16 жніўня ў Дняпры каля в. Паляшчыцы Горацкага раёна патануў 22-гадовы жыхар Горак. Ягонае цела знайшлі толькі 20 жніўня – паведамляе МНС.
У в. Падлужжа Кіраўскага раёна на Чыгірынскім вадасховішчы нырнуў мужчына і больш на паверхні вады не з’яўляўся. Праз 2 гадзіны пошукаў работнікамі МНС было знойдзена цена жыхара Расійскай Федэрацыі 1961 г.н.
Яшчэ два мужчыны патанулі ў рацэ Свіслач у Асіповіцкім раёне – пра гэта мы пісалі раней.
Фота: МНС
У красавіку ён быў на Чыгірынскім вадасховішчы і ў забаронены час і тэрміны лавіў з пірса рыбу і ракаў. Усяго злавіў 246 асобін.
Ракаў здабываў з дапамогай 12 ракаловак – 6 з іх былі забароненымі.
Сума шкоды ад гэтай рыбалкі склала больш за 18 тысяч рублёў, з якіх 8 тысяч – гэта жывыя ракі, іх адпусцілі назад у вадаём.
У судзе мужчына сваю віну не прызнаў, шкоду кампенсаваць адмовіўся. У выніку суд прызначыў яму пакаранне ў выглядзе пазбаўлення волі тэрмінам на 2 гады са штрафам у памеры 100 базавых велічыняў (3700 рублёў).
Пры гэтым было вырашана не выконваць пакаранне ў выглядзе пазбаўлення волі, калі на працягу 2 гадоў выпрабавальнага тэрміну ён не здзейсніць новага злачынства, і будзе выконваць ускладзеныя на яго судом абавязкі.
Усе ракалоўкі канфіскаваныя. Акрамя таго суд абавязаў мужчыну ў вольны час адпрацаваць 100 гадзін на грамадска-карысных працах – паведамляе пракуратура Магілёўскай вобласці.
Фота ілюстрацыйнае
Клумба з туямі і кветкамі паявілася ў гарадскім парку Кіраўска ў 2014 годзе. Першапачаткова мясцовы люд адносіўся да пасадкі паважліва, але з цягам часам умоўнасці адышлі на другараднае месца. Жыхары сталі хадзіць па ёй наўпрост, а аднойчы – распавяла газеце “Кіравец” майстар мясцовага “Жылкамгасу” Ганна Камінская – “жанчына праехала па клумбе прама ў той момант, калі мы высаджвалі на ёй кветкі.”
Фота: “Кіравец”
Ноччу 9 ліпеня два маладыя хлопцы вярталіся з базы адпачынку ў Кіраўск. Частку дарогі яны пад’ехалі папуткай, але папрасілі кіроўцы іх высадзіць на трасе, на 89-м кіламетры дарогі Магілёў-Бабруйск. Адзін з юнакоў пайшоў па патрэбе ў хмызы, а іншы, 18-гадовы жыхар Бабруйска выйшаў на прязную частку.
Тут яго збіла кіроўца аўтамабіля Kia, 61-гадовая жанчына, якая разам з мужам вярталася з вяселля. Ад атрыманых траўмаў юнак памер на месцы – піша газета “Кіравец”.
Фота: “Кіравец”
На ферме ў калгасе “Рассвет імя К.П. Арлоўскага” ў Кіраўску мужчыне 1983 года нараджэння заціснула нагу ў аўтаматызаванай кормараздатачнай кармушцы. Для вызвалення работніка прыйшлося выклікаць ратавальнікаў. З траўмамі мужчына быў шпіталізаваны.
Падчас работ па выкараненні хмыззя на полі каля вёскі Красны Бераг Быхаўскага раёна загарэўся бульдозер маркі “Shantui SD16” 2012 года выпуска. Полымем знішчана кабіна і маторны адсек бульдозера. Прычына пажару высвятляецца – паведамляе прэс-служба МНС.
Фота ілюстрацыйнае
На выхадных у дзяжурную службу кіраўскага раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях паступіла паведамленне аб загаранні лазні ў вёсцы Казулічы. Прычына пажару – навальнічны разрад, паведамляе раённая газета “Кіравец”.
Калі прыбылі падраздзяленні ратавальнікаў на месца здарэння, то адбывалася гарэнне лазні адкрытым полымем. На шчасце, ніхто не пацярпеў, бо ўнутры будынка нікога не было. У выніку пажару знішчаны дах і моцна пашкоджаны сцены і столь перлазні.
Адзначым, што падобныя выпадкі траплення маланкі ў дамы ці гаспадарчыя пабудовы на тэрыторыі Магілёўскай вобласці неярэдкія і аналагічныя з’явы фіксуюцца амаль што кожны год.
Фота ілюстрацыйнае
Сёлета ў райцэнтры павіна з’явіцца тры дзіцячыя гульнявыя пляцоўкі, якія прапішуцца ў дварах каля шматкватэрных жылых дамоў. І вось першая з іх – каля дома па вул.Валадарскага, 34, была ва ўрачыстай абстаноўцы адкрыта на гэтых выходных.
Адбылося цэлая пафаснае мерапрыемства. Спачатку кіраўнікі раёна і дырэктар кіраўскага будаўнічага прапрыемства разрэзалі чырвную стужку, а затым пачаліся прамовы на публіку – паведамляе раённая газета “Кіравец”.
Пасля прамоваў кіраўніцтва раёна, былі яшчэ і песні.
Па заканчэнні афіцыйных ўрачыстасцяў гульнявую пляцоўку жыва запоўніла дзетвара, у паветры загучаў вясёлы дзіцячы смех, а ўсе элементы дзіцячай зоны пачалі актыўна выкарыстоўвацца.
Фота: “Кіравец”.
Про жалобу жителей деревни Репище Кировского района пишет “Прыдняпроўская ніва”. В деревне нет хорошей благоустроенной детской площадки. Панельные плиты от старого дома, который был давно разобран, до сих пор бесхозно лежат по центру деревни, создавая тем самым не только неопрятный вид, но и порождая беспокойство взрослых за безопасность детей.
Дети в силу возраста не задумываются о последствиях и, играя, забираются на них. Не радует сельчан и то, что в населенном пункте есть аварийные постройки и нежилые дома, придомовая территория которых нуждается в наведении порядка, а здание бывшей школы, хоть и сдано в аренду, все также продолжает оставаться неприглядным и требующим ремонта.
«Из-за того, что в деревне нет хорошей детской площадки, наши дети и внуки играют в разваленных зданиях бывших пилорамы и столовой» – сказано в жалобе жителей.
Что касается благоустройства игровой зоны для детей, председатель местного сельисполкома Ирина Слабкович сообщила редакции, что новые элементы детской игровой площадки уже предоставлены МУКП «Жилкомхоз» и в скором времени будут установлены. К слову, местное лесничество обещает установить и скамейки вблизи магазина.
О том, что плиты от разобранного панельного дома бесхозно лежат по центру деревни, председатель неоднократно сообщала сельхозпредприятию, за которым бывшая постройка закреплена, однако то, что осталось от дома, до сих пор не убрано.
– Думаю, что соответствующие действия со стороны сельхозпредприятия будут приняты и вопрос будет решен, – отметила председатель сельисполкома.
Пояснила представитель местной власти и о пустующих домах.
– Вопрос сокращения количества нежилых домов находится в центре внимания сельисполкома. В деревне Репище, как и в других населенных пунктах сельсовета, есть такие дома, и работа в данном направлении ведется – добавила Ирина Слабкович.
Фото: “Прыдняпроўская ніва”
У выніку нападу дзікай жывёлы на тэрыторыю домаўладання, мужчыну 1939 года нараджэння і жанчыну 1948 года нараджэння прыйшлося шпіталізаваць. Пасля абследавання пяцерпелых ў бальніцы высветлілася, што пенсіянеры атрымалі траўмы рознай ступені цяжкасці. Больш за ўсё пацярпела жанчына, якая атрымала чэрапна-мазгавую траўму.
Пасля прыбыцця ратавальнікаў да месца здарэння, жывёла ўцякла ў лес, дзе таксама напала на леснікоў недалёка ад Стоўпішча. Цяпер дзікая жывёла адлоўлена, высвятляюцца абставіны здарэнняў – паведамляе раённая разета “Кіравец”.
Фота з адкрытых крыніц і kirovsk.by
Упершыню паселішча згадваецца ў XVI стагоддзі як вялікакняскае сяло Качэрычы ў Рэчыцкім павеце Мінскага ваяводства. На 1560 год тут было 30 двароў. Пасля ператварыліся ў фальварак, а ў выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай Качэрычы апынуліся ў складзе Расійскай імперыі, дзе сталіся цэнтрам воласці Бабруйскага павету.
На 1844 год у склад маёнтку Качэрычы ўваходзіла вёска Старцы, дзе ў 1845 годзе заснавалі гуту. Адзначым, што маёнтак і вёска былі рознымі паселішчамі, якія проста недалёка знаходзіліся. З інвентарнага апісання Качэрычаў 1854 года вядома, што да маёнтка адносіліся слабоды: Капусціна, Язаўка, Падлешчанка, Скрыпліца, Негаўля, Камерава, Аляксандраўка, Цейкавічы, Буда, Хамічы, Стараселле і інш.
Выпіска з інвентара, складзенага ў 1844 годзе, сведчыць аб тым, што ў памешчыкаў Качэрычаў налічвалася 17 436 дзесяцін зямлі. З іх 15 243 належалі асабіста ім, астатнія 2 193 дзесяціны былі размеркаваны паміж 1 130 душамі сялян.
Па звестках 1880-х гадоў беларускага гісторыка і публіцыста Аляксандра Ельскага, Качэрычы – сяло, цэнтр Качэрыцкай воласці, паштовая станцыя ў Бабруйскмі павеце, пры шляху з Бабруйска на Магілёў, за 23 вярсты ад Бабруйска, над ракой Алай, спадчына фон Гоера.
Традыцыйная гістарычная назва паселішча Качэрычы хутчэй за ўсё ўтварылася ад мянушкі, або дахрысціянскага беларускага імя Ка́чар.
Паводле Аляксандра Ельскага ў 2-й палове XIX стагоддзя Качэрычы таксама называлі Старасёламі.
Маёнтак Качэрычы на мяжы XVIII-XIX стагоддзя належаў Мікалаю Самойлавічу Ланеўскаму-Ваўку – надворнаму саветніку, павятоваму маршалку Рагачова. Дарэчы, Ваўкі-Ланеўскія – старажытны польска-беларускі род герба “Корчак”. Пасля смерці Мікалая Самойлавіча вотчыннае ўладанне перайшло да яго брата Феліцыяна – павятовага маршалка ў земскім судзе г. Быхава. У сваю чаргу пасля смерці Феліцыяна маёнтак перайшоў да яго жонкі Настассі Сямёнаўны Ланеўскай-Воўк і іх дачкі Назеі ў пажыццёвае валоданне.
А вось ужо Надзея Феліцыянаўна Ланеўская-Воўк пабралася шлюбам з карнетам Інгерманландскага палка Адольфам Готфрыдам фон Гоерам (Аляксандрам Мікалаевічам на рускі капыл). Фон Гоер – абруселы нямецкі род ваеннага дваранства. У Надзеі Феліцыянаўны і Адольфа Готфрыда нарадзілася сямёра дзяцей. Якраз самая старшая з іх (дачка Варвара) у будучыні стане маці таленавітых сясцёр Лохвіцкіх (усе сталіся пісьменніцамі).
Найбольш вядомыя з чатырох пісьменніц Надзея Тэфі і яе сястра Марыя Лохвіцкая-Жыбер. Тэфі – руская пісьменніца і паэтка, мемуарыст, перакладчыца, аўтар такіх вядомых апавяданняў, як «Дэманічная жанчына» і «Ке Фер». Марыя Лохвіцкая — руская паэтэса, якая падпісвалася псеўданімам Міра Лохвіцкая. З’яўляецца заснавальніцай жаночай паэзіі “Срэбранага стагоддзя”, уладальніцай трох Пушкінскіх прэмій.
Што ж да маёнтка Качэрычы, то ў далейшым ім валодалі спачатку Віктар Аляксандравіч фон Гоер (сын Адольфа-Аляксандра), а пасля ён перайшоў да яго сыноў Уладзіміра і Льва. Усе яны праявілі сябе на розных дзяржаўных пастах у Расійскай імперыі, кожны дасягнуўшы пэўных кра’ерных поспехаў.
Фон Гоеры на тэрыторыі свайго ўладання адкрывалі невялікія прадпрыемствы, якія перапрацоўвалі сельскагаспадарчую і мінеральную сыравіну. Спачатку ў маёнтку была адчынена гута з прыбыткам у 6250 рублёў. З 1872 года пачаў дзейнічаць бровар, на якім у 1895 годзе працавала 8 працоўных. У 1895 годзе быў уведзены паравы рухавік. Даход з яго складаў 4 тыс. рублёў.
Такім чынам, многія з нашчадкаў родаў Ланеўскіх-Ваўкоў і фон Гоераў пакінулі след у гісторыі, праявілі сябе ў розных сферах дзейнасці: у ваеннай сферы, у фінансах, літаратуры і дзяржаўнай службе. Менавіта гэтых два рода амаль паўтары стагоддзя валодалі маёнткам Качэрычамі, паўплываўшы на гісторыю навакольных земляў.
Непасрэдна сам фальварак меў каля 6,5 гектар зямлі, глеба тут пясчаная, а лясы былі знішчаны. Паводле плана Качэрычаў 1904 года, маёнтак складаўся з жылога дома, флігеля, двух халодных адрынаў і скотнага двара, дома рабочых і двух стайняў, свірана, вядзянога млына, двух хлявоў, саладоўні, склепа, сукнавальні, бровара.
Па ўспамінах старажылаў, сядзіба была маляўнічая. Тут раслі ліпы, каштаны, лістоўніцы, коркавае дрэва. Працякала рэчка Ала, прабіваліся ключы і крынічкі. Былі сад, гароды, ворныя землі, сенакосы. З архіўных крыніц вядома, што мясцовасць была роўная, з правільнымі схіламі, без камянёў. У пачатку ХХ стагоддзя дзве дзесяціны зямлі былі заняты англійскім паркам, які часткова захаваўся да нашых дзён і сёння з’яўляецца помнікам садова-паркавай архітэктуры Кіраўска.
У 2000 годзе яго цалкам рэканструявалі: пабудавалі фантан, зоны адпачынку, невялікі заапарк.
Пасля ўсталявання савецкай улады на беларускіх землях, Качэрычы з 1924 года ўваходзяць у склад Старцаўскага сельсавета Бабруйскага раёна.
12 лютага 1935 года ўтвараецца Кіраўскі раён, што названы ў гонар застрэленага камуністычнага дзеяча Сяргея Кірава (які да таго ў сваю чаргу масава расстрэльваў так званых контррэвалюцыянэраў, у тым ліку святароў і вернікаў).
Цэнтр раёна знаходзіцца ў вёсцы Старцы, якая 20 красавіка 1939 года была перайменавана ў вёску Кірава. Пры гэтым Кіраў не мае абсалютна ніякіх адносінаў да дадзенай мясцовасці і наогул да Беларусі. У гэты ж час каля вёскі Старцы-Кірава на месцы фальварака Качэрычы быў пабудаваны пасёлак Кіраўск, куды пазней быў перанесены раённы цэнтр. Вось такі тэатр тапанімічнага абсурду.
Толькі ў 1955 годзе вёска Кірава (былыя Старцы) злілася з пасёлкам Кіраўск, што паўстала на месцы былога маёнтку Качэрычы. Яшчэ пазней 17 лістапада 1959 года раённаму цэнтру Кіраўску быў нададзены статус гарадскога пасёлка. Па перапісе насельніцтва 1959 года ў новаствораным Кіраўску налічвалася 2 980 жыхароў, а ўжо ў 1971 годзе пражывала ўжо 4,7 тыс. чалавек. У 1977 годзе ў склад гарадскога пасёлка была ўключана вёска Селішча.
У 1972 і 1980 гадах былі распрацаваны генеральныя планы пасёлка, у адпаведнасці з імі цэнтральная частка забудоўвалася 2-3-павярховымі дамамі.
Непасрэдна на месцы былога фальварку Ланеўскіх-Ваўкоў і фон Гоераў быў адкрыты санаторый ў гонар ураджэнца гэтых мясцінаў героя Савецкага Саюза і героя сацыялістычнай працы Кірыла Пракопавіча Арлоўскага. Санаторый знаходзіцца якраз у самым цэнтры маляўнічага і велічнага парку былога маёнтка Качэрычы.
Такім чынам, сённяшні раённы цэнтр Кіраўск як адзінае паселішча паўстаў толькі ў пасляваенны час, калі вёска Старцы злілася з былым фальваркам Качэрычы, у выніку чаго ўтварылася мястэчка. Аднак на гэтым не спыніўся працэс зліцця з навакольнымі паселішчамі і пазней у склад Кіраўска ўвайшла яшчэ вёска Селішча.
Адзначым, што найменне райцэнтра абумовіла знаходжанне на цэнтральнай плошчы паселішча помніка Сяргея Кірава, які знаходзіцца каля будынка мясцовага райвыканкама, і замяняе звыклы манумент Леніна.
Па-харошаму, каб аднавіць гістарычную справядлівасць, раённы цэнтр павінен мець іншую назву: Качэрычы – назва маёнтка, на грунце якога ўзнікла сённяшняе паселішча або Старцы – вёскі, што сталася асновай сучаснага раённага цэнтра. Галасы гучаць розныя, аднак вырашаць мясцовым жыхарам, якая назва ім больш даспадобы.
Фота з адкрытых крыніц
