Tag: Бялынічы

Жыхар Бялынічаў знік без вестак, ваюючы на баку Расіі

Навіна ад

Родныя жыхара Бялынічаў Рамана Карпенкі, які пайшоў разам з расіянамі забіваць украінцаў, просяць праз украінскі праект дапамагчы яго знайсці.

Цётка Рамана Карпенкі Святлана звярнулася ва ўкраінскі праект “Не жди меня из Украины”. Яна паведаміла, што пляменнік, па афіцыйных даных, знік без вестак, і папрасіла дапамагчы ў яго пошуках. 

Паводле жанчыны, Раман Пятровіч Карпенка нарадзіўся 22 сакавіка 2005 года, жыў у Бялынічах, ваяваў пад пазыўным «Большой». Служыў па кантракце ў 7-й асобнай гвардзейскай мотастралковай брыгадзе (вайсковая частка 40321).

«Адзінае вядома, што 28 студзеня ён пайшоў, а 4 лютага нам сказалі, што ён прапаў без вестак. Больш ніякай інфармацыі ня ведаем», — сказала праекту Святлана Аляксееўна.

Як перадае “Радыё Свабода”, 7-я асобная гвардзейская мотастралковая брыгада (вайсковая частка 40321) да поўнамаштабнай вайны Расіі супраць Украіны належала да так званай «народнай міліцыі ЛНР». Пасля далучэння ў сьнежні 2022 году да Сухапутных войскаў Расіі ў брыгадзе стварылі 4-ы стралковы батальён і батальён «Шторм». Атрады «Шторм» фармуюць з расійскіх вайскоўцаў, якія адмовіліся выконваць загад, злоўжываюць алкаголем, а таксама з зняволеных, якія адбываюць пакаранні ў турмах і калоніях.

Паводле расійскага выдання «Важные истории», вайскоўцам з атрадаў «Шторм», завэрбаваным у калоніях, выдаюць асабістыя жэтоны шасцілічбавыя сэрыі «АБ», якія пачынаюцца з лічбаў 17, 18, 19, 20. Зніклы без вестак беларус меў жэтон АБ-197027.

Фота: Праект “Не жди меня из Украины”

«Засмуціла адсутнасць аншлагу». Жыхары глыбінкі аб сталічным спектаклі «Час жыцця»

Навіна ад

Група жыхароў Бялыніч наведала Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы і пабачыла спектакль «Час жыцця». Пра іхныя ўражанні і саму пастаноўку апавядае Магілёў.media.

Запрашальныя квіткі бялынічам дасталіся ад актораў тэатру Уладзіміра Рагаўцова і Генадзя Аўсянікава, якія родам з Бялыніччыны. Абодва ўсё жыццё аддалі Купалаўскаму тэатру. Генадзю Аўсяннікаву 87 гадоў, а ягонаму калегу Ўладзіміру Рагаўцову – 79. Сваю акторскую кар’еру першы пачаў у далёкім 1957-ым, а другі першы раз выйшаў на сцэну ў 1964-ым.

У спектаклі «Час жыцця» Генадзь Аўсяннікаў іграе галоўную ролю – пажылога ліфцёра, які збірае ў пятніцы сяброў. На сустрэчах яны ўспамінаюць прамінулае жыццё і выказваюцца пра рэаліі цяперашняга. Жылплошчу ліфцёр дзеліць са сваім унукам. Сюжэтныя жарсці разгортваюцца вакол кватэры, дзедаўскіх грошаў і іншых жыццёвых акалічнасцяў. Урэшце ўнук са сваёй дзяўчынай разумеюць, што не толькі іхнае жыццё наперадзе, але і ў «старых» – кожная хвіліна важная і каштоўная.

Жыхарам глыбінкі, якія зрэдку бываюць на імпрэзах сталічнага ўзроўню, а ў мясцовым Доме культуры ладзяцца пафасныя мерапрыемствы, прымеркаваныя да шанавання перадавікоў сельскай гаспадаркі, прафесійных святаў, юбілеяў ды сустрэч з праезджымі кіраўнікамі, спектакль спадабаўся. Уразіліся яны ігрой актораў ды нескладаным і гэтым прывабным сюжэтам, падобным на рэальныя праблемы з жыцця звычайных людзей.
Па словах бялынічан, у актораў усё атрымалася – гледачы паплакалі, пасмяяліся з простай жыццёвай гісторыі звычайнага пажылога ліфцёра.

Паказаць спектакль беларусам дазволіла Міністэрства культуры. Яго прадстаўнікі першымі пабачылі яго і вырашылі, што пастаноўка не мае крамолы.

Між тым гісторыя ў спектаклю даўняя. Яго першым паставіў славацкі драматург Освальд Заграднік у 1972 годзе ў Славацкім нацыянальным тэатры паводле п’есы «Сола для гадзінніка з боем». Потым сваю версію спектаклю прапанавалі акторы маскоўскага МХАТу. У 1974 годзе была запісана тэлеверсія спектаклю.

zviazda.by

Спектакль у купалаўскім паставіў рэжысёр Ігар Малоў. Пастаноўка пазіцыянуецца як «ува ўсіх сэнсах традыцыйная, зробленая ў манеры камерных псіхалагічных драм аб канфліктах пакаленняў».

«Нам хацелася б пазбегнуць штампаў, архаікі, паўтораў, банальнага прачытання матэрыялу. Мы вырашылі пайсці ў гэтай гісторыі ад сябе, ад уласнага ўнутранага свету. У кожнага з актораў ёсць уласны досвед узаемаадносінаў з дзецьмі і ўнукамі, на які можна абапірацца і сказаць аб чымсьці сваім глыбока асабістым…», казаў напярэдадні прэм’еры Уладзімір Рагаўцоў.

Пасля паездкі ў сталіцу бялынінчане адзначылі, што іх засмуціла не запоўненая гледачамі зала. І гэта, паводле іх, выглядала дзіўным на фоне колішніх заўсёдных аншлагаў.