У адпаведнасці з вучэннем царквы, нараджэнне Найсвяцейшай Багародзіцы – маці Ісуса Хрыста – не было падзеяй выпадковай і звычайнай, паколькі ёй была адведзена важная роля ў ажыццяўленні боскага плана выратавання чалавецтва. Старажытная традыцыя хрысціянскай Царквы разглядае многія старазапаветныя прароцтвы і правобразы як указанне на нараджэнне Багародзіцы.
У Новым Запавеце змяшчаюцца вельмі бедныя звесткі аб зямным жыцці Прасвятой Багародзіцы, і, у прыватнасці, нічога не сказана пра нараджэнне і бацькоў Дзевы Марыі. Пра падзею, у гонар якой устаноўлена святкаванне, вядома з апакрыфічнага Протаевангелля Якава IІ-га стагоддзя нашай эры.
Паводле апавядання, у набожнай сямейнай пары з Іерусаліма – Іаакіма і Ганны – доўгі час не было дзяцей. Калі Іаакім прыйшоў у храм прынесці Богу ахвяру, першасвятар яму адмовіў, бо ён «не стварыў нашчадкаў Ізраілю». Тады Іаакім у смутку выдаліўся ў пустыню для малітвы, а яго жонка засталася дома ў адзіноце і таксама малілася. У гэты час ім абодвум было бачанне анёла, які абвясціў, што «Гасподзь пачуў малітву тваю, ты зачнеш і народзіш, і пра нашчадства тваё будуць казаць ва ўсім свеце».
На выяве: Фрагмент абраза “Нараджэнне Маці Божай” Пятра Яўсяевіча. Магілёў, 1649 год.