Прэм’ерныя паказы спектакля па матывах народнага падання і паэмы Янкі Купалы “Магіла льва” распачаліся ў магілёўскім лялечным тэатры.
У першы дзень прэм’еры новага сезона зала авацыяй сустрэла творчыя пошукі магілёўскіх артыстаў. Незадаволеных твараў не было заўважана.
Трэба адзначыць, што “магілу льва” шукае ці не кожнае пакаленне магілёўскіх артыстаў. І гэтым разам атрымалася зноўку нечакана. Спалучэнне лялек з жывымі артыстамі заўжды дадае глыбіні пастаноўцы. Да таго ж некаторыя сцэны былі досыць адкрытыя і эратычныя нягледзячы на ўсю іх алегарычнасць.
Сам спектакль, на думку пастаноўшчыкаў , адказвае на пытанні: Хто мы і куды зараз ідзем? Ці ведаем, ці памятаем гісторыю сваёй зямлі?
Каб адказаць на гэтыя пытанні, як лічаць пастаноўшчыкі, трэба вярнуцца да сваіх каранёў, звярнуцца да гісторый з жыцця нашых продкаў: “іх кемлівасць захавала дзеля нас шмат дзіўных весцяў.” Адна з іх – паданне пра легендарнага асілка Машэку, якога здрада ператварыла ў раз’юшанага ў адносінах да несправядлівасці льва. Пасля смерці Машэкі, яго высокую магілу ў народзе назвалі “Магілай льва”. А потым на гэтым месцы вырас горад, які зараз носіць назву Магілёў.
Ці ўдалося артыстам рэалізаваць свае намеры? Пытанне адкрытае і спрэчнае. Размовы гледачоў пасля спектаклю паказалі, што ўсе задаволеныя паходам у тэатр, а вось сама пастаноўка выклікала пытанні.
У пастаноўцы прынялі ўдзел пяць “жывых” артыстаў і шматлікія маленькія лялечкі, якія дапамагалі паскорыць сюжэт і абысці неабходнасць паказу жорсткіх забойстваў. А самай вялікай, а лепш сказаць вялізнай, аказалася лялька Машэкі, якая дамінавала над сцэнай і нібыта наглядала за ўсімі з вышыні.
Што тычыцца характару герояў, то рэжысёр Марына Гуцава выбрала драматычную версію магутнага дабрака Машэкі, якога толькі здрада каханай пераўтварыла ў рабаўніка і забойцу, і разбэшчанай Наталкі, якая абрала багацце і сама пайшла ў двор пана…
Дзяўчаты на сцэне паводзілі сябе ў манеры паганскай эратычнай дахрысціянскай культуры. А мужчыны – яны ж заўсёды мужчыны – рэалізоўвалі сваю прагу да жанчын і ўлады.
Абыгрывалі сюжэт артысты на беларускай мове п’есы класіка. І гэта не толькі не замінала гледачам пранікаць у глыбіню зместу апавядання, але і дапамагала, стварала той непаўторны каларыт беларускай даўніны, які быў так неабходны. Можа быць пару спеваў у традыцыйнай аранжыроўцы і можна было б прыбраць. А можа быць і не. Тут справа густу.
Прэм’ерныя паказы спектакля пройдуць яшчэ і сёння – 30 лістапада, а таксама 1 снежня. Узроставае абмежаванне: “14+”. Кошт білета: 12 руб.
Mogilev.media продолжает знакомить вас с воспоминаниями одного из организаторов, творческих вдохновителей блистательного театрального действия “M@rt-контакт”. От которого могилевчанам, похоже, только и остались – воспоминания. Субъективные заметки бывшего главного режиссера Могилевского областного драмтеатра Владимира Петровича мы нашли в его небольшом и уютном блоге, и с любезного разрешения автора решили опубликовать без изменений и с сохранением авторского стиля для наших уважаемых читателей. Выпуски Субъективных заметок мы запланировали на выходные дни, первую часть можно найти здесь, вторую здесь а третью здесь.
Часть 4.
M.@rt-контакт”. Субъективные заметки.
То, что изложено ниже, моё видение ситуации и моя правда.
“Молодая режиссура”
Одним из составляющих Молодёжного театрального форума был показ отрывков в рамках программы “Молодая режиссура”. Выстраивалась программа каждый раз по разному, и потому результат на выходе был непредсказуем.
Первые годы мы сами искали и предлагали драматургический материал. В основном это были пьесы молодых, но уже заявивших о себе белорусских драматургов – Константина Стешика, Дмитрия Богославского, Павла Пряжко, Николая Рудковского…
Академия искусств, со своей стороны, предоставляла четырёх выпускников режиссёрского факультета для участия в программе. Рамки для подготовки и показа были архисложные. Мало того, что на всё про всё давалось четыре дня, неопытным молодым режиссёрам предстояло “присвоить” не ими выбранный материал, разработать его, срепетировать с незнакомыми до этого момента артистами нашего театра, параллельно найти музыку, успеть её свести, подобрать реквизит, костюмы, а главное, “заразить” материалом себя и работающих в отрывке актёров. Я думаю, что первые седые волосы появились у некоторых именно в этот момент)
Проходило четыре дня, назначалось время показов, готовилась малая сцена, собиралась публика, критики, театроведы, журналисты, коллеги по профессии…
После просмотра отрывков проходили разборы увиденного. Было всё: и жёсткая критика, и профессиональные советы, напутствия, и радость, и разочарование, и слёзы обиды от непонимания, и мужественное отстаивание своей позиции, своего видения материала… Это у режиссёров.
А меня лично, восхищали актёры. За четыре дня, освоить немалый кусок текста, оправдать и выполнить поставленные перед ними (не всегда грамотно) задачи, это было выше моего понимания и дорогого стоило. Я в этих показах по-новому открыл для себя многих актёров, что в дальнейшем дало мне повод занимать их в той или иной роли.
Потом мы поменяли правила игры. Стали приглашать режиссёров из других стран. В итоге некоторые из них осуществили постановки в театрах Беларуси, “наведя мосты” после показа с руководством театров. Это входило в концепт “Молодой режиссуры”.
Ярким событием оказался набросок спектакля “Интервью с ведьмами”. Режиссёр Евгений Корняг создал с нашими актрисами Еленой Кривонос, Натальей Колокустовой и Александрой Винниченко уникальный мистический мир колдовства, узнаваемых человеческих отношений, импровизации и блестящей актёрской игры. 40 минут на сцене царил Театр.
Прошли годы, а я с таким же удовольствием смотрю эту уникальную зарисовку, которая через год воплотилась в полноценный спектакль “Интервью с ведьмами” в Белорусском государственном театре кукол. Хотя обещали постановку у нас, и все предпосылки для этого были… Что-то не срослось(
Думается мне, что спустя годы, кто с трепетом, кто с улыбкой, вспоминают “М.@rt-контакт”, как неделю ярких впечатлений, драйва, знакомств, неожиданных встреч, удивления, разочарования, восхищения, недосыпания, творческого возбуждения…
На вялікай сцэне Бабруйскага тэатра завяршыўся Рэспубліканскі фестываль нацыянальнай драматургіі імя В. I. Дуніна-Марцінкевіча. Журы адзначыла талент артыстаў з Магілёўшчыны.
Фінальны дзень фестывалю адкрыла «Альпійская балада» заслужанага калектыву РБ «Рэспубліканскі тэатр беларускай драматургіі». Пасля паказу адбылася ўрачыстая цырымонія ўзнагароджання і закрыцця тэатральнага свята. З поўным спісам лаўрэатаў фестывалю можна пазнаёміцца ў гэтай публікацыі на bobr.by.
Прыемна, што эксперты высока адзначылі працу магілёўскіх артыстаў. Дыпломамі лаўрэатаў у конкурснай праграме «Спектакль тэатра драмы» былі ўзнагароджаны:
«Лепшая п’еса сучаснага беларускага аўтара» – п’еса «Песя і Янко», аўтары Аркадзь Шульман і Ян Карпінскі (Магілёўскі абласны тэатр драмы і камедыі ім. В. І. Дуніна-Марцінкевіча).
«Лепшая жаночая роля другога плана» – Амалія Старавойтава за ролю Кацярынкі ў спектаклі «Прымакі» (заслужаны калектыў РБ Магілёўскі абласны драматычны тэатр);
«Лепшая жаночая роля» – Юлія Еўтушэнка за ролю Песі ў маладосці ў спектаклі «Песя і Янко» (Магілёўскі абласны тэатр драмы і камедыі ім. В. І. Дуніна-Марцінкевіча).
А «Лепшым спектаклем» прызнаны «Не пакідай мяне…», Аўтар – Аляксей Дудараў, рэжысёр-пастаноўшчык – Аляксандр Козак (заслужаны калектыў РБ Брэсцкі акадэмічны тэатр драмы ім. Ленінскага камсамола Беларусі).
Мастак Марына Несцярук прэзентавала сваю выставу, на якой амаль адны кветкі, і яшчэ Магілёў. Прафесійны мастак і супрацоўніца “Музея гісторыі Маглёва”, Марына Несцярук праяўляе сябе ў розных відах творчасці: манументальна-дэкаратыўны роспіс, жывапіс, ткацтва. Яна аўтар габеленаў, размешчаных у экспазіцыі магілёўскай ратушы, якія выкананы ў тэхніцы ручнога ткацтва, касцюмаў эпохі Магдэбурскага права. Асноўныя і, па словах мастака, любімыя жанры ў жывапісе – нацюрморт і пейзаж.
На выставе прадстаўлены 58 жывапісных палотнаў аўтара. Яе карціны напоўнены энергіяй, захапленнем свету і радасцю жыцця. Творы Марыны Несцярук даюць магчымасць убачыць і адчуць дасканаласць прыроды. Кожная праца мастака – гэта гімн прыгажосці навакольнага свету – паведамляецца на афіцыйным сайце Музея гісторыі Магілёва.
Выстава будзе праходзіць да 18 снежня ў гарадской Выставачнай зале па вуліцы Болдзіна.
Эта выставка создана в необычном формате. Во-первых, посвящена одной скульптуре «Вяршыня», от неё и название выставки. Во-вторых, в маленьком камерном зале вывешены рисунки с необычной судьбой. В-третьих, были приглашены только самые близкие друзья и коллеги.
По словам коллеги и друга Андрея Воробьёва:
– Скульптура – гэта такі від мастацтва, які доўга выношваецца, потым доўга ствараецца, а потым аўтар доўга спрабуе зразумець яе…
Сама скульптура посвящена дочери Владимира Кононова Анне и выставлена в день её рождения, как сказал автор:
– Со временем определяешь, что жизнь – это покорение вершины, это преодоление трудностей…
Рисунки представленные в галерее созданы в сложный момент жизни автора и Владимир заметил, что всегда что-нибудь рисует и каждая работа воспринимается своеобразным посланием:
– В этих рисунках я прорабатываю идеи, которые потом могу в камне воплотить и благодаря галерее (А. Воробьёва) можно поработать и не чувствовать гнетущей зависти, которую приходилось чувствовать в других местах, где работаешь. Здесь же полная свобода и взаимопонимание…
Скульптуры своеобразные, рисунки хороши,
Они такие разные, но от одной души.
Володя, ты истинный творец!
Достойно носишь свой венец!
Автор стихов Леонид Молчанов
Хотя Владимир часто организовывает и участвует в выставках, поражает его универсальность и трудолюбие. И вновь нам остаётся ждать его следующих удивительных работ.
“Пэся і Янко” прыехалі з Бабруйска ў Магілёў і мелі вялікі поспех у публікі. Падзеі 80-гадой даўніны аказаліся надзвычай актуальнымі.
У рамках VIII Рэспубліканскага фестывалю нацыянальнай драматургіі імя В. Дуніна-Марцінкевіча, які завяршаецца сёння, Бабруйск і Магілёў абмяняліся спектаклямі. Бабруйскія артысты ўчора паказалі ў Магілёве лірычную драму “Пэся і Янко”, якую паставіла Таццяна Дарагабед па п’есе Аркадзія Шульмана і Яна Карпінскага.
Спектакль пра вайну і каханне. У аснове сюжэта лёс яўрэйскай дзяўчыны, якая цудам не загінула ў расстрэльнай яме. Яе выратаваў цыган Янко, які таксама цудам выратаваўся. Нацысты знішчылі іх сем’і, і надалей паказаны шлях жанчыны і мужчыны праз усе выпрабаванні вайны. Каханне не стала шчаслівым шлюбам, але яно асвятліла ўсё жыццё герояў.
П’еса пастаўлена ў традыцыйнай класічнай манеры драматычнай пастаноўкі. Галоўная гераіня распавядае пра свой пракручаны лёс, а іншыя акторы паказваюць яго. Як падалося, тут амаль усё традыцыйна: ігра актораў, мізансцэны, дыялогі, няма новамодных вывертаў. Вось толькі мастацкая афармленне сцэны сучаснае і ўдалае. Няма арыгінальнічання, а п’еса трымае ў напрузе ўвесь час, і ніводны глядач не сышоў з залы раней за артыстаў.
У чым жа сакрэт безумоўнага поспеху?
Найперш трэба адзначыць удалы выбар п’есы. Сюжэт яе ідзе ад адной драматычнай сітуацыі да наступнай, і нават калі падаецца, што героям ужо наканаваны надалей шчаслівы лёс, зноўку ўзнікаюць самыя нечаканыя перашкоды…
Традыцыйнасць пастаноўкі стала плюсам, а не мінусам. Ніякія спецэфекты не адцягвалі ўвагу ад галоўнага – лёсу герояў.
Усе артысты сыгралі арганічна. Гледачы паверылі маладой і старой Пэсе, Янку і Самуілу, жорсткаму партызану Кандрату, кухарцы і нават маладому журналісту. Іх характары былі мнагапланавыя і жыццёвыя, за што рэспект усім артыстам і рэжысёру. Падалося, што ніводнага абыякавага гледача ў зале не было. Усіх кранула сапраўднае мастацтва, якое выклікала моцнае, да слёз, суперажыванне.
“Трэба жыць” – асноўны лейтматыў спектаклю. Гуманізм дзеяння асобліва востра адчуваецца ў сучасных умовах ваенных дзеянняў расійскіх войскаў ва Ўкраіне. Актуальнасць, злабадзённасць спектакля абвастрыла ўспрыняцце пасылу, які заклалі ў яго аўтары і артысты.
Адна з глядачак ацаніла пастаноўку так:
– Гэта ж спектакль пра нас. Пра сучаснасць. А ад таго, што побач ідзе вайна, становіцца асабліва страшна.
Раней Магілёў.media пісалі пра сёлетні шматпакутны фестываль нацыянальнай драматургіі.
Если играть с цифрами, то Анатолий в эти дни празднует свой юбилей – 75 лет и вот уже 57 из них, как впервые в руках появился фотоаппарат.
Сам юбиляр, коренной могилевчанин, в фотографию пришёл случайно, когда учился в профессионально-техническом училище. Физрук задумал печатать фотографии и пригласил Анатолия, который ему помогал. Первый фотоаппарат был марки «Смена-3М». В те времена материалы и аппаратура стоили недорого и были доступны людям.
Персональная выставка «По волнам памяти» проходит в выставочном зале музея истории Могилёва на улице Болдина. Выставка посвящена юбилею мастера. Помощь и поддержку оказывает старейший народный фотоклуб Могилёвщины «Радуга», который отметил в начале года свое 50-ти летие.
Анатолий делится своими впечатлениями:
– Через объектив фотоаппарата стало заметно как город изменялся и хорошел. В книге «Магілёў – горад, які быў», вышедшей при участии фотоклуба, есть фотография где дети играют в хоккей на проезжей части на улице Ленинской, ну а теперь этого представить невозможно.
Выставку посетили фотоклуб из Осиповичей «Раніца», виднейший фотомастер Беларуси Виктор Бутра, студия «Цифровая фотография» города Кричева под руководством Владимира Прокудина, коллеги и друзья. Александр Рожин показал фильм, посвященный Анатолию Толкачеву.
На ўрачыстасці ў Магілёў прыяжджала ўнучка Якуба Коласа.
Урачыстая цырымонія ўзнагароджання пераможцаў Міжнароднага творчага інтэрнэт-конкурсу “#Моипесняры” прайшла ў бібліятэцы-філіяле № 6 Магілёва.
Арганізатарам конкурсу выступіла Цэнтралізаваная сістэма дзяржаўных публічных бібліятэк Магілёва разам з бібліятэчнай сістэмай расійскага Ліпецка і “Усходне-Казахстанскай абласной дзіцяча-юнацкай бібліятэкай”.
Як распавялі ў Цэнтральнай гарадской бібліятэцы імя К.Маркса, “сапраўдным падарункам для ўдзельнікаў свята стаў прыезд унучкі Якуба Коласа – Веры Данілаўны Міцкевіч, якая расказала пра жыццё і творчасць сваяка, паказала ўнікальныя здымкі з сямейнага фотаальбома Якуба Коласа і прэзентавала новую кнігу – “Табой я жыў, табой жыву…”, прысвечаную Марыі Дзмітрыеўне, жонцы народнага паэта Беларусі.
На працягу ўсяго года рабяты трох краін дасылалі працы, у якіх па-свойму павіншавалі народных пісьменнікаў Беларусі. Лепшыя з лепшых у чатырох намінацыях конкурсу былі ўзнагароджаны напярэдадні дня нараджэння Якуба Коласа.
У Магілёўскай вобласці 11-16 лістапада нарэшце пройдзе VIII Рэспубліканскі фестываль нацыянальнай драматургіі імя В. Дуніна-Марцінкевіча, час правядзення якога некалькі разоў пераносіўся.
Гэтым разам 11 тэатраў з сямі гарадоў Беларусі пакажуць свае новыя пастаноўкі. У конкурсе ўдзельнічаюць тэатры з Брэста, Віцебска, Гомеля, Маладзечна, Бабруйска, Магілёва і Мінска.
Спектаклі пройдуць на некалькі пляцоўках. У Бабруйску іх пакажуць на вялікай і малой сцэнах Магілёўскага абласнога тэатра драмы і камедыі імя В.І.Дуніна-Марцінкевіча і ў Палацы мастацтваў. Упершыню ў гісторыі фестывалю адзін са спектакляў будзе паказаны на сцэне драматычнага тэатра ў Магілёве. Запланаваны дзве конкурсныя праграмы: “Спектакль тэатра драмы” і “Эксперымент”.
Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч – беларускі паэт, драматург і тэатральны крытык. Нарадзіўся ў 1808 годзе ў фальварку Панюшкавічы Бабруйскага павета. Заснавальнік нацыянальнай драматургіі, тэатра, першы класік новай беларускай літаратуры.
Адбор пастановак на фестываль праходзіў яшчэ ў 2021 годзе. Мясцовыя рэсурсы ўжо смакавалі падзею. Была выраблена нават афіша фестывалю з канкрэтнымі датамі. Але ў апошні момант яго перанеслі. Афіцыйнай прычынай была названа складаная эпідэміялагічная сітуацыя.
Сёлета начальнік галоўнага ўпраўлення Міністэрства культуры Ірына Дрыга пракаментавала леташні перанос крыху інакш:
– Па розных прычынах, у тым ліку звязаных з эпідэміялагічнай сітуацыяй, зменамі складу труп некаторых нашых тэатраў, фестываль быў перанесены на 2022 год. Адабраныя ў 2021 годзе спектаклі захаваліся ў праграме. Да іх дадалі два новыя спектаклі: гэта пастаноўкі Беларускага дзяржаўнага акадэмічнага тэатра юнага гледача і Магілёўскага абласнога тэатра драмы і камедыі імя У.І. Дуніна-Марцінкевіча.
Дазволім сабе нагадаць, што ў 2020-2021 гадах са многіх тэатральных калектываў краіны сышло па розных прычынах шмат вядомых артыстаў.
Магілёўскі абласны драматычны тэатр 15 лістапада прывязе ў Бабруйск спектакль рэжысёра-пастаноўшчыка Таццяны Пацай “Прымакі” паводле аднайменнай п’есы Янкі Купалы. Гэта “сцэнічная шутка ў адной дзеі”, у аснове якой – народны анекдот. Прэм’ера адбылася 10 чэрвеня 2022 года напярэдадні 140-годдзя з дня нараджэння класіка беларускай літаратуры.
А ў Магілёве ў гэты ж дзень на вялікай сцэне адбудзецца паказ спектакля “Песя і Янка” тэатра драмы і камедыі імя В.І. Дуніна-Марцінкевіча з Бабруйска. Пастаўлены ён
паводле аднайменнай п’есы Аркадзя Шульмана і Яна Карпінскага. Рэжысёр-пастаноўшчык Таццяна Дарагабед. Гэта гісторыя пра вайну і каханне маладой яўрэйскай дзяўчыны Песі і цыгана Янка, якія цудам выратаваліся ад фашыстаў.
Жыхары вобласці маюць магчымасць стаць удзельнікамі VIII Рэспубліканскага фестывалю нацыянальнай драматургіі імя В.І. Дуніна-Марцінкевіча.
Фотаздымкі ўзяты з адкрытых крыніц і носяць ілюстрацыйны характар
Прэм’ера спектакля “Бешенные деньги” адбылася ў Магілёўскім драматычным тэатры і мела станоўчую прэсу. Апладысменты артысты сапраўды заслужылі, але штосьці пайшло не так, як было заяўлена.
Заўзятары чакалі прэм’еры з нецярплівасцю і насцярогай. Пасля 2020 года з трупы тэатру былі звольнены або сышлі самі многія артысты. З гэтай прычыны частка былых тэатралаў дагэтуль байкатуе спектаклі тэатра. Ці ўдасца новаму пакаленню артыстаў і рэжысёраў трымаць даволі высокую планку былога складу калектыву – пытанне, на якое прэм’ера не дала пэўнага адказу.
П’еса Аляксандра Астроўскага (1870 года) пастаўлена галоўным рэжысёрам тэатра Каміліяй Хусаінавай праз 150 гадоў пасля напісання. Спектакль паказаў, што п’еса не страціла сваёй актуальнасці і сёння. Пра тое, што ў сучасным яе прачытанні, яна набыла да болю вядомае гучанне, у якім на раз счытваюцца прыкметы нашага часу, ужо паведамлялі Магілёў.media. Сапраўды, атрымаўся займальны мікс 19 і 21 стагоддзяў.
Спектакль найперш пра прагнасць, карысць, бяздзейнае баўленне часу, пра здрады і неабавязковасць у адносінах. Менавіта гэтым жыве большасць персанажаў п’есы. Ці можна супрацьстаяць іх свету, ці можна застацца чалавекам і не ператварыцца ў іх падабенства? – пытанні актуальныя як тады, так і сёння. Нездарма цудоўны спектакль “Беда от нежного сердца” на падобную тэматыку быў пастаўлены некалькі гадоў таму і дагэтуль у рэпертуары.
Са станоўчага найперш адзначым, што ў спектаклі маецца шмат цікавых мікразнаходак, алегорый якія спалучаюць такія далёкія эпохі. Экстравагантным і цікавым выглядае рашэнне прасторы мастаком-пастаноўшчыкам Міхаілам Лашыцкім. Добра ўпісаны ў дзеянне кардэбалет. Што ні кажы, але прысутнасць танцавальнай і адначасова ігравой групы зрабіла спектакль дынамічным і больш яркім. Маладыя артысты з задавальненнем дэманстравалі свае злёгку прыкрытыя адзеннем хударлявыя фігуры. Менавіта танцавальныя мініяцюры дазволілі спектаклю 2,5 гадзіны з 2 антрактамі трымаць гледачоў у зале. І ўсё было б выдатна, ды недзе ў другім акце выхад танцораў ужо не здзіўляў, а ў трэцім – папросту прыеўся.
П’еса заяўлена ў стылі prank comedy (16+) (жартоўная камедыя). Нібыта ўсё верна, але чамусьці смеху ў залі было няшмат. Па шчырасці, смяяліся гледачы зрэдку. Малая колькасць смеху прымушала думаць, што іграецца не камедыя, а драма з некаторымі гумарыстычнымі рэплікамі і сітуацыямі. Магчыма, не дайгралі артысты?
Ігра артыстаў, па шчырасці, не ўразіла. Не расчаравала, але і не ўразіла. З аднаго боку, усе старанна гралі, ролі вывучылі, самі артысты або каларытныя, або сімпатычныя. Асобныя затрымкі з прамаўленнем дыялогавых фраз можна спісаць на хваляванне і дараваць фактам першых прагонаў спектаклю. Але з іншага боку, і гэта галоўнае, асалоды ад артыстызму, захаплення ад майстэрства пераўвасаблення чамусьці не ўзнікала.
Да ўсяго падалося, што тыпажы, якія стварылі артысты, нейкія “плоскія” – вельмі аднастайныя. А ў жыцці аднамернасці небагата, характары людзей супярэчлівыя. Нават у злых геніяў ці злачынцаў ёсць і станоўчыя рысы.
Так, галоўная гераіня Лідачка Чабаксаравапа свайму характару цынічная беспрынцыповая маладая жанчына, якая хоча жыць за кошт свайго мужа. Але размаўляць, як яна, магла б саракагадовая кабета з трыма няўдалымі шлюбамі і безліччу карацейшых сувязяў, якая ўжо шмат грашыла і гатовая на ўсё дзеля грошаў. Як уяўляецца, маладая, хай сабе і спешчаная, дзяўчына, якая шукае грошай, а не кахання, усё ж павінна паводзіць сябе крыху інакш. Яна хутчэй бяздумна паўтарала б цынічныя фразы дарослага акружэння, але была б пры гэтым яшчэ і ахвярай выхавання ў багемным асяроддзі. Ёй, распешчанай “залатым пылам”, даводзіцца ж таксама несалодка з мужам-”эканомкай”. Бадай што, вобраз Лідачкі празмерна прагматычны і нацэлены на багатага мужа. Яе граюць па чарзе артысткі Марыя Рудакова і Ангеліна Цімаховіч.
Адзін з самых сімпатычных і смешных вобразаў – легкадумны і спяваючы песенькі маскоўскі барын, якога добра сыграў Аляксей Цыбін. Ён лёгка ідзе па жыцці не маючы грошай і не задумваючыся пра абавязкі перад іншымі людзьмі. Артыст скапіраваў многімі любімага спевака Ільва Лешчанку. Манеры, вонкавы выгляд, убранне, спевы – ўсё ад яго. Гледачы цёпла ўспрымалі яго выхады, але вобраз барына ізноў абсалютна “плоскі”.
Маці Чабаксаравайсыграла артыстка Наталля Калакустава. Вось яна іграла натуральна, верылася, што ведае каго грае, што адчувае жанчына ў становішчы безграшовай арыстакраткі. Але артыстка за прыклад узяла Рэнату Ліцвінаву, скапіравала яе манеры і не замарочвалася далей развіццём вобраза.
Не блага сыграны хлопцы з акружэння Чабаксаравай. Маладыя прахвосты былі натуральнымі, гэткія сучасныя бэйбусы ва ўмовах 19 стагоддзя. Як не дзіўна, але ў іх характарах было больш разнастайнасці, натуральнасці, чым у іншых герояў. Артысты мабыць падобных тыпаў ужо пабачылі ў жыцці. Рэспект Аляксандру Куляшову, а Алене Крыванос за пераўвасабленне ў мужчыну – двайны рэспект. Яе ў вобразе маладога хлопца выдаваў толькі жаночы голас. Да і то, колькі цяпер развялося хлапцоў з жаночымі манерамі. Таму пазналі пані Алену найхутчэй толькі сапраўдныя тэатралы.
І нарэшце галоўны герой – дзелавы лох-правінцыял Васількоў (Дзмітрый Дудкевіч), які ведае цану кожнаму рублю і ў якога падлічана кожная капейчына. Ён закахаўся ў маладую сталічную прыгажуню на выданне. Яго характар наадварот дваісты. То ён дурнавата-тупаваты закаханы мужчына, які паўтарае маральныя сентэнцыі, то ў канцы хваткі сучасны круты бізнесмен, які аказваецца не толькі багаты, але і ўсю інтрыгу з жаніцьбай прадумаў загадзя. Тут нібыта сабраны два вобразы ў адным персанажы, а які герой насамрэч, так і засталося за кадрам.
Апладысменты – простая падзяка за працу і ветлівасць, ці прызнанне і захапленне?
Водгукі на спектакль у антрактах чуліся пераважна станоўчыя:
Тэатрал Уладзімір: “Не дрэнны атрымаўся спектакль. Востры, актуальны, сучасны… Я бы параіў яго паглядзець.”
Таццяна: “Неблага сыгралі. Толькі мне гэтыя танцоры – сапраўдныя чарцяняты, якія спакушаюць герояў пьесы, напрыканцы ўжо надакучылі.”
У супрацьвагу хвалебным рэцэнзіям падаецца, намі напісана зашмат крытыкі. Але што маем у сухім астатку? Тэма ўзнята вечная, актуальная і сёння. Спектакль дынамічны. Ігралі артысты добра. Фурору, па праўдзе (хацелася б перабольшыць, але ісціна даражэй), не атрымалася, але свае апладысменты рэжысёр і артысты шчыра зарабілі. Зразумець, дзе апладысменты былі простай ветлівасцю і падзякай за працу, а дзе прызнаннем і захапленнем, нялёгка. Толькі наступныя паказы пакажуць, чаго ж было болей.
Таму віншуем са святам прэм’еры калектыў драмтэатру. Ёсць пра што пагаварыць і што абмеркаваць гледачам пасля спектаклю. Паболей бы падобных прэм’ер.
І застаемся пры сваёй ужо выказанай у ранейшых публікацыях думцы: у тэатр трэба хадзіць.
