Каб пасяліць сем чалавек у інтэрнат, Руслан Страхар зладзіў фарс з чырвонай стужкай

З другога боку стужкі, трохі здзіўленыя, стаялі яшчэ восем чалавек, якія ўжо і так жылі ў гэтым інтэрнаце.

У інтэрнаце прадпрыемства “Магілёўліфтмаш” на вуліцы Ціміразеўскай правялі невялікі касметычны рамонт. Тут падрыхтавалі для пражывання маладых спецыялістаў некалькі пакояў, а таксама ўпарадкавалі кухню і спортзал. Шараговую і будзённую ў прынцыпе справу кіраўніцтва прадпрыемства вырашыла, аднак, абставіць з максімальным пафасам. 

Сюды прыбыў на ўрачыстае адкрыццё з пераразаннем чырвонай стужкі сам ганаровы генеральны дырэктар “Магілёўліфтмаша” Руслан Страхар. Пікантнасці гэтай сітуацыі дадае той факт, што на гэтай самай прасторы, якую ўрачыста адкрывалі для новых жыльцоў, ужо пражывалі восем чалавек. З публікацыі не зразумела, па які бок чырвонай стужкі яны знаходзіліся падчас адкрыцця – магчыма, жылі звычайным жыццём у сваіх пакоях і са здзіўленнем назіралі за астатнімі.

“В общежитии ОАО «Могилевлифтмаш» на ул. Тимирязевской целый этаж отвели молодым специалистам, которые в этом году пополняют ряды лифтостроителей – піша пра мерапрыемства звязаны з “Веснікам Магілёва” тэлеграм-канал “Магілёў – мой горад!” – Сейчас там живут всего 8 человек, но буквально со дня на день будут заняты все 15 мест.”

Не абышлася ўрачыстасць і без дэманстрацыі сямейнай атмасферы, калі функцыянеры разам са сваімі падпарадкаванымі прыселі за стол і ўсміхнуліся, зазіраючы ў пустыя кубкі на стале.

пустая чашка

Зачараваныя чырвонай стужкай

Традыцыя адкрываць любую бздуру з пафасам і чырвонай стужкай зусім нядаўна стала прасоўвацца чыноўнікамі ў Беларусі. Пачынальнікам гэтага трэша лічыцца дэпутат Ігар Марзалюк, які ў 2019 годзе адкрываў у Магілёве з разразаннем чырвонай стужкі металічныя поручні. У сваю чаргу, ён, відавочна, натхніўся практыкамі расійскіх чыноўнікаў, якія даўно і з асалодай разразаюць чырвоныя стужкі на такіх мерапрыемствах, як адкрыццё сметніцы альбо аўтобуснага прыпынку.

Фота: “Магілёў – мой горад!”

Калі дзяржава прыходзіць з «дапамогай»: як аграэкатурызм стаў чарговай ахвярай бюракратычнай фантазіі

У Беларусі зноўку «паляпшаюць» жыццё прадпрымальнікаў: цяпер пад прыцэлам — аграэкатурызм. Міністэрства спорту і турызму прапануе ўвесці новыя правілы, якія, па сутнасці, могуць ператварыць самабытныя сельскія сядзібы ў яшчэ адзін бюракратычны галаўны боль для іх уладальнікаў.

Мае сваякі жывуць у вёсцы пад Клімавічамі, дзе кожны другі мае сваю сядзібу, а кожны трэці — марыць ператварыць яе ў аграэкатурыстычны аб’ект. Тут, сярод палёў і лясоў, людзі знаходзяць спакой, а гараджане — магчымасць адпачыць ад мітусні. Але, здаецца, дзяржава вырашыла, што гэты спакой — занадта вялікая раскоша без яе ўдзелу.

Міністэрства спорту і турызму прапануе новы закон, які прадугледжвае ўвядзенне абавязковага дзяржаўнага рэестра для ўсіх, хто займаецца аграэкатурызмам. Мэта — «павышэнне якасці паслуг і кантроль за дзейнасцю». Але ці не ператворыцца гэта ў чарговы інструмент ціску на дробных прадпрымальнікаў?

У краіне, дзе бюракратыя часта перашкаджае развіццю малога бізнесу, новыя ініцыятывы выклікаюць не столькі надзею, колькі страх. Асабліва, калі яны суправаджаюцца патрабаваннямі рэгістрацыі, справаздачнасці і магчымасцю праверак.

Першае, што кідаецца ў вочы, — гэта неабходнасць рэгістрацыі ў дзяржаўным рэестры. Для многіх вяскоўцаў, якія прапануюць простыя паслугі, гэта можа стаць непераадольнай перашкодай. Бо не кожны мае магчымасць разабрацца ў складаных правілах і сабраць усе неабходныя дакументы.

Другое — гэта магчымасць праверак і кантролю з боку розных інстанцый. Ужо цяпер многія прадпрымальнікі сутыкаюцца з неабгрунтаванымі патрабаваннямі і штрафамі. Новы закон можа толькі ўзмацніць гэты ціск.

Трэцяе — гэта страта самабытнасці. Аграэкатурызм у Беларусі — гэта не толькі бізнес, але і спосаб захавання традыцый і культуры. Калі ўсё будзе рэгламентавана і стандартызавана, мы рызыкуем страціць тое, што робіць нашы сядзібы ўнікальнымі.

Можа, замест таго каб уводзіць новыя правілы і абмежаванні, варта было б падтрымаць тых, хто ўжо працуе ў гэтай сферы? Дапамагчы з навучаннем, прасоўваннем і развіццём інфраструктуры. Бо сапраўдны турызм — гэта не толькі пра правілы, але і пра людзей, іх гасціннасць і жаданне падзяліцца сваёй культурай.

Можа, і не варта баяцца змяненняў. Але калі яны прыходзяць не для таго, каб дапамагчы, а каб кантраляваць, то ці не лепш нам застацца з тым, што маем, і развіваць гэта самастойна?

Якуб Ясінскі

Фота: mogilev.media