Найдет ли житель Могилевской области правду у Исаченко?

Почему жители Могилевщины идут на прием к Анатолию Исаченко и есть ли в этом какой-то смысл.

Ходоки у Ленина: как проходят приемы у председателя облисполкома

Сайт могилевского облисполкома постоянно информирует о приемах, которое проводит высокое начальство. Иногда – подробно. Чаще – просто размещаются фотографии в стиле «Ходоки у Ленина», на которых то председатель облисполкома, то его подчиненные с глубокомысленным видом выслушивают граждан. Ответы на таких приемах всегда очень обтекаемые. Мол, посмотрим, а там видно будет.

А если повнимательнее взглянуть на сами приемы, то можно увидеть, что проходят они по одной схеме:

  1. На прием к «губернатору» записываются не больше трех человек.
  2. Проблемы, озвучиваемые председателю облисполкома, могут преспокойно решиться и без его вмешательства.
  3. Ответы на жалобы дают руководители профильных ведомств, которые давно в курсе ситуации.

В конечном итоге, высокопоставленный чиновник, за редким исключением, просто дублирует решения своих подчиненных словами-синонимами.

Отчеты о приемах обязательно содержат фразу «взято на контроль» и вывод о том, что такие приемы укрепляют дружбу чиновничества с народом.

Прием у Исаченко: помощь или спектакль?

Теперь попробуем оценить не столько результативность таких приемов, сколько их необходимость в принципе.

В каждом райисполкоме сидит не меньше полусотни человек, среди которых учетчик жалоб и распределитель их по соответствующим службам: от верхней до низовой. Плюс еще куча чиновников, что называется, на земле. По сути дела решение любого вопроса, проходя через целую дивизию бюрократов, не должно покидать пределы района.

Но уж если уполномоченному представителю Лукашенко Леониду Зайцу приходится заниматься мусорными контейнерами в Осиповичах, а глава «законодательной власти» Александр Горошкин решает, как выкорчевать сад, то грош цена чиновникам на местах.

Получается, что приемами, о которых идет речь, дискредитируется начальство низшего звена. На самом деле ведется более тонкая игра. 

Потому, что:

  • жалобщиков кот наплакал;
  • их обращения не стоят и выеденного яйца;
  • местные власти действовали исключительно по закону.

В итоге получается, что и Анатолий Исаченко что-то решил, (в основном задачу собственного пиара) и чиновники на местах, если внимательно присмотреться, не такие уж и разгильдяи.

Признаем, что хоть и очень редко, но вмешательство “губернатора” требуется. Встречаются проблемы, которые на уровне района можно разрешить и так, и этак, применяя один или другой закон. В этом случае Анатолий Михайлович выступит третейским судьей.

Однако таких случаев мало. А уж тех, кто желает затронуть политическую тему не встречается вовсе. Это, как с евреями у Ильфа и Петрова: евреи в СССР есть, а еврейского вопроса – нет. Политика в стране существует, но политические вопросы задавать не рекомендуется. Вместо приема у Исаченко можешь оказаться на приеме у подручных Тертеля.

Есть и совсем уж “праздничные” приемы. Например, в Кричеве посетитель просто поблагодарил Исаченко за хорошую дорогу и попросил построить ледовый дворец.

Однако, когда проблемой района остается только дворец из горного хрусталя, фокус выглядит слишком фальшиво и Станиславский восклицает “Не верю!”.

Жалуйтесь, да меру знайте

Очень редко и через силу председателю могилевского  облисполкома приходится принимать решения, которые действительно влияют на жизнь простых жителей области.

Пример – нашумевший случай с самовольно установленным на придомовой территории парковочным узлом в Быхове.

Все – от председателя райисполкома до директора ЖКХ, от начальника ГАИ до начальника ЖЭУ – прекрасно знали, что злополучному узлу во дворе дома не место, но убрали его только после того, как жалоба была направлена непосредственно Анатолию Исаченко.

Правда, есть в этом деле один нюанс: соседи дамы, которая, пользуясь своими тесными связями с всесильным директором ОАО «Заднепровский межрайагросервис» Олегом Грудовым установила во дворе пятиэтажки феодальную парковку, ставить свои подписи под обращением к «губернатору» побоялись. Мол, Анатолий Михайлович, мужик-то справедливый, но нам все-таки еще в Быхове жить хочется.

Смех смехом, но человек, написавший Исаченко жалобу на самоуправство боевой подруги Олега Грудова, сегодня находится в вынужденной эмиграции.

Корпоративная пирамида

Вера в доброго царя, который обязательно отдаст приказ высечь розгами нерадивого городничего, если только узнает о его проделках из первых уст, всегда сильна в народе.

Однако, следует помнить, что чиновничество, будь оно могилевское или хотимское,  обладает мощным корпоративном единством, поскольку построено по принципу пирамиды – уберешь нижнюю мастабу, рухнет весь зиккурат.

Главный чиновник страны Александр Лукашенко без крайней необходимости своего «губернатора» не подставит, а «сенатор» Ирина Петрусевич всегда будет писать о «сенаторе» Горошкине только в превосходных тонах.

Что делать, если все-таки хотите результата

Какие же советы можно дать жителям Могилевщины, чтобы они реже стучались в дверь «губернатора»?

По большому счету, система реагирования на жалобы, стараниями Лукашенко, до невозможности забюрократизировавшего страну, у нас развита хорошо. 

Ответ на свое обращение вы обязательно получите, если:

  1. Не удовлетворитесь устным ответом чиновника.
  2. Четко, без лишней патетики, изложите свои мысли.
  3. Зарегистрируете два экземпляра своего обращения и один оставите себе.
  4. Сошлетесь в тексте заявления на форму и сроки, установленные законом «Об обращениях граждан».

Вероятность ответа или даже определенных действий на такое обращение резко возрастет – любой чиновник боится получить по шапке за формальную отписку.

А если приема у «губернатора» Михалыча избежать не удастся, то у вас на руках будет та самая отписка и у Исаченко не выйдет отделаться еще одним формальным ответом.

Ну, а в конце чуточку пессимизма. Обходных маневров в плане жалоб на беспредел районных князьков у жителей Могилевской области, да и всей Беларуси, практически нет. Поговорка «Стучись и откроют», увы не про нас. Скорее уж лоб расшибем.

У вёсках Магілёўшчыны масава адключаць начное асвятленне па рашэнні сельсаветаў, хоць гэта незаконна

Адпаведны сацыяльны стандарт ёсць, але асвятлення па вёсках Магілёўскага рэгіёна няма, як і няма на яго грошай.

У вёсках шматлікіх сельскіх саветаў Магілёўшчыны летам – з 1 чэрвеня па 31 жніўня – цалкам адсутнічае асвятленне вуліц у вячэрні і начны час, паведамляюць мясцовыя жыхары, чытачы mogilev.media. Такая сітуацыя паўтараецца з года ў год і, верагодна, прымае сістэматычны характар. 

Пры зваротах на “гарачую лінію”, у дыспетчарскія службы, у арганізацыях райэнэрга нам сказалі, што адключэнне вулічнага асвятлення ноччу – не іх ініцыятыва, а рашэнне мясцовых уладаў. Сельскія выканкамы пры гэтым падцвярджаюць факт прыняцця такога рашэння.   

Пра падобную сітуацыю, толькі на тэрыторыі Лагойскага раёна, яшчэ тры гады назад пісала “Звязда”. Газета тады паведамляла, што летам адключалі вулічнае асвятленне дзеля эканоміі сродкаў па рашэнні райвыканкама. Але рашэнне ўлады было прызнана Генеральнай пракуратурай  парушэннем заканадаўства. 

Як паведамляла пракуратура, у выніку адключэння асвятлення эканомія была нязначная – у Мінскім раёне, напрыклад, удалося сэканоміць толькі 6,2% ад фактычных затрат.

Разам з тым, такая сітуацыя з асвятленнем негатыўным чынам паўплывае на крымінагенную абстаноўку, колькасць правапарушэнняў. Нязначная эканомія сродкаў непараўнальная з затратамі на раскрыццё правапарушэнняў і злачынстваў, лячэнне і рэабілітацыю пацярпелых, кампенсацыю страт у сувязі з атрыманымі грамадзянамі траўмамі.

Наконт эканоміі спецыялісты падказваюць іншае выйсце: калі фінансавання на асвятленне вуліц не хапае, неабходна распрацаваць і зацвердзіць праграму па эканоміі, а недахоп сродкаў перакрываць за кошт дзейных мерапрыемстваў па эканоміі энергазатрат, а не элементарнага адключэння. Гэта прамы абавязак сельвыканкамаў – арганізаваць асвятленне вуліц, што дакладна прапісана ў артыкуле 43 Закона “Аб мясцовым кіраванні і самакіраванні ў Рэспубліцы Беларусь”. 

Нагадаем, што ў краіне дзейнічаюць пэўныя мінімальныя дзяржаўныя стандарты, да якіх адносіцца і ўдзельная вага асветленых вуліц – не менш як 80% ад агульнай колькасці іх у населеным пункце.

Фота з адкрытых крыніц.

Трэці суботнік запар ладзіцца ў Магілёве

Недахоп фінансаў ці кепскае добраўпарадкаванне? Ці проста новы мэр хоча заявіць пра сябе, як пра актыўнага і ініцыятыўнага кіраўніка?

Гарвыканкам заклікаў магілёўцаў паўдзельнічаць у агульнагарадскім суботніку 22 кастрычніка. Папярэдні суботнік быў два тыдні таму, а з часу суботнікаў у Кастрычніцкім і Ленінскім раёнах не прайшло і тыдня. 

Увага нададзена ўборцы і добраўпарадкаванню двароў, плошчаў, сквераў, вуліц, паркаў, зон адпачынку і іншых аб’ектаў сацыяльна-бытавога і культурнага прызначэння. Таксама – мемарыяльных комплексаў, месцаў баявой і воінскай славы, тэрыторый арганізацый, навядзенні парадку ў прамысловых зонах, гаражна-будаўнічых кааператывах, ліквідацыі несанкцыянаваных звалак. Запланавана таксама пасадка дрэў і кустоў. Суботнік праходзіць у рамках месячніка па добраўпарадкаванні, аб’яўленага ў абласным цэнтры з 13 кастрычніка па 12 лістапада. 

У чым прычына падобнай суботняй актыўнасці? 

Усе запланаваныя працы ўжо рабіліся ў мінулыя суботы. Можа, магілёўцы кепска працавалі на ранейшых суботніках? 

Экстраннай сітуацыі для суботніка, надзвычайных катаклізмаў у горадзе таксама не назіраецца. Асаблівых новых планаў работ зноў жа няма. Ну не восеньскае ж лістоўе стала прычынай суботніка? 

Там дзе няма канкрэтыкі ад уладу маючых, нараджаюцца чуткі. Нездарма ў горадзе ўжо пляткараць, што папросту так новы мэр Студнеў хоча заявіць пра сябе, як пра актыўнага і ініцыятыўнага кіраўніка. Пра гэта ўжо пісалі Магілёў.media. 

З іншага боку, некаторыя эканамісты ўказваюць на фінансавы складнік акцыі. Кожная арганізацыя і прадпрыемства павінны пералічыць пэўную суму грошай, якую нібыта зарабілі калектывы ў гэты дзень, у незалежнасці ад таго, якія віды работ яны выконвалі. Таму, магчыма, празмерная колькасць суботнікаў выклікана простым недахопам фінансаў у гарадскім бюджэце. 

Як бачым, версій многа, а дакладнага адказу няма, бо ўлада кепска патлумачыла гораду неабходнасць працаваць трэцюю суботу запар. 

У Быхаве бядуюць, што вандалы зламалі альтанку і не зважаюць на разбурэнне мясцовага замку і будынку сінагогі

Альтанку паставілі ў парку 50-годдзя Перамогі гады тры таму і, як кажуць мясцовыя жыхары, для іх яна была ўлюблёным месцам адпачынку. Яе выкарыстоўвалі для сваіх выступленняў мясцовыя музыкі на гарадскіх святах. Упадабала яе і моладзь, якая вечарамі гуртавалася ў ёй.

bykhov.by

«Можна падумаць, што тут пранёсся ўраган. Скасавураную канструкцыю бачна здалёк. Цалкам вырваны цэлы пралёт. Унутры і звонку раскіданы рэшткі агароджы», – апісвае стан альтанкі мясцовая раёнка «Маяк Прыдняпроўя».

Адзначаецца, што ў парку высаджвалі сямейныя алеі, ставілі арыгінальныя лаўкі «прымірэння і сяброўства». Шмат моладзі прываблівала воркаўт-пляцоўка. А нядаўна тут адкрылі інтэрактыўную пляцоўку «Сувязь пакаленняў». Усё гэта ўпарадкоўвалася вакол альтанкі.

Паводле «Маяка Прыдняпроўя», мясцовая міліцыя разбіраецца ў сітуацыі. Матэрыялы аб пашкоджанні дзяржаўнай маёмасці перададзеныя ў РАУС.

Мясцовыя жыхары, аднак, звяртаюць увагу, што першай ад вандалаў пацярпела не альтанка, а таямніча зніклі лаўкі на Алеі Гарадоў, падораныя Быхаву да Дня пісьменнасці ў 2013 годзе.

На падрыхтоўку Быхава да Дня пісьменнасці ў 2013 годзе было выдзелена 200 мільярдаў недэнамінаваных рублёў. Запомніўся той фэст тым, што мясцовыя помнікі архітэктуры, на рэстаўрацыю якіх сродкаў няма, «упакавалі» банернымі сеткамі. 

Банэрамі былі схавалі будынак сінагогі і муры замку. На яго тэрыторыі паказушна адрамантавалі дзве вежы. Помнікі архітэктуры закансерваваныя. Уваходы заблакаваныя, бо знаходзіцца ў будынках небясьпечна. 

Пашкоджаная альтанка знаходзіцца за некалькі сот метраў ад знакавых для Быхава камяніц. Яны стаяць у горадзе некалькі сот гадоў і славяць яго ня столькі сваёй прыгажосьцю, колькі станам.

фота: hawat.by