Народные песни вязью вплетались в художественное пространство – мы побывали на открытии выставки в галерее Андрея Воробьева.
Много писать, созидать, экспериментировать, удел отважных… И когда в одном человеке не только эти качества, то это мощный движущий, созидательный, элемент, которому не важны пределы быта.
Метания между фломастером и мелком не пугают, а наоборот заставляют удивиться буйству созидания.
Спящие коты и город, рыбы, которые смешивают реальность в краски. Зритель теряется, в массе поиска перста божьего художника.
Как на правду, я заметил обиду наших (моих) друзей, что надо закончить какие-то госучреждения, чтобы закаракбаться на Олимп, который очень призрачный и потому не совсем недостижимый. А надо?
Оставим взгляд на работы зрителю, ведь кроме работ и нас есть особое волшебство Натальи Руссиян
Когда зрители ходили и рассматривали работы, несколько человек встали полукругом и запели, это тоже Наталья Руссиан. Народные песни вязью вплетались в окружающее пространство.
Наталья Руссиян – в центре
Выставка работает в галерее Андрея Воробьева, по проспекту Мира (возле набережной Дубравенки и спортивной школы по стрельбе из лука). Посетить выставку можно бесплатно, в будние дни и в рабочее время.
Аўтарская канцэпцыя дазваляе гледачу ўбачыць тое, што звычайна не трапляе ў поле зроку.
Вядомая мінская фотамастачка не першы раз выстаўляецца ў абласным цэнтры. Зараз яе выстава праходзіць у музеі В.К. Бялыніцкага-Бірулі на вуліцы Ленінскай. Яна працягнецца да 6 лістапада.
Выстава “Падарожжа да сябе” прымеркавана да 30-годдзя творчай дзейнасці Марыны Бацюковай – вядомай беларускай фотамастачкі. Яе творчасці ўласцівыя канцэптуалізм, выразная амбівалентнасць у адносінах аб’екта і наваколля. “Аўтарская канцэпцыя дазваляе гледачу ўбачыць тое, што звычайна не трапляе ў поле зроку.” – так ахарактарызавала праект мастацтвазнаўца Ханна Мур.
Загалоўным фотаздымкам магілёўскай выставы Бацюковай стаў фотаздымак, зроблены ў беларускім лесе. Павуціна, якая закрывае ўвесь кадр, сімвалічна акрэслівае рэальнасць тых часоў, якія мы перажываем – адзначыла фотамастачка на цырымоніі адкрыцці выставы.
“Падарожжа да сябе” – серыя здымкаў, зробленых падчас падарожжаў па Германіі, Ізраілі, Азербайджане, Грузіі, Францыі і Арменіі ў перыяд 2014–2022 гг. Выстава будзе працаваць у музеі імя В.К. Бялыніцкага-Бірулі з 6 кастрычніка па 6 лістапада.
Марына Бацюкова – прыхільніца дакументальнай і канцэптуальнай фатаграфіі. Асноўныя тэмы яе даследаванняў – паўсядзённасць, псіхалагічныя партрэты асобы, узаемаадносіны чалавека з навакольным асяроддзем.
Выстава “Падарожжа да сябе” прымеркавана да 30-годдзя творчай дзейнасці фотамастачкі, члена Беларускага саюза мастакоў, Беларускага грамадскага аб’яднання фатографаў, удзельніцы і куратара шматлікіх выстаў і праектаў у Беларусі і за мяжой.
У экспазіцыі выставы – візуальны дзённік уражанняў ад асабістага знаёмства з краінамі, мастацкія вынаходкі і ўнікальныя вобразы. Нацыянальны і культурны каларыт краін прадстаўлены манахромнымі фотаздымкамі-гісторыямі, вельмі рэальнымі, дасканалымі, знятымі на плёнку і надрукаванымі ўручную ў класічнай тэхналогіі бромсярэбраных адбіткаў, чыстымі малюнкамі оптыкі.
Над спектаклем працуе новы рэжысёр-пастаноўшчык магілёўскага абласнога тэатра лялек Марыя Гуцава. Для яе прэм’ера стане першым праектам на магілёўскай сцэне – Гуцава толькі ў гэтым годзе скончыла Беларускую дзяржаўную акадэмію мастацтваў па спецыяльнасці рэжысёр тэатра.
– Я родам не з Магілёва, таму спектакль стане своеасаблівым знаёмствам з гэтай зямлёй – расказала Марыя Гуцава ў інтэрв’юБелТА – Праца будзе цікавая і карэнным жыхарам, якія, упэўнена, даведаюцца шмат новага з гісторыі горада: якія людзі тут жылі, чым займаліся, пра што марылі і як любілі. Найперш гэта будзе спектакль пра чалавека і для людзей.
У тэатры лялек лічаць, што прэм’ера будзе напоўнена глыбокім філасофскім сэнсам. Яна прапануе гледачу адказаць на пытанні: хто мы і куды зараз ідзём, ці ведаем і ці памятаем гісторыю сваёй зямлі?
– Каб адказаць на гэтыя пытанні – дадалі ў тэатры – трэба вярнуцца да сваіх каранёў, звярнуцца да гісторый з жыцця нашых продкаў, якія захавалі шмат цікавага. Напрыклад, паданне аб легендарным асілку Машэку, якога здрада ператварыла ў раз’юшанага ў адносінах да несправядлівасці льва.
У музычным афармленні прымае ўдзел вядомы магілёўскі музыка Андрусь Палаўчэня і гурт “Osimira”.
Дакрануцца да мастацтва Глуску можна было за 5 рублёў.
Творчая прэзентацыя Глускага раёну прайшла з прымусова-добраахвотным поспехам у Магілёве 22 верасня. Так, з прадстаўлення самага паўднёвага рэгіёна Магілёўшчыны распачаўся восеньскі этап абласнога фестывалю народнай творчасці.
Фестываль народнай творчасці “Беларусь родная, музычная, народная” – творчы праект Магілёўскага абласнога метадычнага цэнтра народнай творчасці і культурна-асветнай работы. Ужо на працягу некалькіх гадоў на сваёй пляцоўцы ён знаёміць магіляўчан і гасцей горада з народнай творчасцю рэгіёнаў Магілёўскай вобласці.
У ходзе фестывалю сёлета раёны прадстаўлялі сябе каля Магілёўскага абласнога цэнтру народнай творчасці па вуліцы Першамайскай. Бязлюднае днём месца ў рабочы час не спрыяла цікавасці магілёўцаў да канцэртаў пад адкрытым небам на Тэатральнай плошчы. У выніку праходзілі гэтыя ўрачыстасці зусім не ўрачыста, без бачнай цікавасці магілёўцаў, пра што паведамляў Магілёў.media.
Памылкі летняга этапа часткова ўлічаны цяпер. Перад будынкам абласнога цэнтру праводзіліся толькі выступленні фальклорных калектываў, якія стваралі атмасферу і прываблівалі гледачоў.
Выставачныя праекты перанесены з вуліцы ў фае будынка. У ім народныя рамеснікі ва ўтульнай атмасферы паказвалі свае ўмельства і праводзілі майстар-класы.
Глускі раённы музей паказаў мінулае раёна і ягоныя дасягненні. Вось толькі ваенная форма часоў Другой сусветнай вайны на манекенах неяк выбівалася з агульнага кантэксту, стварала дысананс агульнай мірнай атмасферы свята.
Завершыў праграму канцэрт лепшых калектываў мастацкай творчасці, індывідуальных выканаўцаў, майстроў народнай творчасці Глускага краю. Зала была амаль поўнай, што тлумачылася прымусова-добраахвотным прывадам студэнтаў, у якіх распачаліся заняткі.
Уваход на прэзентацыю быў вольны, а кошт білета на канцэрт складаў 5 рублёў.
Новыя творы мастакоў Магілёўшчыны прадстаўлены на традыцыйнай сумеснай выставе.
Праект “Жыццё чалавека” ў Выставачнай зале Музея гісторыі Магілёва ўжо стаў культурнай падзеяй для тых гараджан, хто цэніць мастацтва. Адны працы магілёўскіх творцаў узвысяць і ўсхвалююць глядача, іншыя расчаруюць, але наведаць выставу варта, і таму ёсць шэраг прычын.
“Выставачны праект “Жыццё чалавека” адкрые для наведвальнікаў новыя творы выяўленчага мастацтва і стане значнай з’явай у культурным жыцці Беларусі” – абяцала рэклама праекта і збольшага не падманула. Сапраўды, гэтым разам сябры Магілёўскага аддзялення Беларускага саюза мастакоў прадставілі амаль выключна новыя працы, многія з якіх адкрылі вядомых мастакоў з нечакана боку. І гэта вялікі плюс праекта.
Урачыстая цырымонія адкрыцця выставы адбылася 21 верасня ў перапоўненай зале на Болдзіна. Багата моладзі і людзей сталага ўзросту прыйшлі паглядзець плён працы мясцовых мастакоў і паспрабаваць зразумець іх адносіны да “жыцця чалавека”. Афіцыёзу на адкрыцці гэтым разам амаль не было, а сяброўская сустрэча мастакоў са знаёмымі магілёўскімі прыхільнікамі іх творчасці заўжды пакідае цёплае адчування належнасці да вялікай супольнасці – практычна сям’і аматараў мастацтва.
Большасць гасцей выставы доўга шпацыравала ўздоўж мастацкіх палотнаў і нешта выглядала, штосьці абмяркоўвала. І гэта зразумела, бо аўтары розных пакаленняў, якіх сабрала адна экспазіцыйная прастора, нібыта выклікаюць наведвальнікаў на разважанні і вядуць дыялог паміж сабой.
Мастакам можна было задаць напрасткі свае пытанні. Базыль Камароў каментуе сваю задуму
Што зацікавіла і ўразіла аматараў мастацтва?
Аляксандр, магілёўскі краязнаўца.
– Першае ўражанне вельмі пазітыўнае. Заходзіш і вока радуецца. Што адразу ўзняла настрой, я не адкажу. Гэтае пытанне да псіхолагаў, але цёплая нейкая атмасфера, праўда… Баяўся, што зноўку будуць выстаўлены старыя творы пад новай назвай праекта. Але амаль усе працы новыя… Камароў і Несцярук зноўку прыемна здзівілі. Дзякуй Богу, не бяруць іх гады.
Галіна, сталая наведвальніца выстаў. Яна сышла з адкрыцця досыць хутка.
– Чаму сыходжу? Выстава неблагая. Я нават неяк супакоілася, адыйшла ад працы. Але каб нешта перавярнула душу, то не, такога не было. Сёння багата людзей, трэба прыйсці яшчэ раз і больш уважліва паглядзець.
Алена, аматар-культуролаг.
– Задаволеная, што прыйшла. Мастакі парадавалі. Дарэчы, я ведала, што Несцярукі – гэта мастацкая сям’я, а аказваецца, і сын іх малюе. Прыглядзіцеся, рэкамендую.
Не хапае маладых творцаў
Работы калектыўнага праекта, як і абяцала назва выставы, аб’яднала тэма лёсу чалавека і яго жыцця. Безумоўна, у розных аўтараў рознае разуменне чалавечага лёсу і сэнсу чалавечага жыцця. Затое ёсць магчымасць выбраць карціну бліжэйшую да твайго светаадчування.
Магілёўскія жывапісцы належаць да розных пакаленняў. Аднак кідаецца ў вочы, што пераважаюць асобы старэйшага веку. Падаецца, што магілёўскай суполцы хранічна не хапае моладзі.
Сябры Магілёўскага аддзялення Беларускага саюза мастакоў на выставе.
Што расчаравала на выставе? Слабыя працы, калі верыць рэплікам саміх мастакоў, маюцца. Кожны можа пашукаць іх сам і зрабіць свае высновы.
Увогуле вядома, што на выставе кожны знойдзе тое, што захоча знайсці: асалоду ці расчараванне, узрушэнне ці скепсіс. А многія наведвальнікі атрымаюць некалькі моцных эмоцый адразу… У любым выпадку тым, хто наведае яе, будзе пра што пагаманіць з блізкімі.
Выстава адкрыта ў Выставачнай зале на вуліцы Болдзіна да 16 кастрычніка. Наведаць яе можна штодня з 11.00 да 19.00, за выключэннем панядзелка і аўторка.
Традиционная культура белорусских деревень постепенно исчезает вместе с ее носителями. Мы поговорили с авторками проекта низовой этнографии Šukańnie (Шуканне): Полиной, Алиной и Александрой о том, почему они организовали экспедицию по белорусским деревням и как превратили собранные материалы в арт-лабораторию и выставку.
Девушки говорят о себе как о сообществе городских энтузиасток, которые ощущают особую связь с деревней, ее жителями и культурой. Участницы творческой группы уже давно ездят вместе в экспедиции, теперь они решили привезти находки в город, чтобы как можно больше людей узнали про жизнь деревень и даже, возможно, сами отправились в этнографические поездки.
«С помощью этого проекта мы пытаемся разобраться, зачем нам, городским жителям, идентифицировать себя через традиционную культуру и понять есть ли ей место в городской современной среде», – говорит Алина.
Полина охарактеризовала этот проект как “телепорт в теплые руки бабушки”, когда все было легко и беззаботно. По ее словам, искренность и любовь помогают многим проходить сложные жизненные этапы, побуждают интересоваться историей и культурой своей страны и доказывают, что нет ничего невозможного.
Экспедиции в Косаричи и Вэлямичи
По словам авторок проекта, в экспедиции они обычно отправляются спонтанно и без ожиданий какого-то конкретного результата, но в этот раз важно было снять хороший видеоматериал для фестиваля. Поэтому было принято решение поехать в деревню Косаричи в Могилевской области, где они бывали раньше. Там и познакомились с бабой Волей и бабой Верой. В Косаричах также живет единомышленник девушек Андрей Уфимцев, который выкупил здание бывшего сельского клуба и реконструировал его. Теперь там в соседский центр с коворкингом, кинозалом, библиотекой. Поскольку место уже знакомое и было понятно, куда и к кому идти, не нужно было тратить время на разведку и удалось заснять разные планы деревни и интервью с бабушками.
Слева: интервьюирование бабушки Воли из деревни Косаричи Могилевской области Справа: архивные фотографии бабушки Веры. Фото: авторы проекта низовой этнографии Šukańnie.
А вот с экспедицией во вторую деревню получилась история, которая показывает «всю суть нашего белорусского менталитета», как говорит Алина. Девушки нашли инстаграм деревни Вэлямичи, что в Полесье, его ведет девушка Саша, которая родом из этой деревни. Авторки проекта написали ей в директ. Выяснилось, что Саша переехала в Польшу, но дала контакт своего отца – Владимира Яковлевича, который был готов принять их у себя. Так стало ясно, что надо ехать. В Вэлямичах они узнали, что в эту деревню десятилетиями приезжали этнографы из разных стран для сбора уникальной полесской культуры. Там девушкам удалось взять интервью у 94-летней Марыи Мусееуны, которая рассказала про деревенский быт, плетение лаптей, гуканье весны, свадьбу и рецепты.
«Больше всего во время экспедиции нас впечатлило гостеприимство людей. Оно так близко и понятно на всех уровнях, наша адметнасць. А также было удивительно, какая разная Беларусь может быть в культурном плане. Но главное, мы еще раз убедились, что у нас осталось мало, слишком мало времени, чтобы успеть поговорить с настоящими носителями традиционной культуры, осовременивается», – говорит Александра.
Фестиваль “Šukańnie”
Помимо экспедиции девушки также организовали фестиваль в Вильнюсе. Он состоял из арт-лаборатории, фотовыставки, аудиоэкспозиции, выставки материальных объектов и видеоарта. Идея была в том, чтобы даже те, у кого нет никакой эмоциональной связи с белорусской деревней, могли пропустить ее через себя. “Мы размышляли о том, как сейчас говорить о наследии деревень и поняли, что будет здорово использовать перформативные практики и фестиваль. Мы хотели, чтобы наши мероприятия становились местом, где встречаются люди, объединенные деревенской тематикой. Связь может строится на опыте пребывания в деревне или просто на интересе к традиционной культуре,” – говорит Алина.
Арт-лаборатория в Вильнюсе
Участники “Шукання” могли быть и зрителями, и перформерами в рамках арт-лаборатории. Было две рабочих группы: одна сконцентрировалась на телесных практиках и теме деревенского быта, другая — работала с текстом, геймификацией и темой ритуала. Группы работали в течение дня со своими кураторами и одной из эксперток. Сначала участники и участницы лаборатории (15 человек) просмотрели интервью с бабушками, которое было снято во время июньских экспедиций. Затем все участники разделились на две рабочие группы: первая работала с телесными практиками, вторая – с текстом.
Телесная группа работала с телом, разбирала элементы и действия, характерные для деревенского быта (жать жниво, подоить корову, заготовить травы). Вместе они выстроили повествовательную линию, которая затем вылилась в перформанс.
Процесс работы одной из групп. Фото: Юля Савич
Вторая группа работала с писательскими практиками на тему правил и табу: выстраивала нарратив истории, а затем представила результаты в формате интерактивной читки, где зрители сами выбирали дальнейшие шаги главных героев. Во время работы участники снова обращались к интервью, чтобы узнать этнографические моменты (из чего раньше состоял день, как молодые знакомились, какими ритуалами сопровождалась свадьба) и прочувствовать эмоции (смутак по времени, которое прошло, печаль из-за того, что из деревень все больше уезжают). Вечером состоялся показ, на который пришли зрители, и онлайн-трансляция для тех, кто не смог присоединиться.
Показ работы одной из групп. Фото: Юля Савич
Лаборатория собрала вокруг себя тех, кто интересуются традиционной культурой, и тех, у кого есть личная связь с деревней. В каком-то смысле Šukańnie стало способом дотронуться до Беларуси для тех, кто сейчас не там. Среди результатов лаборатории два перформанса, но что важнее – это новые связи, эмоции, чувства и опыт.
Выставка с размышлениями
Выставка состояла из фотосерии “Зарослыми сцежками” Анны Костюкевич, звуковой инсталляции “Пачутае” Екатерины Д. и Александры М., инсталляции “Адорвенне” Рамука Янотава и видеоарта “Позирк” Яны Веренчук, который был снят во время экспедиций.
Фотовыставка “Зарослыми сцежками” Анны Костюкевич. Фото: Юля Савич
На фестивале Анна представила фотопроект “Зарослымі сцежкамі”. Он посвящен теме оставленности, заброшенности. Необитаемые дома в деревнях выдает высокая нескошенная трава у входа, а за дверью – предметы быта, часто устаревшие, вышедшие из употребления. Именно такие кадры особенно ценны для Анны, работа над выставкой вылилась для нее в размышления о корнях, увядании скарбаў и памяти и преобразовалась в проект о личном осмыслении семейного наследия. Фотографии проявлены и напечатаны ручной оптической печатью, Анна работает с пленкой, и для нее очень важен такой долгий и личный процесс взаимодействия с объектом.
“Хотелось привезти частичку фестиваля домой в родной Минск, но все равно так здорово было увидеть неабыякавых людей, чувствовать и проживать это единение. Самое теплое послевкусие от фэста – это чувство о том, как важно любить и эту любовь разделять”, – говорит Анна.
К моменту знакомства с девушками авторка видеоарта “Позирк” Яна Веремчук уже размышляла о съёмке документального фильма о белорусской деревне. Поэтому она присоединилась к команде в обеих экспедициях и отвечала за съёмки. “Повзрослев, я поняла, что белорусская культура, – это не стыдно. Это то, что является одним пазлом в моей картине мира, во мне. Я хотела передать это ощущение другим, кто сомневается в этом, или тем, кто мало знаком с белорусской культурой. Был подъём в 4 утра и вылазки в поле, чтобы словить рассвет, съёмки нашей природы, интерьеров. И конечно, не без походов на речку, местную дискотеку, катания на лодке!” – рассказывает Яна.
Саша из Вэлямичей, благодаря инстаграму которой девушки поехали в эту деревню, приехала на фестиваль из Польши. “Я не магу паехаць дадому, але на вёску моцна хацелася, там у і паехала, каб неяк зьменшыць сваю тугу. Я ехала на перформанс нічога не чакаючы. То бок, я проста аддалася працэсу. Пра вёску сваю я шмат чаго ведаю і люблю яе, было прыемна ўбачыць яе вачыма дзяўчат,” – рассказывает Александра.
Художник и дизайнер Рамук Янотаў представил на фестивале инсталляцию Adorvieni, собранную из предметов, найденных во время экспедиции. Вот как он сам описывает ее смысл: “Аўтэнтычныя артэфакты, вынятыя з прасторы і змешчаныя ў чорнай актавай зале, губляюць свае утылітарнае значэнне і пертвараюцца ў ледзь не галерэйныя экспанаты. Адсюль паходзіць і назва інсталяцыі: Адорвені – гэта тое, што адарвалі, вынялі, аддзёрлі, як быццам расліну ад яе каранёў.”
Ещё в начале работы было решено, что на фестивале будет несколько элементов – перфоманс-лаборатория, аудио и видео- инсталляции, фотовыставка и обязательно часть с артефактами. Роман с Полиной поехали искать кусочки деревни, которые можно было бы взять и перенести в пространство фестиваля, сохранив притом их аутентичность. Искали довольно долго, но когда наткнулись на окна – мгновенно всё сложилось. «Вокны самое ўжо ёсць парталы, дазваляючыя зазірнуць у чужое жыццё, у нашым выпадку – гарадскім жыхарам у вясковыя дамы. Спачатку была ідэя аздобіць іх нечым дадатковым, фіранкамі ці праекцыяй далявіду, але калі яны вышыхаваліся ў кампазіцыю і занялі свае месца на чорным муры насупраць сцэны, стала відавочна, што нічога больш і не трэба. Ніжэйшыя вокны былі размешчнаыя на ўзроўні чалавечага твару, і ў гледачоў была магчымасць зазірнуць у вакно, але замест краявіду, яны быццам глядзеліся ў люстэрка, якое пытала, а ці мы самі не адорвені у пэўным сэнсе?»”, – говорит Рамук.
И еще один объект, который Роман сделал для фестиваля, — два гигантских колоса, которые стали украшением главной сцены. Их гротескный размер напоминает зрителю, что красота и совершенство, которые мы ищем в произведениях искусства, скрыты в обычных вещах, которые нас окружают. Кстати, колосья сохранились и скоро будут установлены в Вильнюсе как арт-объект.
«На мой погляд, фэст атрымаўся ўдалы. Я спадзяюся на працяг, і ведаю, што ўжо нешта рыхтуецца. Буду рады зноў папрацаваць з Шуканнем і яго камандай, і вельмі хачу далучыцца да іх ў паўнавартасную экспедыцыю ў Беларусі», – говорит Роман.
Будущее проекта
“После фестиваля впервые подумала, вау, я действительно сделала что-то важное, и во мне и моей крошечной жизни есть смысл. Так что дальше – точно больше. Хотя наша команда разбросана по всему миру, я думаю, мы все равно продолжим делать оффлайн мероприятия, а также осуществлять работу проекта через Инстаграм”, – рассказывает Полина.
У девушек много-много идей, энтузиазма и желания дальше ездить в экспедиции. Уже точно решено провести оффлайн-встречи в Минске и мини-кэмп в одной деревне. Также в планах организовывать совместные этнографические поездки, так как многие хотят присоединиться.
Замысліў паставіць помнік Шагалу магілёўскі скульптар Андрэй Вераб’ёў. Аб сваёй задуме ён расказаў на творчай сустрэчы ў магілёўскім музеі Бялыніцкага-Бірулі.
На макеце адлюстраваны сімвал Парыжу – Эйфэлева вежа і летуценны чалавек, які цягнецца да яе, нібы, ляціць. Летуценнік двухаблічны, бо ў ім спалучаныя – жаночы і мужчынскі вобразы адначасова. Ён глядзіць у будучыню – бачыць свой Парыж, але ўглядаецца назад у свае віцебскія карані.
Пакуль невядомыя горад і месца, дзе будучы помнік Шагалу маглі б паставіць. Хаця, па словах Вераб’ёва, ужо знаходзіўся заказчык, які быў гатовы ўкласці грошы ў яго выраб. Помнік плануецца адліць з бронзы памерамі больш за 3 метры.
Андрэй Вераб’ёў лічыцца самым пладавітым магілёўскім скульптарам. Яго творы ўпрыгожваюць Быхаў, Горкі, Круглае, Клічаў, Магілёва. Ён аўтар знакамітых кампазіцыяў са львамі на Дняпроўскім мосце, скульптураў «Гімнасткі» ля Палаца гімнастыкі, «Маленькага прынца» у Камсамольскім скверы і многіх іншых. Вялічэзная скульптура «Кароль і каралева або Пясочны гадзіннік» усталявана і ў Нанкіне – кітайскім горадзе пабраціме Магілёва.
Творчую сустрэчу з Андрэем Вераб’ёвым арганізавала кіраўніцтва музею Бялыніцкага-Бірулі. Яе прысвяцілі 135-годдзя Марка Шагала. На ёй Вераб’ёў апавёў пра сваё першае знаёмства з работамі знакамітага мастака, пра ўражанні ад наведвання шагалаўскіх мясцін у Парыжы і ўплыў Шагала на яго творчасць.
Паводле Вераб’ёва найулюблёнымі тэмы яго творчасці зʼяўляюцца каханне і аўтапартрэт.
Па словах скульптара, ім яшчэ не створаная работа, якая б цалкам адлюстравала яго светапогляд. Але, як лічыць ён, найбольш блізкі яму твор з пясочным гадзіннікам і двума чалавечымі галовамі, якія, нібы, перацякаюць адна ў адну. Станковы варыянт гэтай работы знаходзіцца ў Беларусі, а вялікі помнік упрыгожвае Нанкін.
Андрэй Вераб’ёў кажа, што ў гадзінніку кожная з галоў па чарзе знаходзіцца то знізу, то зверху, а потым наадварот. Адсюль яднанне іх, і адначасова непаразуменні паміж імі.
«Гэта як жанчына і мужчына бачаць свет з розных бакоў, хаця разам і складаюць еднасць і часцяком мяняюцца месцамі», – заўважае ён.
Госці хацелі расказаць магілёўцам пра асаблівасці беларускіх традыцыяў у Бялыніцкім раёне.
Яны наведаліся ў абласны цэнтр на творчую прэзентацыю свайго краю. Разгорнутыя паветкі з раскладзенымі ў іх вырабамі, спевы самадзейных калектываў не завабілі жыхароў Магілёва.
Творчую прэзентацыю Бялыніцкага раёну арганізаваў Магілёўскім абласным цэнтры народнай творчасці і культурна-асветнай работы. Фэсты з яго ініцыятывы на пляцоўцы ля абласной філармоніі ладзяцца штомесяц. Праходзяць яны будзённа без асаблівага інтарэсу магілёўцаў.
«Прэзентацыя Бялыніцкага раёну стане працягам фестывалю народнай творчасці «Беларусь родная, музычная, народная». У метадычным цэнтры пройдзе канцэрт з удзелам найлепшых калектываў мастацкай творчасці, індывідуальных выканаўцаў гэтага рэгіёну. У холе будынку размесціцца вялікая выстава, дзе госці і ўдзельнікі прэзентацыі змогуць пазнаёміцца з работамі майстроў народнай творчасці Бялыніцкага раёну», – анансаваў імпрэзу сайт Магілёўскага аблвыканкаму.
Паводле яго, «цягам году ў Магілёў прыязджаюць творчыя прадстаўнікі раёнаў Магілёўскай вобласці. Гэта дае людзям магчымасць не толькі добра правесці час, але і даведацца крыху больш пра беларускія традыцыі, якія маюць свае асаблівасці ў кожным рэгіёне».
Пляцоўка ля абласной філармоніі хоць і знаходзіцца ў цэнтры гораду, але ў будні яна бязлюдная. Выступленні гасцей бачаць збольшага пасажыры грамадскага транспарту ды аўтамабілісты.
У экспазіцыі дзясяткі работ, у якіх творы Леанарда да Вінчы, Малевіча, Пікаса, Маціса, Далі пададзеныя аўтарам ва ўнікальнай тэхніцы сублімацыі на тканінах. А культурныя і палітычныя падзеі перададзеныя творцам у працэсе яго пошукаў гармоніі і сэнсу існавання.
У карцінах прыхаваны антываенны і антырасісцкі падтэкст, які выклікае супрацьлеглыя думкі.
Магілёўскі дызайнер і мастак Валерый Плаксін прадставіў даробак шматгадовай творчасці на сваёй персанальнай выставе. Яна разгорнутая ў выставачнай зале Музею гісторыі Магілёва, што на вуліцы Болдзіна.
Валерый Плаксін нарадзіўся ў 1945 годзе ў Ленінградзе. Скончыў у 1970 годзе факультэт прыкладнога мастацтва Маскоўскага тэхналагічнага інстытуту. Працаваў мастаком у Краснаярску, а з 1978 года на просьбу адміністрацыі магілёўскага Камбіната шоўкавых тканін («Магатэкс») 30 гадоў кіраваў мастацкай майстэрняй на прадпрыемстве.
Выстава Плаксіна здзіўляе і падштурхоўвае да роздуму. Дапытліваму наведніку ёсць аб чым паспрачацца і што пераасэнсаваць. Яе трэба наведаць, каб параўнаць сваё ўспрыманне геніяльных карцін з бачаннем іх вачамі дызайнера. Паспрабаваць зразумець унутраны свет мастака і пашукаць сябе, аглядаючы яго творы. У карцінах Плаксіна прыхаваны антываенны і нечаканы антырасісцкі падтэкст, які выклікае супрацьлеглыя думкі.
Сам аўтар кажа, што аб’ектам ягоных захапленняў з’яўляюцца не падзеі і нават не сама рэальнасць, а эмоцыі, уражанні, роздумы, унутраны свет…
Яго працы дызайнерскія, бо гады працы на камбінаце шаўковых тканін нікуды не падзеліся, яны і па сёння з майстрам. Некаторыя з твораў маюць плакатнае адценне. Іншыя здаюцца сублімацыяй палітычных ці культурных падзей.
Некаторыя творы з’яўляюцца простым адлюстраваннем ягонага ўспрымання сутнасці іншых экзатычных для нас культур.
Наталья Руссиян – в центре
