Трынаццаць раёнаў Магілёўскай вобласці з дваццаці аднаго былі прызнаныя неспрыяльнымі для вядзення сельскай гаспадаркі ў 2025-2029 гадах. Такія даныя былі апублікаваныя на Нацыянальным прававым інтэрнэт-партале.
У пералік неспрыяльных трапілі 65 з 118 раёнаў Беларусі. У Магілёўскай вобласці неспрыяльнымі для сельскай гаспадаркі прызнаныя Бялыніцкі, Бабруйскі, Быхаўскі, Глускі, Касцюковіцкі, Клімавіцкі, Клічаўскі, Краснапольскі, Магілёўскі, Слаўгарадскі, Хоцімскі, Чавускі, Чэрыкаўскі раёны.
Яшчэ горш сітуацыя ў Гомельскай вобласці – тут неспрыяльнымі апынуліся ўсе раёны за выключэннем Жлобінскага. Да неспрыяльных тэрыторый таксакма аднесеная значная частка Віцебскай вобласці — усе раёны, акрамя Аршанскага, Дубровенскага, Полацкага, Талачынскага і Шаркаўшчынскага.
Неспрыяльныя для сельскай гаспадаркі раёны – такія, дзе праз прыродна-кліматычныя, глебавыя, экалагічныя і сацыяльна-эканамічныя паказнікі немагчымая арганізацыя высокарэнтабельнай вытворчасці. Сельскагаспадарчыя арганізацыі ў такіх раёнах атрымліваюць даплаты з мясцовых бюджэтаў на вырабленую прадукцыю.
В рубрику “мнение” – ну почему вся белорусская нечисть выползает обычно из Могилевской области?
Не хотелось бы переходить на личности и оценивать внешние данные сообразно теории Чезаре Ломброзо, но нельзя удержаться от этого, глядя на «кандидата» в президенты Беларуси от коммунистов Беларуси Сергея Сыранкова.
Ну, просто классический же пример закомплексованности, паренька, которого гнобили в школе, а в студенческие годы не допускали к участию в разудалых пирушках в институтской общаге.
Про школу мужества, срочную службу в армии в биографии Сыранкова тоже не упоминается. Тут, как обычно, два варианта: энурез или плоскостопие.
Представим себе сельского учителя иностранного языка, да еще и коммуниста в четвертом поколении из заштатного городского поселка Краснополье в Могилевской области.
Скорее всего, вести уроки в старших классах для Сергея Александровича было сущей мукой – добиться авторитета у хулиганов-учеников, он явно не мог.
Можно с большой долей вероятности также предположить, что единственными качествами Сыранкова всегда были прилежание и послушание.
Он так бы и не выбрался из своей гоголевской шинели, если бы не ажиотажный спрос на серые посредственности, возникший при Лукашенко.
Тихого, исполнительного, напрочь лишенного вредных привычек и амбиций Сыранкова заметило начальство – такой не проявит излишней инициативы, никого не подсидит, не напьется до положения риз и не заведет любовницу.
Сначала директор школы, потом начальник отдела образования, затем депутат местного «совета»… На этом карьера могла бы и закончиться, но тут властям потребовался насквозь лояльный кандидат в депутаты «палатки».
Добропорядочного Сыранкова пропихивали по проверенному и покорному Быховскому избирательному округу. По доброй традиции его выдвигал местный коммунхоз – самое крупное предприятие района, работникам которого всегда было глубоко фиолетово, кого и куда выдвигать.
Когда же Сыранков стал депутатом, о нем вспомнили и однопартийцы – приунывшие за тридцать лет коммунисты сразу избрали своего серенького соратничка генсеком всея Беларуси.
А уж после того, как Сергею Александровичу было поручено стать «конкурентом» Лукашенко на «выборах» у него прорезался собственный голос. Возможно, что такой прыти от него не ожидали ни власти, ни соратники по партии.
Они-то и не подозревали о том, что «политикой белорус интересовался с детства, когда, сидя перед телевизором, больше ждал программу «Время», а не «Спокойной ночи, малыши!».
Здесь уж ничего не попишешь – программа «Время», как и газета «Правда», всегда оказывала разрушающее воздействие на неокрепшие умы.
Нежелание воспитываться на добрых сказках привело к закономерному итогу: когда Сыранкова уже вынуждены были слушать, он моментально заговорил голосом Полиграф Полиграфыча.
Отнять и поделить имущество политэмигрантов, восстановить памятники “отцу беларусской государственности” Сталину и прочие шариковские выпады, в конечном итоге, могут сыграть с Сыранковым злую шутку.
После «выборов» его могут задвинуть также быстро, как и выдвинули. Как-никак, а с кремлевским горцем он явно перегнул палку, забыв об истинном «отце» беларусской государственности.
Ну, а нам остается лишь с горечью порассуждать о том, чем так прогневила Господа Могилевская область.
Ведь именно из нее, самого бедного и самого пьющего региона Беларуси, из мрака нищеты и трясины беспросветности на свет Божий всплывают те, кого и вурдалаками-то не назовешь, чтобы не обидеть нечистую силу.
На семинаре по животноводству глава Быховского района озвучил секретную формулу благополучия колхозного строя, которая до сих пор была неизвестна не только в Беларуси, но и во всем мире.
На очередном съезде аграриев в Быховском районе председатель Быховского райисполкома Александр Киселев перечислил скромные достижения местного АПК и назвал формулу успеха, которая, очевидно зародилась в пытливых умах отечественных «крепких хозяйственников» через тридцать лет бесконечных исканий, проб и ошибок.
Оказывается для того, чтобы колхозная корова не только не сдохла с голода, а еще и давала молоко, надо придерживаться принципа четырех «К»:
коровы;
кадры;
корма;
комфорт.
Задачка не из простых. С коровами в Быхове, да и по всей Беларуси дела обстоят не очень. Кадры повсеместно оттекают, а корма заканчиваются еще вначале зимне-стойлового периода.
При этом руководители убыточных хозяйств и предприятий, которых надо бы гнать в три шеи вместе с их «лидером» предвыборной гонки, чувствуют себя достаточно комфортно и обещают построить коммунизм уже в следующей пятилетке.
Тренировка членов быховских участковых избирательных комиссий прошла на базе Днепровского участка № 9 в здании ОАО «Быховрайагропромтехснаб», сообщает телеграмм-канал могилевских правозащитников MAYDAY.TEAM. Кто проводил тренинг, хранится в глубочайшей тайне. Наверное, для того, чтобы благодарные быховчане не забросали «коучей» цветами.
Известно лишь, что на «подпольном» собрании выступали силовики и МЧС-овцы, а напутственное слово говорил бессменный фальсификатор быховских «выборов», заместитель председателя райисполкома Виктор Агнетов. Ему особо секретничать не обязательно – терять уже нечего и отвечать по закону за совершенные должностные преступления рано или поздно придется.
Что касается членов избирательных комиссий, перед которыми моделировались “различные условия работы комиссий, включая сценарии досрочного голосования и день выборов”, то их фотографировали только со спины.
Местные журналисты, охваченные манией преследования, на всякий случай еще и заблюрили лица выступающих силовиков, хотя их личности для маленького райцентра являются секретом Полишинеля. В общем, подготовка к «празднику выборов», обещанному белорусам Лукашенко, проводится в лучших традициях спецоперации ГУБОПик.
Чтобы доказать, что отец девочки из Горок – гражданин Туркменистана, пришлось задействовать международную процедуру.
Началась эта история в 2022 году, когда гражданин Туркменистана восемь месяцев жил в Горках и находился в романтических отношениях с местной жительницей, сообщается на сайте Государственного комитета судебных экспертиз Республики Беларусь. В конце концов, 31-летний туркмен уехал на Родину, а жительница Горок родила девочку, которой дала свою фамилию и такое же отчество, как у нее самой.
Потом она обратилась в суд, чтобы установить отцовство в отношении родившейся у нее дочери и взыскать алименты на содержание ребенка. Суд назначил экспертизу, однако предполагаемый отец на отбор биологических образцов предсказуемо не явился.
Были задействованы механизмы международного сотрудничества и ответчику все-таки пришлось сдать нужный анализ по его месту жительства. Была проведена экспертиза, которая подтвердила биологическое отцовство туркмена по отношению к ребенку, родившемуся у жительницы Горок.
Гульня, у якой каманда выхаваўчай калоніі жартавала са сцэны перад сваімі турэмшчыкамі, прайшла ў “дружалюбнай атмасферы”, піша партал bobr.by. А палкоўнік Дзмітрый Паўлічэнка, які абвінавачваецца ў забойстве палітычных апанентаў Лукашэнкі і кіраўніцтве “Эскадронам смерці”, “распавёў цікавыя гісторыі са сваёй службы.”
Навагодняе мерапрыемства праходзіла ў Выхаваўчай калоніі №2 ў Бабруйску і атрымала назву “Гумар супраць халадоў”. У спаборніцтве па “КВН”, арганізаваным бабруйскім Упраўленнем унутраных спраў, бралі ўдзел каманды самой калоніі, механіка-тэхналагічнага коледжа, патрыятычнага цэнтра “Бастыён” і зборная арганізацый адукацыі. Палкоўнік Дзмітрый Паўлічэнка прысутнічаў на мерапрыемстве ў якасці “ганаровага госця”.
Паводле выдання, удзельнікі гульні “весела жартавалі і імправізавалі, пераапранаючыся ў розных персанажаў. Смех, усмешкі прысутных і бурныя апладысменты працягваліся на працягу ўсяго мерапрыемства.”
Магілёўская мастачка выйграла конкурс “Ёлка-FEST. Запальваем святочны настрой па-роднаму, па-беларуску!”, арганізаваны прафсаюзам работнікаў культуры. Усяго ў спаборніцтве ўдзельнічалі больш за 70 майстраў з розных рэгіёнаў краіны. Па выніках галасавання ў конкурсе выйграла мастак-афарміцель з Магілёўскага раённага цэнтра культуры Караліна Зубкова. За перамогу яна атрымала ад прафсаюза ноўтбук.
На улицах «процветающего» Кричева встреча Нового года проходила в кромешной темноте.
Бессмертный лозунг Лукашенко «Сильные регионы – сильная страна!», судя по всему, пока работает в обратном направлении.
В Кричеве, как сообщает телеграмм-канал MAYDAY.TEAM, жители праздновали Новый год возле Дома культуры “Цементник” в полной темноте. На улицах не самого отсталого райцентра Могилевщины не горел ни один фонарь.
Как тут не вспомнить жалобу в КГБ на председателя райисполкома Андрея Седукова, когда неравнодушный гражданин утверждал, что Седуков убил веру в светлое будущее. Похоже, активный кричевлянин оказался прав. Избытка света в городе, действительно не наблюдается.
У Магілёве пяць гадоў таму пачаў працаваць хімічны гігант “Омск Карбон” – адзінае ў Беларусі прадпрыемства, якое займаецца вытворчасцю тэхнічнага вугляроду. Завод яшчэ на стадыі будаўніцтва выклікаў абурэнне мясцовых актывістаў і сумныя прагнозы ад эколагаў. Гэтыя прагнозы, магчыма, пачынаюць спраўджвацца – калi глядзець на спадарожнікавыя фотаздымкi, то можна заўважыць, што вакол завода пачынае распаўзацца чорная пляма. Mogilev.media расказвае, што гэта за прадпрыемства і чым можа быць небяспечным для Магілёва.
Тэхнічны вуглерод выкарыстоўваецца ў хімічнай прамысловасці ўжо больш за сто гадоў. Упершыню дадаваць сажу ў якасці ўзмацняльніка гумы прапанаваў амерыканскі хімік Джордж Оэнслагер яшчэ ў 1912 годзе. З таго часу перспектывы гэтай галіны прамысловасці толькі пашыраюцца – сажу дабаўляюць і ў колы аўтамабіляў і ў падэшвы чаравікоў, а сусветнае спажыванне тэхнічнага вуглероду наблізілася ў нашы дні да 19,2 метрычных тон у год.
На прасторы былога СССР галоўнымі прадпрыемствамі па вырабе тэхнічнага вуглероду былі “Омсктэхвуглерод”, які запрацаваў яшчэ ў часы Другой Сусветнай вайны і завод у Валгаградзе, якія пакрывалі практычна ўсе патрэбы сацыялістычнай эканомікі. З развалам СССР абодва прадпрыемствы трапілі ў адны прыватныя рукі і зараз на 100% належаць кампаніі Омсккарбон Груп Лімітэд, зарэгістраванай на Кіпры.
У пачатку 2010-х гадоў кіраўніцтва кіпрскай кампаніі прапанавала адкрыць новае прадпрыемства па вырабе тэхнічнага вуглероду ў Магілёве, на пляцоўцы свабоднай эканамічнай зоны. Інтарэс інвестара быў цалкам зразумелы – спажыванне гэтай сажы па ўсім свеце толькі расце, а магілёўская лакацыя нашмат зручнейшая па лагістыцы, чым Валгаград ці Омск. Зацікаўленым у новым паспяховым прадпрыемстве было і кіраўніцтва Магілёўскага рэгіёна. А вось яўна не зацікаўленай аказалася адна катэгорыя грамадзян, ад якой у Беларусі часцей за ўсё мала што залежыць – гэта насельніцтва самаго рэгіёна. Хоць, напэўна, не ўсё, а толькі тое, што хвалюецца праблемамі экалагічнай бяспекі. Але пра гэта – пазней.
Вытворчасць тэхнічнага вуглерода на прадпрыемстве “Омск Карбон” у Магілёве пачалася ў снежні 2019 года. Сам завод быў запраектаваны ў 2014 годзе. Менавіта тады ў чыстым полі пад Магілёвам адбылася ўрачыстая цырымонія закладкі “капсулы часу” на месцы будаўнічай пляцоўкі.
На фота ў сярэдзіне – старшыня Магілёўскага аблвыканкама ў 2014 годзе Пётр Руднік. Тагачасны старшыня гарвыканкама Уладзімір Цумараў – з рыдлёўкай. Фота: mogilevnews.by
Адразу пасля абвяшчэння ў прэсе пра пачатак будаўніцтва, пачалася хваля абурэння экаактывістаў – і так загружаны хімічнымі прадпрыемствамі ўчастак Свабоднай эканамічнай зоны “Магілёў” ператвараўся ў рэальную праблему для жыхароў усяго Задняпроўя. Знізіць градус трывожнасці спрабуе дзяржаўная прэса, і спосаб для гэтага выбралі даволі просты – пераконваць чытача, што ніякай пагрозы прадпрыемства не нясе.
Зараз “Омск Карбон Магілёў” з выгляду “нагадвае касмадром і ўжо сапраўды не асацыюецца ў недасведчаных з вытворчасцю тэхнічнага вугляроду” – віртуозна абмінае вострыя вуглы выданне “СБ. Беларусь сегодня”, публікуючы пра хімічнага гіганта пад Магілёвам чарговы вялікі матэрыял. Ну, альбо вось яшчэ элегантны пасаж:
“Да вугляродных прадуктаў адносіцца, напрыклад, сажа. У адрозненне ад яе, тэхнічны вуглярод – гэта разумны прадукт(…) У Магілёве яго выпускаюць у зачыненых цыліндрычных праточных рэактарах: экалагічна і бяспечна”.
Зразумела, што ў чытача пасля гэтых словаў можа з’явіцца ўражанне, што выкіды з прадпрыемства “Омск Карбон” – гэта ніякая не сажа. А сам завод нейкім чынам здолеў усе свае тэхналагічныя працэсы памясціць умоўна кажучы ў “вакуум”, з якога нічога не прарываецца вонкі і не пагражае жыхарам бліжэйшых населеных пунктаў.
Вакол “Омск Карбон Магілёў” з’явілася цёмная пляма?
Вось так выглядала тэрыторыя завода “Омск Карбон Магілёў” у самы першы год яго працы – у 2019-ым. Спадарожнікавы здымак узяты з платформы Yandex maps.
А вось так выглядаў той жа самы ўчастак у 2024 годзе – усяго пасля чатырох гадоў працы. Спадарожнікавы здымак узяты з платформы Google maps. І адразу заўважым – гэта не цень ад воблака.
Вось тут, для нагляднасці, мы сабралі храналогію будаўніцтва прадпрыемства, зафіксаваную на спадарожнікавых здымках ад розных пастаўшчыкаў, пачынаючы з 2014 года па 2024. Напрыканцы можна добра пабачыць, што вакол “Омск Карбона” пачала фарміравацца цёмная пляма ад выкідаў сажы, якую зараз у дзяржаўнай прэсе пачалі рэтушаваць пад слова-замяняльнік “тэхнічны вуглерод”.
Сажа ці не сажа?
Часам для наймення тэхнічнага вугляроду ўжываюць тэрмін “сажа”, што з’яўляецца недакладным – з першых слоў паведамляе нам у профільным артыкуле расійскамоўная Вікіпедыя, маючы на ўвазе, што слова “сажа” варта ўжываць толькі да такіх прадуктаў згарання, якія здабываюцца некантралявана.
Іншага прынцыпу прытрымліваюцца складальнікі англамоўнай, ці нямецкамоўнай, ці іспанамоўнай Вікіпедый і ўсіх астатніх. Тут усе вугляродзістыя прадукты гарэння – гэта “сажа”, альбо “carbon black”, незалежна ад таго, якім спосабам яны атрыманыя – у печы, на вогнішчы, альбо ў рэактары. Таму што розніцы паміж выкідамі няма – гэта такая самая копаць, і яе ўздзеянне на арганізм асабліва не залежыць ад філалагічных нюансаў словаўжывання. Наогул, складаецца ўражанне, што ў расійскамоўным сектары самага папулярнага энцыклапедычнага рэсурса планеты не проста так падкрэсліваецца развядзенне тэхнічнай сажы і сажы натуральнай.
Таму што сажа, адназначна – гэта канцэраген. Нават кароткачасовае ўздзеянне высокіх канцэнтрацый сажы для чалавека патэнцыйна можа выклікаць пашкоджанне верхніх дыхальных шляхоў. Тут слова патэнцыйна выдзелена невыпадкова – справа ў тым, што ўсе даследванні пра канцэрагеннасць сажы праводзіліся толькі на жывёлах. І яны прадэманстравалі значнае павелічэнне захворвання на рак лёгкіх у падвопытных пацукоў.
Даследаванні праводзіліся і наконт уздзеяння гэтага канцэрагену на чалавечы арганізм – але ўжо не вопыты, а назіранні. Так, вынікі двух даследаванняў, у Вялікабрытаніі і ў Германіі (тут аналізаваліся супрацоўнікі завода Kalscheuren у ваколіцах Кёльна), паказалі павышаную смяротнасць ад раку лёгкіх. Што праўда, падобнае назіранне ў ЗША такой залежнасці не прадэманстравала. Вывучэнне гэтага пытання працягваецца.
Яблык ад яблыні
А вось тое, што нас, верагодна, чакае ў далёкай перспектыве. Паглядзіце, як выглядае тэрыторыя завода, аналагічнага “Омск Карбону”. Гэта матчыннае прадпрыемства “ОмскТэхвуглерод”, адпаведна, у горадзе Омску, пасля 80 гадоў працы.
Дарэчы, калі б кіраўніцтва холдынга пажадала перакласці назву прадпрыемства цалкам на славянскія мовы, то магілёўскі завод называўся б “Омск Сажа”. Але гэта лірычнае адступленне.
Што кажуць спецыялісты
“Омск Карбон” функцыянуе ў Магілёве ўжо пяць гадоў. Лагічна будзе задацца пытаннем, як рэгіструецца яго ўздзеянне на навакольнае асяроддзе адпаведнымі маніторынгавымі службамі за ўвесь гэты час. Mogilev.media атрымалася ўзяць каментарый ад спецыяліста ў дадзенай галіне. Па зразумелых прычынах, мы не можам называць асобу суразмоўцы, адзначым толькі, што гэта дзейсны супрацоўнік у сферы экалагічнага маніторынга.
Спачатку крыху пра тое, як ажыццяўляецца падобны маніторынг. Для гэтага вядзецца журнал уліку выкідаў забруджвальных рэчываў у атмасферу са стацыянарных крыніц, дадзеныя з якога павінны адпавядаць устаноўленым дзяржавай нарматывам. Прычым гэтыя дадзеныя рэгіструюцца як самім прадпрыемствам, так і дзяржаўным цэнтрам маніторынга. Груба кажучы, у трубе прадпрыемства стаяць два датчыкі – адзін дзяржаўны, другі ад самаго завода.
Адпаведна, калі назіраецца перавышэнне нарматываў, альбо разыходжанне ў дадзеных, то пачынае прымяняцца адпаведнае прыродаахоўнае заканадаўства – так бы мовіць, уключаюцца механізмы пакарання і ліквідацыі негатыўных фактараў.
На “Омск Карбоне” афіцыйна зарэгістравана пяць крыніц выкідаў забруджвальных рэчываў. Зноў, па-просту кажучы, гэта пяць труб. Менавіта яны і знаходзяцца пад кантролем з боку сістэм маніторынга. На ўсіх трубах усталяваныя датчыкі вымярэння шкодных выкідаў – як вышэй казалася, ад самаго прадпрыемства і ад цэнтра маніторынга. Ёсць, праўда, яшчэ і шостая труба, пабудаваная пад наступнае павелічэнне магутнасцяў, але яе мы можам смела ігнараваць, таму што ў яе нават інвентарнага нумару яшчэ няма.
Наш суразмоўца адзначае, што рэгістраваліся выпадкі, калі паказчыкі з датчыкаў не счытваліся, і ў выніку інфармацыя ў сістэму маніторынга не паступала. Але мы можам гэтую заўвагу праігнараваць – парушэнне было выяўлена і выпраўлена. На агульную сітуацыю гэта мала ўплывае. Важна іншае.
Дык вось. Уласна кажучы, калі мы хочам знайсці адказ на пытанне – які ж вынік даюць паказанні па ўзроўні выкідаў “Омск Карбона”, то тут нас і чакае галоўнае расчараванне на мяжы са збянтэжанасцю. Гэта закрытая інфармацыя. Адкрытых дадзеных няма.
Тая інфармацыя, што даецца ў публічны доступ (і з якой маглі б пазнаёміцца спецыялісты-эколагі) падаецца ва ўмоўна адкрытым фармаце. Гэта значыць, што паказанні па ўзроўні выкідаў асноўнага забруджвальніка з завода, аксіда вуглярода, даюцца не ў абсалютных лічбах, а ў працэнтах. Больш дакладная статыстыка мае грыф “Для службовага карыстання”, а інфармацыя пра агульныя аб’ёмы выкідаў з’яўляецца закрытай.
Ну, альбо вось яшчэ адзін прыём ад віртуозаў статыстыкі – кожны год прадпрыемства падае ў дзяржаўныя службы папярэднюю інфармацыю пра ўзровень выкідаў, які плануецца ажыццявіць. А па выніках года публікуецца інфармацыя не пра тое, колькі ў выніку было гэтых выкідаў у аб’ёме, а пра тое – выканаў завод гэты заяўлены план, ці не, не справіўся.
Аднак, не будзем нагнятаць страху. Проста яшчэ раз зарэгіструем той факт, з якога пачалі, і той, якім варта закончыць – на спадарожнікавых здымках, стала ўжо заўважная характэрная цёмная пляма вакол завода “ОмскКарбон”, а інфармацыя пра аб’ёмы адкідаў з прадпрыемстваў засакрэчаная.
Чорная пляцоўка і зімой і летам
Мы не здарма цягам усяго матэрыяла ўзгадваем і параўноўваем омскае прадпрыемства тэхнічнага вуглероду, з якога ўсё пачалося. Расійскія эколагі, маючы вопыі шматгадовых назіранняў за гэтым хімічным гігантам, заяўлялі прама – завод з’яўляецца непасрэднай крыніцай экалагічнага забруджвання, што б ні казалі пра адрозненне “тэхнічнага вуглерода” ад “сажы”.
Кожны год, зімой і летам тэрыторыя омскага прадпрыемства чорная ад сажы. Часам выкіды чорных аблокаў можна пабачыць непасрэдна назіраючы за заводам.
Акрамя выкідаў сажы, экалагічную небяспеку нясуць таксама самі тэхналагічныя працэсы працы з сыравінай. Вось, напрыклад, якія высновы наконт небяспекі прадпрыемства робіць омскі навуковец В. Шопін у сваёй дысертацыі на званне кандыдата навук:
Пра тое, якiя непрыемнасцi можа прынесці “Омск Карбон” Магілёву, незалежная прэса пісала якраз перад самым адкрыццём завода – поўны архіўны матэрыял чытайце цалкам тут: “Какую беду может принести “Омск Карбон” Могилеву. Расследование.“. Што ж, з гэтай прэсай разабраліся – разграмілі рэдакцыю, пасадзілі журналістаў. Цяпер “СБ – Беларусь сёння” пераконвае публіку, што завода баяцца не трэба. Памятаеце: “нагадвае касмадром і ўжо сапраўды не асацыюецца ў недасведчаных з вытворчасцю тэхнічнага вугляроду”.
Не успела «Советская Белоруссия» похвалить предприятие в поселке Годылево, как через неделю одного из героев репортажа привлекли к суду за «экстремизм». Читайте нашу зарисовку о заброшенной могилевской глубинке, и вечном эхе 2020 года.
Не везет ябатькам с кадрами, фатально не везет. Что ни ворюга и взяточник,то обязательно верный лукашист. Что ни хороший специалист – обязательно «экстремист».
И не тенденция это уже, а социальный закон, над которым стоит задуматься всем нынешним строителям «светлого будущего» Беларуси.
Недавно газета администрации Лукашенко похвалила быховский торфобрикетный завод за успехи в модернизации предприятия и перевыполнение производственных планов, а уже через неделю в быховском суде рассматривали «экстремистское» дело начальника планово-экономического сектора завода Константина Деменкова, героя публикации «СБ».
Начальник планового экономического сектора Константин Деменков.
Константин Михайлович проработал на предприятии больше двадцати лет и хорошо помнит все взлеты и падения единственного в области добытчика и переработчика торфа.
Еще в начале 1950-х, в болоте Годылево, давшем название деревне, геологи нашли богатейшие залежи торфа.
Во времена СССР, когда все остальные сельские населенные пункты Быховщины именовались деревнями, Годылево, неподалеку от которого располагался завод, стало городским поселком.
Здесь выросли невиданные по тем временам двухэтажные дома, появилась соответствующая инфраструктура и кипела жизнь.
В упадок Годылево начало приходить после аварии на ЧАЭС. Само по себе, копание в земле района, который больше других регионов Могилевщины пострадал от чернобыльской катастрофы, было делом опасным.
В то время жителям Быховщины выплачивали «гробовые» и число желающих добывать торф резко уменьшилось. Не помогли отмена доплат и объявление загрязненных земель «чистыми».
Поселок Годылево, расположенный у автострады Санкт-Петербург – Одесса, пугал проезжающих по шоссе, забитыми фанерой окнами двухэтажек и запустением.
Да и само торфопредприятие «Днепровское» выглядело как декорация к фильму ужасов «Сайлент-Хилл» – полузаросшие травой узкоколейки, усыпанные торфяной пылью цеха, рабочие в грязных робах.
Лишь в 2020-м году власти обратили внимание на предприятие. Скорее всего, не из-за сострадания к местным трудягам, а потому, что из-за разных «экономических чудес» пришлось возвращаться в прошлое и пользоваться местными видами топлива.
Предприятие прошло серьезную реконструкцию и Константин Деменков, который начинал там слесарем-ремонтником, отметил в интервью «СБ»: “раньше в брикетный цех заходили – света белого не видели. Установили систему обеспыливания – и дышится легче…”
Выходит, что такой роскошью, как система обеспыливания предприятие раньше не страдало.
Неизвестно, какой из видов «экстремизма» вменяют власти Константину Михайловичу – список их нынче практически бесконечен. Сегодня и просто сказать банальную правду в Беларуси опасно для здоровья.
Об этом, со страниц все той же «СБ», предупреждает нас неудавшийся юморист и удачливый пропагандист Муковозчик.
Вот как он, например, описывает участь тех, кто подписал петицию с предложением ввести уголовную ответственность за отрицание сталинских репрессий: «теперь представители гражданского общества работают над тем, чтобы поименно узнать каждого из двадцати подписантов, желая лично побеседовать с каждым о «рыпрессиях», о роли Сталина в истории Беларуси и еще о том, как они сами провели лето 2020 года».
Страшно, надо признать, жить в стране, где ярые сталинисты, сделавшие карьеру на создании культа личности Лукашенко, называют себя представителями гражданского общества, а работяги вроде Константина Деменкова предстают перед судом.
