А начнут с Могилевщины, точнее, со Славгородского, Чериковского и Кричевского районов. Руководитель администрации Лукашенко Дмитрий Крутой побывал в Славгороде и объявил про большой аграрный эксперимент.
Раньше в Славгородском районе было десять колхозов. Их пообъединяли, и стало шесть. А сейчас “планируется оставить четыре крупных объекта” – рассказал журналистам глава лукашенсковской администрации Дмитрий Крутой.
Еще два района Могилевщины – Чериковский и Кричевский – ждут такие же трансформации. И это все, по словам чиновника, только первые шаги.
То есть, получается, что для решения проблем на селе нужно не вот это вот все – частная собственность на землю, развитие фермерства, инвестиции, инфраструктура и прочая либеральная муть. А всего лишь – укрупнять и укрупнять. Видимо, пока вся страна не превратится в один большой колхоз. Кстати, и с директором проблема будет решена сразу. Закольцуемся, так сказать.
Силовики, сами того не понимая, продемонстрировали свое подсознательное отношение к “госсимволике”.
Один из милицейских ресурсов сообщает, что в изолятор временного содержания помещены два молодых человека из Славгорода. Их подозревают в том, что они, якобы в состоянии алкогольного опьянения, сорвали два флага с «закатом над болотом». Один бросили у стены здания, второй швырнули на клумбу. Подробности происшествия неизвестны, как и дата задержания парней.
Примечательно то, что силовики заблюрили флаги на фотографиях, как обычно поступают с отходами жизнедеятельности или травматичными изображениями.
Такие кадры «слабовики» не блюрят, потому как их цель – запугать население. Но, как видно из славгородского случая, даже с запугиванием получается как-то не очень.
Інвестар Аляксей Салаўёў, уласнік свайго прадпрыемства, набыў у вёсцы Новая Слабада Слаўгарадскага раёна старую ферму ў мясцовага сельскагаспадарчага прадпрыемства. Тут ён планаваў размясціць свой новы цэх і ўжо правёў у памяшканні рамонт. Але аднойчы, прыехаўшы ў Новую Слабаду па справах, пабачыў, што яго будынак ужо не існуе. Пра анекдатычную сітуацыю з інвестыцыямі ў Слаўгарадскім раёне расказаў тэлеканал АНТ.
– Прыязджаю з „Белтэлекама“ з майстрам, каб ён падкарэктаваў – нешта там сігналізацыя дрэнна працавала. – распавёў у сюжэце мужчына – Выйшаў з машыны, гляджу – ідзе будоўля нейкая. Выходжу з-за павароту, гляджу – а майго будынка няма. Падыходжу да людзей сюды, кажу: „А хто знёс мой цэх?“ Кажуць: „Які ваш цэх?”.
Як высветлілася, гаспадарку “Прысожжа”, у якой Аляксей Салаўёў набываў ферму, далучылі да іншага сельгаспрадпрыемства – “Прывольны Агра”. Кіраўнік апошняй арганізацыі вырашыў навесці парадак на сваіх новых тэрыторыях, і пад замах разбурыў памяшканне, якое належыла ўжо новаму ўласніку.
Пакет дакументаў, які ёсць у прадпрымальніка – дагавор куплі-продажу, пасведчанне аб рэгістрацыі і тэхнічны пашпарт – ніякай ролі не адыграў. Дырэктар «Прывольнага Агра» Міхаіл Пліндаў у каментарыі журналістам заявіў, што ўсіх гэтых дакументаў перад зносам не бачыў.
Прадпрымальнік Аляксей Салаўёў (злева) з прадстаўнікамі “Прывольнага Агра”.
– Яны [знесеныя будынкі прыватніка] не былі ні асобна выгароджаныя, яны не стаялі асобна, яны знаходзіліся ў адной лініі з усімі трухлявымі будынкамі [стратнага дзяржпрадпрыемства]» – растлумачыў ён.
Зараз Аляксей Салаўёў разам з адвакатам рыхтуецца да судовага разбіральніцтва па гэтай справе. Набыццё старой фермы абышлося яму ў 7 500 рублёў. У дзесяць разоў больш было ўкладзена ў капрамонт памяшканняў.
В первый день откроется выставка-продажа сувенирной продукции.
Пройдут мастер-классы по различным видам ремесел и декоративно-прикладному искусству.
Выступят творческие коллективы и сольные исполнители со всей Беларуси.
На второй день состоится:
в 8 часов – молебное пение с акафистом у часовни;
в 9 часов – литургия;
с 11 часов – чин освящения воды, меда, лекарственных трав, крестный ход;
Гостями праздника «Маковей» станут жители Могилевщины, других областей Беларуси и россияне. Они вместе вспомнят бессмертные строки Сергея Есенина “пахнет яблоком и медом по церквам твой кроткий Спас”.
Настаў час, калі чыстая пітная вада становіцца дасягальнай у Магілёўскім рэгіёне толькі для жыхароў гарадоў і перспектыўных населеных пунктаў. Пра натуральную чысціню крынічнай вады, якую мы страцілі – лонгрыд mogilev.media.
Мы стаім на плошчы Славы ў Магілёве. Ліпень 2024 года. Пад нагамі няроўныя шэрагі шчарбатай гранітнай пліткі, на самой плошчы ідзе падрыхтоўка сцэны да чарговага ўрачыстага мерапрыемства. Змарнелыя работнікі абліваюцца потам – нягледзячы на воблачнае надвор’е, стаіць задуха.
Калісьці на плошчы Славы пачынаўся інтрыгоўны веламаршрут па ўсёй Магілёўшчыне – “Край жыватворных крыніц”. Нават не проста маршрут, а турыстычны кластар, які аб’ядноўваў экалагічныя лакацыі ў некалькіх раёнах вобласці, а таксама аграсядзібы, гістарычныя знакамітасці, музеі і рамесніцкія цэнтры ў адзіны “зялёны” ланцужок.
Ідэя гэтага маршрута, што распрацоўваўся яшчэ з 2013 года камандай актывістаў на чале з журналістам дзяржаўнага інфармацыйнага агенцтва Сяргеем Кулягіным, заключалася ў тым, каб рэпрэзентаваць унікальную адметнасць Магілёўскага рэгіёна – яго багацце на прыродныя крыніцы. На прадстаўленні праекта, памятаю, Сяргей Кулягін падкрэсліваў, што такой шчыльнасці глыбокаводных крыніц няма нідзе ў іншых рэгіёнах Беларусі. І сапраўдная перліна ў іх шэрагу – гэта, канечне, знакамітая Блакітная крыніца ў Слаўгарадскім раёне з самым магутным патокам узыходзячага тыпу на ўсёй Цэнтральна-Еўрапейскай раўніне.
Замест падарожжа па крыніцах – туры ў Казахстан
Праект, дарэчы, быў даволі паспяховым. Ім карысталіся велаактывісты, арганізаваныя турыстычныя групы, адзінкавыя аматары пастаральных падарожжаў. Старт маршруту задавала інфармацыйная таблічка, замацаваная на агароджы магілёўскай ратушы. Зараз яна ўжо дэмантаваная, рухавік праекта Сяргей Кулягін пераехаў жыць і працаваць у Мінск, сайт “Краю жыватворных крыніц” прадае аздараўляльныя туры ў Казахстан а актыўнасць на маршруце пакрысе заглухла.
Інфармацыйная таблічка з маршрутам праекта “Край жыватворных крыніц”, замацаваная на парэнчах перад магілёўскай ратушай на плошчы Славы. Фота архіўнае.
І вельмі шкада – не буду хаваць, ад ідэі гэтага маршруту, яго тэматычнага напаўнення патыхала сапраўднай крынічнай свежасцю. Магілёўшчына ўспрымалася як носьбіт чагосьці натуральнага, прыроднага, чыстага, што ўжо так цяжка сустрэць у сучасным свеце.
Памятаю, як наведваючы розныя куткі Магілёўшчыны, мы з сям’ёй часта шукалі на мапах адзнакі пра мясцовыя крынічкі і стараліся набраць там вады на ўсю далёкую дарогу падчас летняй спёкі. Канечне, гэта не тое каб на нас паўплываў праект “Края жыватворных крыніц” – гаворка пра тое, што сама тэма падобнага маршруту вельмі добрая, яна лёгка ўспрымаецца і запатрабаваная сярод падарожнікаў.
Не ў апошнюю чаргу гэткі “добры імідж” крынічнай вады звязаны з традыцыйнымі ўяўленнямі беларусаў, паводле якіх яна лічылася максімальна карыснай, бясшкоднай і чыстай. Яе пілі ў сырым выглядзе, гатавалі ежу, умывалі дзяцей. Але, як і многія іншыя іміджы, гэты імідж ужо даўно і безнадзейна састарэў.
Крыніца з каплічкай у Быхаўскім раёне Магілёўскай вобласці. Фота: mogilev.media
Даследаванне школьніцы паказала небяспеку крынічнай вады
Палыкавіцкая крыніца пад Магілёвам – адно з самых папулярных месцаў для паломніцтва жыхароў абласнога цэнтра. Кожны дзень, што ўлетку што зімой, у буднія ці ў выходныя, спускаючыся да крынічкі па крутой лесвіцы каля прыгожай царквы з чырвонай цэглы, вы сустрэнеце некалькі чалавек з бутэлькамі, напоўненымі вадой. Беларуская служба “Радыё Свабода” нават уключыла Палыкавіцкую крыніцу ў свой рэйтынг ТОП-10 беларускіх крыніц, на якіх абавязкова трэба пабываць кожнаму.
Наведвальнікі на Палыкавіцкай крыніцы. Фота архіўнае, з адкрытых крыніц.
Мы пабывалі – і не адзін раз – не толькі на самой крыніцы, але таксама і на сайце санітарнай службы Магілёўскага раёна, якая сцвярджае – вада з Палыкавіцкай крыніцы небяспечная для здароўя. І не толькі яна.
Крыніца ў аграгарадку Ліпень Асіповіцкага раёна з даўніх часоў лічылася цудадзейнай. “Шмат гадоў яе лічылі святой, – піша газета “Асіповіцкі край”. – Крынічнай вадой дабраслаўлялі падарожнікаў, што адпраўляліся ў далёкую дарогу, акраплялі хату і маладых, нованароджаных купалі толькі ў гэтай вадзе. У ноч пасля Вадохрышчанскай куцці па сцяжынцы праз глыбокія сумёты да крыніцы прыходзілі вяскоўцы, каб набраць цудадзейнай вады. З аднаўленнем працы мясцовай царквы гэтая традыцыя зноў стала папулярнай.”
Школьніца Ліпеньскай сярэдняй школы Наталля Лісіца два гады праводзіла даследаванне экалагічнага стану крыніцы. Пробы вады, накіраваныя ў лабараторыю раённага цэнтра гігіены і эпідэміялогіі паказалі перавышэнне колькасці нітратаў і хларыд-іёнаў у вадзе – 65,0 мг/дм3 пры дапушчальнай норме 45,0 мг/дм3. А гэта значыць, што вада непрыдатная для піцця. Праўда, расліны паліваць ёю можна.
Наталля Лісіца каля крынічкі ў аграгарадку Ліпень. Фота: “Асіповіцкі край”.
Адзін з прыпынкаў на маршруце “Краю жыватворных крыніц” – аграсядзіба “Гайшын парк” у Слаўгарадскім раёне, зусім недалка ад Блакітнай крыніцы, на процілеглым беразе ракі Сож. У 2016 годзе тут адкрылі цэлы цэнтр прыцягнення турыстаў “Гайшын парк” –паведамляла БелТА. «Вёсачка размешчана ў адным з самых маляўнічых месцаў Слаўгарадскага раёна – на высокім беразе Сожа, – гаворыцца ў публікацыі. – Да таго ж яна акружаная некранутымі лясамі – рай для паляўнічых і рыбаловаў. Побач самае папулярнае месца паломніцтва беларусаў і замежных гасцей – помнік прыроды рэспубліканскага значэння “Блакітная крыніца”.»
На публікацыю адрэагавалі эколагі – а нічога, што гэта радыяцыйная зона з узроўнем забруджвання ў 15 кюры/км на 1986 год? Ну, з радыцыяй – гэта іншая тэма. А як тут справы з чысцінёй вады? Утрыманне нітратаў у пітной вадзе па выніках даследавання двух вясковых калодзежаў паказвае 100 міліграм на літр, пры норме, нагадаем, у 45.
Крыніца: Мапа праекта “Чыстыя воды” Магілёўскага экалагічнага таварыства “ЭНДА” (дадзеныя па Магілёўскай вобласці за 2021 г.)
Некаторыя эколагі ў падобных выпадках перасцерагаюць, што “піць ваду з крыніц не проста нельга, а нават небяспечна. У тым ліку выкарыстоўваць яе для мыцця рук і твару”. Але, ладна, мы тут трохі нагнятаем. Гэта была перасцярога ад пермскіх эколагаў, актуальная, адпаведна, што да крыніц гэтага краю. А што ў нас?
10 000 калодзежаў – брудныя
Пра праблему пітной вады ў Магілёўскім рэгіёне мы размаўляем з эколагам і грамадскім актывістам Андрэем Паўлавічам (імя змененае з прычын бяспекі) з абласнога цэнтра. Перад сваім палітычным звальненнем з адной навуковай установы спецыяліст шмат гадоў прысвяціў даследаванню гэтай тэмы. Агульныя высновы такія.
Вада з падземных крыніц на Магілёўшчыне сапраўды праблемная. Забруджанымі з’яўляецца каля 10 000 калодзежаў па ўсёй вобласці, а гэта каля адной трэцяй часткі ад усіх. Больш дакладную раскладку па раёнах можна пабачыць вось на гэтай мапе, створанай энтузіястамі. А вось на гэтай – сітуацыю па Беларусі наогул. Але трэба ўлічваць, што якасць вады з падземных крыніц мае сезонны характар, а таксама залежыць ад таго, ці не размешчаны калодзеж у непасрэднай блізкасці ад якой-небудзь фермы, як, напрыклад, у Вільчыцах.
Якасць вады ў калодзежах па Магілёўскай вобласці.
Сезоннае хістанне такое – падчас вясновай паводкі, калі з палёў вымываюцца ўгнаенні і трапляюць у грунтовыя воды, павышаецца ўзровень нітратаў. Летам, калі вёскі Магілёўшчыны атакуюць арміі дачнікаў са сваімі натуральнымі патрэбамі, адразу пачынаецца ўсплеск утрымання нітрытаў.
Таксама неабходна прымаць да ўвагі глыбіню залягання рэзервуара, што сілкуе крыніцу. Калі падземны басейн залягае на глыбіні каля 100 метраў і размешчаны паміж слаямі зямлі з водатрывалымі якасцямі, то такая крыніца будзе абароненая ад любых знешніх фактараў. Такая вада – самая чыстая і карысная. Калі ж глыбіня басейна складае некалькі дзясяткаў метраў і менш, то павышаецца верагоднасць забруджвання вады ў выніку дзейнасці чалавека. Адпаведна, для шараговага карыстальніка тут узнікае асноўная праблема – а як зразумець, з якой крыніцай ён мае справу ў кожным канкрэтным выпадку? Адказ на гэта можа даць толькі спецыяльнае – а лепш нават сістэматычнае – даследаванне.
Якая сiтуацыя з вадаправоднай вадой – норм
А вось вадаправодная вада на Магілёўшчыне адпавядае ўсім нарматывам. Канечне, у большасці выпадкаў. Часам у раённых цэнтрах і вясковых населеных пунктах вадаканал не можа забяспечыць прыстойную якасць вады па аб’ектыўных прычынах – вядуцца працы па замене старых труб, як у Асіповічах, дзе пасля запуску новай станцыі абезжалезвання на некалькі месяцаў забаранілі карыстацца вадой для піцця і прыгатавання ежы. Не ва ўсіх населеных пунктах яшчэ ўсталяваныя гэтыя станцыі абезжалезвання вады. Але працэс пабудовы такіх станцый ідзе з магутнымі тэмпамі.
“У межах дзяржаўнай інвестыцыйнай праграмы на 2024 год, зацверджанай указам №119 ад 29 сакавіка 2024 года ў Магілёўскай вобласці на будаўніцтва станцый абезжалезвання выдзелена сродкаў рэспубліканскага бюджэта на 2,3 мільярды рублёў. – пастаўленым голасам выкладчыка зачытвае нам афіцыйныя дадзеныя Андрэй Паўлавіч – Дзяржаўнай праграмай “Камфортнае жыллё і спрыяльнае асяроддзе” на 2021-2025 гады, зацверджанай Саветам міністраў 28.01.2021 г. №50 мэтавы паказчык забеспячэння насельніцтва вадой пітной якасці па выніках 2024 года ў Магілёўскай вобласці павінен скласці 99,1%. Па стане на 30 чэрвеня 2024 года – гэта значыць, тут даюцца зусім свежыя дадзеныя – гэты паказчык складае 96,0%. Для дасягнення пастаўленай задачы да канца 2024 года будзе завершана будаўніцтва 47 станцый абезжалезвання.”
Купляйце бутэлькамі
У гэты самы час у Краснапольскім раёне падвялі вынікі экалагічнага праекта “Інклюзіўны падыход да захавання навакольнага асяроддзя”. “Адна з самых кранальных ініцыятыў, – напісала пра гэты праект мясцовая газета “Чырвоны сцяг”. – “Чыстая вада для хвароб бяда”, рэалізаваная на тэрыторыі Мхініцкага сельскага савета. У жыхароў пазначанага сельсавета ёсць вялікая праблема – востры недахоп якаснай чыстай пітной вады.”
Адзінымі крыніцамі вады ў аддаленых і маланаселеных пунктах Мхініцкага сельсавета служаць шахтавыя калодзежы – гаворыцца ў паведамленні – вада ў якіх, згодна з пратаколамі даследавання раённага цэнтра гігіены і эпідэміялогіі, з’яўляецца тэхнічнай і не прыдатнай для піцця. Пенсіянеры, якія пражываюць у вёсках Ячная Буда, Буглаі, Глыбаў, Горкі, дзе адсутнічае цэнтральнае водазабеспячэнне, у большасці выпадкаў выкарыстоўваюць бутыляваную ваду. “Вынік ініцыятывы парадаваў: 16 пажылых грамадзян, двое з якіх інваліды 1 групы, забяспечаны збанамі з фільтрамі, а гэта значыць, чыстай пітной вадой.”
Актывісты ініцыятывы “Інклюзіўны падыход да захавання навакольнага асяроддзя” абмяркоўваюць вынікі праекта ў Краснапольскім раённым моладзевым цэнтры «Міраж». Фота: “Чырвоны сцяг”.
Насельніцтва Магілёўшчыны на 96 працэнтаў забяспечана чыстай пітной вадой паводле статыстыкі – узгадваем мы ў размове з Андрэем Паўлавічам – а для таго, каб забяспечыць вадой жыхароў адразу некалькіх вёсак Краснапольскага раёна, ім купляюць фільтры актывісты экалагічнай ініцыятывы? Як гэта разумець?
Усё вельмі проста – супакойвае нас суразмоўца. Станцыі абезжалезвання, як і цэнтралізаваны вадаправод, абсталёўваюцца зараз толькі там, дзе гэта перспектыўна. Напрыклад, у аграгарадках, у тых вёсках, якія застаюцца больш-менш люднымі. Зразумела, што тымі населенымі пунктамі, дзе зараз пражывае адзін-два чалавекі, ніхто займацца не будзе.
Вось такі прыклад. На трасе паміж Шкловам і Александрыяй, якая далей ідзе на Барань, што на Віцебшчыне, таксама была вялікая праблема з чыстай вадой. Для насельніцтва малых вёсак арганізавалі падвоз вады цыстэрнамі. Некаторы час гэта ратавала старых, але ўсё роўна было занадта затратна для дзяржавы. У выніку падвоз вады спынілі, і канстатавалі вельмі просты выхад з сітуацыі – “купляйце ваду бутэлькамі”.
Не ў лепшым стане і дачныя пасёлкі, а таксама вёскі вакол буйных гарадоў, у якіх большасць дамоў выкупленая гарадскімі пад дачы. Афіцыйна тут будзе прапісана адзін-два чалавекі,хоць рэальна круглы год могуць жыць нашмат больш. Таму месца будзе лічыцца бесперспектыўным з усімі наступствамі, а недасягальнасць чыстай пітной вады будзе ўкладвацца ў тыя самыя 0,9% насельніцтва Магілёўскай вобласці, якія застануцца незабяспечанымі ёй і пасля рэалізацыі праграмы “Камфортнае жыллё і спрыяльнае асяроддзе”.
“Напэўна, зусім ператанем ездзіць”
За прыкладам мы зноўку адправіліся ў госці. Дачны кааператыў “Сілікатчык” ад Магілёўскага камбіната сілікатных вырабаў знаходзіцца ў Шклоўскім раёне, хоць да яго амаль што можна даехаць з абласнога цэнтра гарадской маршруткай №8. Трэба будзе толькі поўгадзіны патраціць на дарогу па лясістым узгорку.
“Сілікатчык” размешчаны на высокім беразе Дняпра. Калодзежаў няма, але па вуліцах пасёлка сіламі самаго кааператыва ўжо даўно пракладзены саматужны водаправод. Каля кожнага дома абсталяваная невялікая калонка з кранікам, з якога можна набраць вады. Вадаправод працуе сезонна. На зіму яго перакрываюць, бо іначай палопаюцца трубы. А вось ваду з яго піць нельга, бо высокі ўзровень утрымання жалеза. Саматугам паставіць яшчэ і станцыю абезжалезвання для кааператыва – ужо за межамі магчымасцяў.
Дачніца Марыя Сцяпанаўна (імя змененае з прычын бяспекі) жыве ў пасёлку кожнае лета разам з двума ўнукамі. Часта прыяжджае дачка, маці хлопчыкаў. Праблему з вадой вялікае сямейства адчувае вельмі востра – у іх няма сваёй машыны, каб ездзіць за ёй у горад, альбо ў суседнюю вёску. Да таго ж і ў вёсцы ўсе калонкі ўжо заблакаваныя ахоўным кажухамі, так што без спецыяльнага ключа вады не набраць. А летам яе патрабуецца вельмі шмат – асабліва ў спякотныя дні, па два-тры літры на чалавека. За тыдзень на траіх гэта атрымліваецца каля 50-60 літраў. Дзе іх узяць?
Фота блізкае да ілюстрацыйнага.
Раней дапамагаў сын, які на сваёй машыне прывозіў з Магілёва па некалькі пяцілітровых каністраў праз кожныя тры-чатыры дні. Зараз ён дапамагчы ўжо не можа – прышлося з’ехаць з Беларусі. Пра прычыну Марыя Сцяпанаўна красамоўна маўчыць. І так зразумела.
Як цяпер абыходзіцца – пенсіянерка не ведае. У самым нізе гары, на якой стаіць дачны пасёлак, маецца стары калодзеж-крынічка. Вада там, здаецца, чыстая – мяркуе жанчына. Вось толькі на тое, каб схадзіць уніз, набраць, а потым вярнуцца ўверх па схіле, у старой жанчыны сыходзіць ледзь не паўдня.
“Напэўна, зусім перастанем ездзіць” – паціскае плячыма жанчына.
Не ратуе таксама і фільтр для вады. Пасля апрацоўкі ў ім, яна зусім мала мяняе свае якасці, на вуснах застаецца ўсё той жа прысмак. Усё ж, ачыстка павінна быць больш глыбокай, чым можа забяспечыць звычайны кухонны фільтр – уздыхае жанчына.
Ківаем галовамі і міжволі задумляемся – як там жыхары ў вёсках Ячная Буда, Буглаі, Глыбаў і Горкі Мхініцкага сельсавета Краснапольскага раёна.
Блакітная крыніца, Слаўгарадскі раён. Фота: mogilev.media
Пропойский журналист рассуждает о проблемах космического масштаба.
Александру Лукашенко не помешало бы держать на привязи своих идеологических бультерьеров: они так и норовят перещеголять его в оскорблениях наших геополитических соседей и, от излишка патриотизма, могут ляпнуть что-нибудь такое, что будет совсем не смешно.
Журналист Максим Плашков, из ничем не примечательного городка Славгорода (историческое название Пропойск) в своем откровении «Американская дрессировка Польши или как сделать сказку былью» возомнил себя политологом и стал обучать мировых лидеров азам правильного поведения.
В качестве иллюстрации к своему тексту, Плашков взял картинку из совкового журнала «Крокодил», вспомнил об антифранцузских волнениях в Нигере, забыв о том, что Беларусь вот уже 30 лет остаётся, фактически, колонией России.
Нашу страну пропойская акула пера назвала вотчиной мирных земледельцев, которые ни во что не вмешиваются.
Размещение ядерного оружия, соагрессия в отношении Украины и организация блужданий у польской границы нелегальных мигрантов, по мнению Максима, являются приметами мирных землепашцев, которых не интересует ничего, кроме уборки некондиционной бульбы.
А вообще-то Плашкову и прочим «пропойчанам» следует учиться у поляков тому, как убирать свой собственный двор, не заглядывая через забор к соседу.
Горели дома, баня, срывало шифер с телятника – в Славгородском, Быховском и Горецком районах.
Второго июля молния подожгла крышу бани в Славгородском районе. Хозяйки, 68-летней могилевчанки дома не было и МЧС вызывали соседи.
В деревне Кузьковичи Быховского района, спустя два часа, молния подожгла крышу нежилого дома. Повреждены перекрытия строения, сообщает областное управление МЧС Республики Беларусь.
В Горецком районе разбушевавшаяся стихия срывала десятки листов шифера с сельскохозяйственных построек.
Кроме того, подразделения МЧС восемь раз за два дня выезжали на уборку упавших деревьев.
Кіроўца легкавушкі не прапусціў грузавік, які ехаў па галоўнай дарозе.
Трагедыя адбылася вечарам 30 чэрвеня на трасе з Крычава на Бабруйск, недалёка ад Слаўгарада – паведамляе прэс-служба абласнога УУС. Выяжджыючы з другаснай дарогі на галоўную, 26-гадовы кіроўца аўтамабіля Chevrolet не прапусціў грузавы аўтамабіль DAF. У выніку аварыі загінулі тры пасажыры легкавушкі. Яшчэ два чалавекі – сам кіроўца і яго пасажыр – дастаўленыя ў лякарню.
Беларускі гісторык Андрэй Катлярчук, які сталы жыве і працуе ў Швецыі, размясціў у сваім Facebook малюнак з выявай бітвы пры Лясной. Гэты план, выкананы ўдзельнікам пахода Карла ХІІ падчас Паўночнай вайны, уражвае сваёй дэталізацыяй. Паводле подпіса на малюнку, выява адлюстроўвае стан паміж шведскім і рускім войскамі на 11:00-20:00 гадзін 29 верасня 1708 г.
На плане можна пабачыць саму вёску Лясную на пачатак ХVIII стагоддзя. Тады яна складалася з адной вулачкі. Таксама на малюнку маецца выява царквы. Верагодна, гэта Свята-Раства-Багародзіцкая царква, якая праіснавала да пачатку ХХ стагоддзя – дапускае аўтар публікацыі. Трэба адзначыць, што ў папулярнай літаратуры можна сустрэць меркаванне, што царкву Раства Багародзіцы пабудавалі салдаты з арміі Пятра І. Як можна пераканацца з апублікаванай выявы, у гэтым не было ніякай патрэбы, бо царква ў Лясной ужо існавала.
У работающей, но уже слегка лысеющей молодежи Славгорода будет свой собственный совет – он станет «тесно взаимодействовать» с райисполкомом.
В свое время, начиная уничтожение гражданского общества Беларуси, один самопровозглашенный чиновник посетовал на то, что в маленькой стране слишком много негосударственных организаций. Прошло несколько лет, гражданское общество Беларуси закатано в асфальт. Из сколь-нибудь заметных партий остались только вороватые либералы Гайдукевича и группировка лукашенковских чиновников «Белая Русь».
Зато при райисполкомах и прочих «комах» созданы и продолжают создаваться непонятные структуры, имитирующие гражданское общество. Это и «самоуправленцы» ОТОСы, которые решают какие-то вопросы, и мини-парламенты, и другие объединения «сочувствующих» Лукашенко.
Днями в Славгороде создан совет работающей молодежи. Его основные «…задачи будут касаться гражданско-патриотического воспитания, волонтерской деятельности, сохранения историко-культурного наследия, развития творческих способностей и многого другого. Совет станет своего рода платформой, где каждый из вас будет решать вопросы, принимать решения, выдвигать и реализовывать инициативы, организовывать мероприятия, участвовать в конкурсах, тесно взаимодействуя с райисполкомом и общественными организациями…».
Смущает, правда, что на лучезарно улыбающейся фотографии мероприятия некоторые из лысеющих представителей трудящейся молодежи пытаются спрятаться от камеры – но, возможно, это просто искажения перспективы. В прямом и переносном смысле.
Таким образом, новая структура еще раз продублирует уже действующие «комиссии», «подкомиссии» и «надкомисии». Работающая молодежь Славгорода избрала аж девять членов своего президиума. Полномочия «совета» продлятся год, после чего пройдет заседание нового созыва.
Как тут не почувствовать смутную тревогу из-за того, что работающая молодежь Славгородского района, из-за бесконечных заседаний, планерок, выборов и перевыборов может оказаться в положении молодежи неработающей. Ведь, как показывает опыт, тесное сотрудничество с «вертикалью» еще никого до добра не доводило.
