Рашэннем Магілёўскага аблвыканкама статус гістарычнага цэнтра Бабруйска павысіўся да ўзроўню нерухомай гісторыка-культурнай каштоўнасці трэцяй катэгорыі. Ён забяспечвае не толькі захаванасць аб’ектаў, але і доступ да іх спецыялістам і грамадзянам.
Будынкі, як паведамляе сайт Bobrlife, размешчаныя паміж цэнтральным рынкам і тэатрам. Іх поўны спіс можна знайсці на старонцы выдання.
Уладальнікі і арандатары гістарычных будынкаў Бабруйска ў адпаведнасці з артыкулам 75 Кодэкса Рэспублікі Беларусь па культуры павінны падпісаць абавязацельствы па іх ахове да 27 снежня 2022 года.
Гэта выданне – шмадгатовае даследаванне аўтаркі, дзе праз гісторыю двух дваранскіх
родаў адлюстроўваецца мінулае мястэчка і сённяшняга раённага цэнтра Кіраўска.
Кніга даследчыцы Веры Міцкевіч пад назвай “Сядзіба Качэрычы: шляхамі Ланеўскіх-Ваўкоў, фон Гоераў і іх нашчадкаў” выйшла невялікім накладам у сто асобнікаў на беларускай і рускай мовах і з’яўляецца незвычайным падарожжам, дзе змешчана ўсяго патроху – гісторыя, літаратура, шмат асоб і адкрыццяў пра іх.
Асобная ўвага ў выданні акцэнтуецца на асобе Надзеі Тэфі – вядомай расійскай пісьменніцы-гумарысткі (1872-1952), якая па матчынай лініі паходзіла з двух дваранскіх родаў, што валодалі Качэрычамі.
Выданне вартае ўвагі, асабліва для тых хто цікавіцца гісторыяй мястэчак Магілёўшчыны і лёсамі шляхецкіх родаў, а таксама тым, каму неабыякавая гісторыя ўласнай малой радзімы. Не варта забываць, што Вера Міцкевіч не проста даследчыца, а яшчэ і ўнучка народнага паэта Беларусі Якуба Коласа.
Дарэчы, ад былой сядзібы Качэрычы нічога не захавалася, аднак застаўся маляўнічы парк, па якім гуляюць жыхары ўжо сучаснага Кіраўска.
Mogilev.media продолжает знакомить вас с воспоминаниями одного из организаторов, творческих вдохновителей блистательного театрального действия “M@rt-контакт”. От которого могилевчанам, похоже, только и остались – воспоминания. Субъективные заметки бывшего главного режиссера Могилевского областного драмтеатра Владимира Петровича мы нашли в его небольшом и уютном блоге PetrovichVlad, и с любезного разрешения автора решили опубликовать без изменений и с сохранением авторского стиля для наших уважаемых читателей. Предыдущий выпуск Субъективных заметок вы можете найти здесь.
“M.@rt-контакт” Субъективные заметки.
То, что изложено ниже, моё видение ситуации и моя правда.
Зритель.
Как я уже писал, одной из причин появления Молодёжного театрального форума “М.@rt-контакт” в Могилёве, было желание показать жителям города разнообразие театрального искусства.
В 1990-х годах театр во всех смыслах переживал не лучшие времена. Здание требовало ремонта, и власти не нашли ничего лучшего, как снести театр и на его месте построить новый. Сколько сил и нервов пришлось потратить, чтобы отстоять это уникальное здание. В итоге, театр стал на долгий девятилетний капитальный ремонт, а нам предложили переехать в здание Политпроса.
Здание казённое, безликое во всех смыслах, нисколько не приспособленное под театр. Нам не разрешали лишний гвоздь вбить, а надо было оборудовать сцену, звук, свет.
Всё это делалось осторожно, маленькими шажками, при том что большими шагами от нас стал уходить зритель. Иногда на сцене было больше людей, чем зрителей в зале.
Не раз нам приходилось играть спектакли на шесть-восемь зрителей, которые вразнобой сидели в зале, рассчитанном на пятьсот человек. Это было не только у нас, это происходило на всём постсоветском пространстве. Зритель из театра ушёл, занятый выживанием, или открывшимися новыми возможностями.
В 2000 году нам вернули театр, поменялось руководство и мы с удвоенной силой и упорством стали осваивать театральное пространство Беларуси и не только…
На постановки приглашались режиссёры со своим видением театра, своей эстетикой. Мы пробовали экспериментировать жанрами, активно работали с залом, подключали зрителя к происходящему на сцене, выдёргивая его из привычной зоны комфорта…
У нас появился красивый, глубокий, пластический спектакль “Она и я”, поставленный режиссёром Виктором Куржаловым. Хулиганский спектакль-капустник “Все пьесы Шекспира” поставил польский режиссёр Яцек Пацоха…
Кто-то воспринимал это нормально, а кто-то уходил, громко хлопнув при этом дверью. Возмущенный зритель не ленился писать в соответствующие инстанции, говоря, что увиденное к театру не имеет никакого отношения.
И вот в городе появился фестиваль, на котором представлены пластические спектакли, спектакли без слов, в синтезе с куклами, зрителем, с видео, с компьютерной графикой, улицей, малой сценой, фойе, да хоть телефонной будкой…
Уникальность театра в том, что он впитывает смежные искусства, новаторские технологии, адаптирует их, пропускает через себя, являя их зрителю уже в новом качестве. Иногда это вызывает недоумение, шокирует, но в конечном итоге, приводит в восторг и заканчивается нескончаемыми аплодисментами и криками “браво”.
Коллективы из разных стран с восхищением говорили о нашей публике. Хотя многие были удивлены тому, что в конце спектакля зрители дружно встают и уже стоя долго не отпускают актёров аплодисментами.
Дело в том, что зритель не везде встаёт с мест, даже если спектакль очень понравился. В Германии, например, зритель не встаёт, но к аплодисментам добавляет топот ногами, таким образом показывая восхищение от увиденного.
Для меня же зритель, его мотивация прихода на тот или иной спектакль, до сих пор остаётся загадкой. Я понимаю, когда срабатывает “сарафанное радио”, имя актёра или режиссёра, название пьесы, автор… Но в остальных случаях, что?!!
Приведу пример. На втором фестивале к нам приехал театр “Приют комедианта”, из Санкт-Петербурга, со спектаклем “Pro Турандот” в постановке Андрея Могучего. Спектакль у зрителя вызвал восторг, эмоциональный подъём близкий катарсису. Это был ТЕАТР. По окончании спектакля зритель аплодисментами минут 15 не отпускал актеров с поклона…
Через некоторое время после М.@rt-контакта” к нам на гастроли приехал театр с предельно слабым спектаклем, и зритель в зале с таким же воодушевлением и экспрессией не отпускал актёров со сцены.
??? Хочется верить, что на этих спектаклях был разный зритель.
Наша профессия зависит от наличия в зрительном зале того самого зрителя, который голосует ногами, т.е своим приходом в театр и купленными билетами. Да это так. И очень бы хотелось видеть в театре зрителя думающего, тонко воспринимающего происходящее на сцене и понимающего, что театр может, и должен быть разным. Кроме, конечно, пошлого и скучного.
Украіна заклікае заходніх саюзнікаў байкатаваць культуру Расіі на час вайны, але на Захадзе з гэтай нагоды разгарнулася сур’ёзная дыскусія. Байкатаваць расійскую культуру, ці культура вышэй за войны?
Для беларусаў пытанне не менш актуальнае, бо многія дзеячы культуры і навукі, у тым ліку на Магілёўшчыне, прынялі асабістае рашэнне аб байкоце кантактаў з расійскімі калегамі з-за ўварвання арміі Расіі ва Ўкраіну.
Пазіцыя Ўкраіны: «паставіць на паўзу выкананне Чайкоўскага і іншых рускіх твораў пакуль вайна не спыніцца».
Міністр культуры Ўкраіны Аляксандр Ткачэнка заклікаў заходніх саюзнікаў краіны байкатаваць расійскую культуру да канца вайны.
У The Guardian ён напісаў, што такі «культурны байкот» не будзе азначаць «адмену Чайкоўскага», але будзе «прыпыняць выкананне яго твораў, пакуль Расія не спыніць сваё крывавае ўварванне».
Ткачэнка падкрэслівае, што вайна – гэта «цывілізацыйная бітва за культуру і гісторыю», у якой Расія актыўна «спрабуе знішчыць нашу культуру і памяць», настойваючы на тым, што ўкраінцы і рускія складаюць адзіную нацыю.
Многія дзеячы культуры ва Украіне падкрэсліваюць, што расійская дзяржава актыўна інструменталізуе сваю мастацкую спадчыну падчас канфлікту.
Напрыклад, на білбордах у акупаваным Расіяй Хэрсоне былі выявы Пушкіна з тэкстам, які згадваў пра сувязь расійскага паэта з горадам.
Дзеячы ўкраінскай культуры мовай дэкаланізацыі апісваюць працэс аддзялення сябе ад некалі дамінуючай расійскай культуры. Бо яе прасоўвалі ў той час, калі ўкраінскае мастацкае самавыяўленне падаўлялася, часам гвалтоўна, Расійскай імперыяй, а пазней і Савецкім Саюзам.
Дыскусіі ў брытанскім грамадстве гучаць так: «…мы, як саюзнікі Украіны, выступаем супраць расійскай дзяржавы, а не супраць яе народа або культуры».
«Прэзентацыя вялікіх гістарычных твораў, такіх як «Шчаўкунчык», у выкананні міжнароднага складу танцораў, павінна паслаць моцную заяву пра тое, што Чайкоўскі, які сам паходзіць з украінцаў, і яго творы звяртаюцца да ўсяго чалавецтва ў прамой і моцнай апазіцыі да вузкага і нацыяналістычнага погляду на культуру, якую прадае Крэмль» – заявіў прэс-сакратар Каралеўскага балета ў Лондане.
Ён таксама дадаў, што падчас вайны палітыка кампаніі заключаецца ў тым, што «мы не працуем ні з расійскімі дзяржаўнымі дзеячамі, такімі як Вялікі тэатр, ні з асобамі, якія маюць відавочную сувязь з рэжымам Пуціна ў Крамлі».
Прадстаўнік Англійскага нацыянальнага балета, які таксама ставіць спектакль «Шчаўкунчык» Чайкоўскага на гэтыя Каляды, заявіў, што, хаця кампанія «салідарная з усімі, хто пацярпеў ад уварвання Расіі ва Украіну», іх праграма будзе ісці, як планавалася.
Лонданскі сімфанічны аркестр выконвае ў Германіі праграмы Стравінскага і Рахманінава пад кіраўніцтвам сэра Саймана Рэтла. Выканаўчы дырэктар Кэтрын МакДоўэл заявіла, што яны працягваюць выконваць рускую музыку і працаваць з расійскімі артыстамі, «якія не атаясамліваюць сябе з цяперашнім кіраўніцтвам».
У праграмах Манчэстэрскага аркестра гучаць творы Стравінскага і Шастаковіча. «Хоць мы ненавідзім уварванне Пуціна ва Украіну і не выконваем музыку і не працуем з артыстамі, якія падтрымліваюць гэтую незаконную вайну, мы, як саюзнікі Украіны, выступаем супраць расійскай дзяржавы, а не супраць яе народа або культуры», – сказаў Дэвід Бутчар, кіраўнік аркестра.
Як бачна, большасць брытанскіх музыкаў не лічаць мэтазгодным адмяняць, прыпыняць або самацэнзураваць выдатную расійскую музыку, якая заслугоўвае таго, каб яе выканалі і пачулі. Пры гэтым яны відавочна дыстанцуюцца ад артыстаў, якія падтрымліваюць рэжым Пуціна і вайну Расіі ва Ўкраіне.
Пазіцыя заходніх дзеячаў культуры.
Многія дзеячы культуры саюзных Украіне дзяржаў і народаў напачатку падтрымалі заклікі да байкоту расійскай культуры, якая не змагла супрацьстаяць аўтарытарызму і імперскасці. Але такая радыкальная пазіцыя, як паказала перадкалядная афіша, адназначнай падтрымцы на Захадзе не атрымала.
У калядным сезоне “Шчаўкунчыкі” стануць “зімовай стравай” для гледачоў і будуць выкананы балетнымі трупамі ад Нью-Ёрка да Лондана, а культурныя лідары Вялікабрытаніі перасталі байкатаваць кананічныя расійскія творы.
Toby Melville/Reuters
У Венскай дзяржаўнай оперы ўсе квіткі на класічны балет “Спячая прыгажуня” на музыку Чайкоўскага па лібрэта Марыуса Петыпа ўжо прададзеныя на 21 і 23 снежня, а на 27 снежня “маленькія бясплатныя месцы яшчэ засталіся”, – гаворыцца ў афішы.
Кіраўніцтва Ла Скала не адмяніла пастаноўку Барыса Гадунова з расійскай зоркай Ілдарам Абадакавым, які тры гады таму прапанаваў адкрыць сезон 2022–2023 менавіта гэтай канкрэтнай расейскай операй. У дзень Вялікай прэм’еры 7 снежня тры дзясяткі чалавек зладзілі пікет перад тэатрам. Удзельнікаў акцыі трымалі на другім баку галоўнай плошчы, і палітыка не ўвайшла ў тэатр. Вядучыя дзеячы італьянскай культуры, палітыкі, бізнесмены 13-ць хвілін апладыравалі артыстам.
Байкатаваць расійскую культуру, ці культура вышэй за войны?
У заходнім грамадстве перамагае культура. Дзеячы культуры абвяргаюць словы расійскіх палітыкаў і прапагандыстаў пра тое, што “у сваёй русафобіі Захад пазбавіўся Чайкоўскага”.
А вось само выкананне твораў расійскіх кампазітараў на сцэнах еўрапейскіх тэатраў становіцца падставай для выказвання дзеячамі культуры сваёй пазіцыі асуджэння незаконнага ўварвання Расіі ва Ўкраіну.
У Магілеўскім абласным мастацкім музеі П.В. Масленнікава 11 снежня пройдзе майстр-клас па стварэнні ялінкавай цацкі “Елачны зайчык” – паведамляе БелТА.
Музейная майстэрня ў перадкалядны час дапаможа вялікім і маленькім наведвальнікам уласнымі рукамі стварыць арыгінальныя святочныя ўпрыгажэнні, якімі затым можна ўпрыгожыць любы інтэр’ер або нават падараваць сябрам ці блізкім.
Натуральна, у крамах на сённяшні дзень прапаноўваецца шырокі выбар гатовых навагодніх цацак, аднак аўтарскія рэчы заўсёды больш каштоўныя, бо зробленыя рукамі чалавека.
Наведваць майстар-клас мастацкага музея можна цэлымі сем’ямі, а праведзены час разам стане часткай прыемных святочных падзей.
З чатырох крычаўскіх помнікаў савецкаму лідару толькі два засталіся на ранейшым месцы. З адкрыццём сквера гістарычнай памяці ў старой частцы горада галоўны помнік Леніна заняў другаснае месца ў архітэктурна-гістарычным ансамблі, хоць і не знік канчаткова – яго схавалі падалей ад цэнтра плошчы.
Абазначэнне бліжліжэйшага прыпынку “плошча Леніна” знікла і застаўся толькі знак, які пазначае прыпыначны пункт.
У дзіцячым парку ў старой частцы Крычава колісь працавалі каруселі, быў дом піянераў, а побач з ім знаходзіўся помнік Леніну. Хоць дом піянераў адносна даўно знік, аднак помнік Леніну яшчэ доўга стаяў. Сёлета ўвосень помнік правадыра пралетарыята быў прыбраны наогул, а колішні дом піянераў трансфармаваўся ў філіял Крычаўскага раённага цэнтра дадатковай адукацыі дзяцей і моладзі “Крэчут”.
Mogilev.media продолжает знакомить вас с воспоминаниями одного из организаторов, творческих вдохновителей блистательного театрального действия “M@rt-контакт”. От которого могилевчанам, похоже, только и остались – воспоминания. Субъективные заметки бывшего главного режиссера Могилевского областного драмтеатра Владимира Петровича мы нашли в его небольшом и уютном блоге, и с любезного разрешения автора решили опубликовать без изменений и с сохранением авторского стиля для наших уважаемых читателей. Предыдущий выпуск Субъективных заметок вы можете найти здесь. https://mogilev.media/mezhdunarodnyj-teatralnyj-forum-m-rt-kontakt-v-mogiljove-prodolzhenie-vospominanij/
Часть 5.
“M.@rt-контакт”. Субъективные заметки.
То, что изложено ниже, моё видение ситуации и моя правда.
Интересными и спорными составляющими Молодёжного театрального форума “M.@rt-контакт”, были мастер-классы с ведущими театральными педагогами, режиссёрами, театроведами. Почему это было спорно я объясню чуть ниже.
С чего всё начиналось? Конечно же с наших внутритеатральных потребностей.
Одним из первых у нас появился Юрий Васильев, педагог, актёр, театральный режиссёр. Профессор кафедры сценической речи ЛГИТМиКа, он вел тренинги по актерскому мастерству и сценической речи в театральных школах и драматических театрах Российской Федерации, Австрии, Чехии, Финляндии, Швейцарии, Германии, Словении, Китая, Южной Кореи, также проводил мастер-классы в театральных школах Берлина, Гамбурга, Штутгарта, Мюнхена, Бонна, Цюриха, Праги.
И вот этого человека мы с Новиковым заполучили к нам на форум, для проведения тренингов с нашими актёрами. Вот тут я попытаюсь объяснить, по моему мнению, спорность этой задумки.
Он провёл с нами два, или три тренинга. Конечно это было хорошо, высокопрофессионально, выверено до мельчайших деталей. Тем более, что это была им самим разработанная метода преподавания. И если этим заниматься ежедневно, хотя бы на протяжении нескольких месяцев, и под его личным руководством, то может из этого был какой-нибудь толк, а так…
Представьте, если бы Кастанеда один раз послушав Дона Хуана, стал бы осваивать его практики самостоятельно? Бред, нонсенс.
Эти тренинги давали одно – они расширяли кругозор и возможности нашей профессии. Это можно было принять к сведению, но применить – никак.
Так же прошли с переменным успехом тренинги по биомеханике Мейерхольда и сценической пластике.
Довольно подробно и доходчиво провели тренинг по актёрскому мастерству супруги Кокорины. Вячеслав Кокорин, главный режиссёр Екатеринбургского ТЮЗа, дважды привозивший к нам великолепные спектакли “Каштанка” и “Человек-подушка” провёл с нами, наверное, самый плодотворный мастер-класс. Все упражнения были просты, понятны и результативны. Каждый мог взять нужное для себя на вооружение.
Совсем другой по энергетике и по накалу был мастер-класс Сергея Федотова, главного режиссёра Пермского театра “У моста”. Там довольно агрессивным способом всех участников вывели на эмоцию, на её пик… и на этом тренинг закончился.
Кто-то плакал, кто-то был крайне перевозбуждён, и все были благодарны за испытанный эмоциональный опыт. Как разовая акция это, наверное, имело право быть, но вводить её в повседневный обиход, могло стать чревато для психики.
Для меня лично много дал мастер-класс польского режиссёра Петра Боровского, педагога, ученика Ежи Гротовского. В основе его тренинга были заложены опыты и техники театральной школы Гротовского.
Петр Боровский
Упражнения, которые он нам давал, вроде были знакомые, но они приобретали новое звучание, какая-то новая в них была смысловая загруженность. Одно из предложенных им упражнений заставило каждого заглянуть в себя, и вытянуть на свет глубоко спрятанное, потаённое…
Я думаю, что все кто там был будут помнить этот мастер-класс. Конечно, если выполняли предложенные задания предельно честно)
Большие имена на Театре: Григорий Козлов, Анатолий Праудин, Геннадий Тростянецкий, Лев Эренбург, Николай Коляда, если не проводили мастер-класс, то в открытой, непринужденной беседе делились своим творческим опытом, планами, и это было интересно и занимательно.
Беларускае саломапляценне падкрэслівае духоўную каштоўнасць і сімвалічнасць матэрыялу і вырабаў – падкрэсліваецца ў заяве арганізацыі.
З саломы робяць рознае начынне (напрыклад, скрыні і кошыкі), галаўныя ўборы, цацкі і аксэсуары. Некаторыя вырабы маюць асаблівае значэнне, напрыклад, вянкі ўраджаю або павукі, складаныя ромбападобныя канструкцыі, якія, як лічыцца, абараняюць дом ад зла і хвароб.
Сучаснае мастацтва саломапляцення ў Беларусі заснавана на народных традыцыях і пастаянна ўзбагачаецца творчымі дасягненнямі асобных майстроў, якія перадаюць свае веды і ўменні анлайн і праз адукацыйныя ўстановы, мастацкія студыі, рамесныя цэнтры і фестывалі.
Многія спецыялісты атрымалі ў спадчыну веды і навыкі ад сваіх бацькоў, бабуль і дзядуляў. Некаторыя працуюць у якасці індывідуальных рамеснікаў, прадаючы свае вырабы з саломы на кірмашах, фестывалях, выставах або ў магазінах традыцыйных рамёстваў. у той час як іншыя займаюцца пляценнем з саломы ў якасці хобі.
Эксперты – у асноўным жанчыны, хоць мужчыны таксама ўдзельнічаюць, звычайна ствараючы традыцыйныя вырабы (такія як посуд, капелюшы, рытуальныя маскі і скульптуры) у старажытнай тэхніцы спіральнага пляцення.
Конкурс творчасці людзей з інваліднасцю “Мы шукаем таленты” пройдзе ў Палацы мастацтваў Бабруйска 13 снежня.
Спаборніцтвы будуць праводзіцца па некалькіх намінацыях – сольны вакал, вакальны ансамбль, харэаграфія, мастацкае чытанне, дэкаратыўна-прыкладная творчасць.
Удзельнічаць у конкурсе талентаў можна як індывідуальна, так і калектыўна. Пераможцы атрымаюць дыпломы і каштоўныя падарункі.
Арганізатарамі конкурсу выступілі Палац мастацтваў Бабруйска сумесна з Бабруйскай гарадской арганізацыяй грамадскага аб’яднання “Беларускае таварыства інвалідаў”. Гэта ўжо будзе другі падобны конкурс у Бабруйску.
Інклюзія (ад inclusion – уключэнне) уяўляе сабой працэс уключэння людзей з фізічнай і ментальнай інваліднасцю ў паўнавартаснае грамадскае жыццё, а таксама распрацоўку і прыняцце канкрэтных рашэнняў для гэтага.
Глускі майстар лесу і сцэны будзе спяваць у галоўным навагоднім шоу на дзяржаўным тэлебачанні
Сваю любоў, як сведчыць газета “Радзіма”, да творчасці Зміцер тлумачыць проста – уся яго сям’я таленавітая, добра спявае бабуля, мама стварае сапраўды шэдэўры з пацерак, нітак, іншых матэрыялаў, бацька піша карціны, малодшы брат іграе на фартэпіяна, піша музыку, спявае.
Пераканацца ў творчым патэнцыяле Гулевічаў можна было падчас рэгіянальнага фестывалю сямейнай творчасці «Сузор’е талентаў», які прайшоў гэтым летам у Глуску. Гулевічы сталі прызёрамі адразу двух конкурсаў, музычна-песеннага і выяўленчага мастацтва.
Не дзіва, што да музыкі Зміцера цягнула з дзяцінства. Ён скончыў глускую школу мастацтваў па класе цымбал, паралельна граў на гітары, фартэпіяна, выступаў на школьных канцэртах. На першым курсе Беларускага дзяржаўнага тэхналагічнага ўніверсітэта хлапец патрапіў у народны студэнцкі тэатр «Зван».
Як майстар лесу ў Гарадоцкім лясніцтве Глускага лясгасу Зміцер адводзіць пасекі, гэта значыць вылучае ўчасткі пад суцэльную або выбарачную высечку, адпускае драўніну, адказвае за лясныя культуры, вядзе справаздачы…
А ў вольны ад працы час Зміцер, як і раней, спявае. Вакальныя дадзеныя майстра лесу хутка заўважылі калегі. Яго сталі запрашаць выступіць на раённых, абласных святочных мерапрыемствах. Ён вельмі арганічны і завадны на сцэне, “кайфуе ад свайго выступу, ад музыкі” – кажуць калегі.
У верасні Зміцер Гулевіч прыняў удзел у кастынгу праекту «Зорны шлях» на АНТ. На адборачным этапе, які праходзіў у кожным рэгіёне, вядомыя беларускія прадзюсары выбіралі 30 таленавітых людзей (па пяць з кожнай вобласці). Галоўнае патрабаванне да іх – адсутнасць музычнай адукацыі, пры гэтым важныя добрыя вакальныя дадзеныя, артыстычнасць і жаданне выступаць на вялікай сцэне.
У ліку пяці вакалістаў наш зямляк прадстаўляў Магілёўскую вобласць у чвэрцьфінале “Зорнага шляху”. Разам з майстрам лесу з Глуска за выхад у паўфінал (аднаго пераможцу выбіралі прадзюсары, другога – гледачы) змагаліся трэнер па валейболе, грузчык, апаратчык фармавання і работнік дзіцячага сада. Зміцер выканаў кампазіцыю «Чорны бумер». Прадзюсары паставілі Дзмітрыю 13 зорак з 15 магчымых.
На жаль, кропельку не хапіла нашаму земляку, каб прайсці ў наступны этап. Затое Зміцера з яго музычным нумарам заўважылі і запрасілі прыняць удзел у запісе навагодняга шоу на АНТ.
