзейнічала ў Мінскай, Гомельскай і Магілёўскай абласцях – паведамляе тэлеканал АНТ. У склад банды ўваходзілі ветэрынарныя лекары і брыгадзіры сельгаспрадпрыемстваў з Асіповіцкага, Любанскага і Старадарожскага раёнаў і ўсе яны раней ужо былі асуджаныя за крадзёж буйной рагатай жывёлы.
У сюжэце гаворыцца, што ўсе асноўныя ўдзельнікі злачыннай групы затрыманыя, гэта тры жыхары Любані. Яны распрацавалі схему па выкраданні мяса са скотамагільнікаў – усталявалі на сваіх месцах здабычы фотапасткі і такім чынам вызначалі час, калі лепш за ўсё ехаць забіраць тушы забітых жывёл. Тушы разбіралі і прадавалі пасярэднікам альбо звычайным пакупнікам, у тым ліку ў Расійскую Федэрацыю.
Фота: АНТ, скрыншот
Паведамляецца, што тэхнолаг прыватнага прадпрыемства параіла ўдзельнікам схемы мыць мяса содай альбо мыйным сродкам Fairy, каб выдаліць непрыемны пах. Пры гэтым самі злачынцы гэтым не займаліся, а прыцягвалі іншых працаўнікоў, якім плацілі 1500 рублёў за месяц. Прадаючы мяса, удзельнікі банды змешвалі яго са свежым і выдавалі за хатняе.
Вось як пракаментаваў якасць гэтага мяса дырэктар Мінскай абласной ветэрынарнай лабараторыі Іван Пырцак:
– Гэты паўфабрыкат ялавічны з’яўляецца нясвежым і мае прыкметы псавання. Гэта сведчыць пра тое, што гэтае мяса атрымана ад жывёл хворых, знясіленых альбо забітых у стане агоніі, што забаронена ветэрынарна-санітарнымі правіламі. Выяўленыя бактэрыя роду Salmonella і бактэрыі групы кішачнай палачкі.
У штаце мяснікоў меўся свой ветэрынарны лекар і тэхнолаг. Усе фігуранты справы затрыманы, ім пагражае да 10 гадоў пазбаўлення волі.
З 21 па 24 траўня на вуліцах Камуністычнай, Вакзальнай, Інтэрнацыянальнай, Першамайскай, Ленінскай і завулку Мічурына ў Асіповічах мясцовая дыстанцыя грамадзянскіх збудаванняў Беларускай чыгункі будзе праводзіць прамыванне і дэзінфекцыю магістральнай сеткі вадаправода. Чакаецца, што ў гэтыя дні вадаправодная вада ў горадзе можа мець падвышаную мутнасць, каляровасць і пах хлору, магчымы нізкі яе напор – паведамляе “Асіповіцкі край”.
Выданне The New York Times апублікавала новыя матэрыялы пра вайсковую частку пад Асіповічамі, якая можа выступаць як сховішча для ядзерных боепрыпасаў. Раней, у сакавіку гэтага года даследчыкі з Федэрацыі амерыканскіх навукоўцаў ужо звярталі ўвагу на гэтую частку – пісалі mogilev.media.
На думку экспертаў, якія вывучалі новыя спадарожнікавыя здымкі ваеннага аб’екта пад Асіповічамі і падзяліліся сваімі ўражаннямі з The New York Times, па сваім дызайне частка стала ўсё больш нагадваць тыповыя расійскія сховішчы атамнай зброі.
Эксперты адзначылі, што вайсковая частка працягвае забудоўвацца, на аб’екце з’явіўся аварыйны эвакуацыйны выхад і дадатковая сістэма супрацьпаветранай абароны.
На фота: Дадатковая сістэма супрацьпаветранай абароны, разгорнутая на базе пад Асіповічамі. Крыніца: The New York Times / Maxar Technologies
Адна змена ў архітэктуры ваеннага аб’екта паставіла ў тупік даследчыкаў. Раней частка была абнесеная чатырма лініямі агароджы, а зараз іх толькі тры.
Схема размяшчэння ліній агароджы і кантрольна-прапускнога пункту на базе пад Асіповічамі, на думку экспертаў, стала нагадваць тыповыя сховішчы атамнай зброі ў Расійскай Федэрацыі, у Наўгародскай, Хабараўскай, Белгарадскай і іншых абласцях.
Адзін з экспертаў, Уільям Мун, заявіў выданню The New York Times, што дызайн магчымага сховішча расійскай ядзернай зброі пад Асіповічамі вельмі нагадвае сучасныя ядзерныя базы ў Расіі, дзе Мун, па ягоных словах, бываў асабіста ў складзе дэлегацый Пентагона ў якасці назіральніка за бяспекай захоўвання ядзернай зброі.
