«Заробак ёсць, але яго не бачна» – нататкі з Мсціслаўскага раёна

У красавіку 2025 года сярэдняя намінальная налічаная заработная плата ў Магілёўскай вобласці склала 2 181,3 рублі. Гэта найменшы паказчык сярод усіх рэгіёнаў Беларусі. І хоць афіцыйная статыстыка сцвярджае, што ўзровень зарэгістраванага беспрацоўя складае ўсяго 0,1%, рэальнасць на месцах сведчыць пра іншае.

Калі я нядаўна наведаў сваю цётку ў Мсціслаўскім раёне, яна пажартавала: «У нас тут працуе толькі пошта і магазін, а астатнія — на пенсіі або ў пошуку працы». Гэты жарт, хоць і з усмешкай, адлюстроўвае рэальную сітуацыю ў многіх сельскіх раёнах Магілёўшчыны.

Чаму пры афіцыйна нізкім узроўні беспрацоўя і пастаянным росце сярэдняй зарплаты многія жыхары рэгіёна адчуваюць сябе пакінутымі і без перспектыў?

Давайце паглядзім на лічбы і паспрабуем зразумець, чаму статыстыка і рэальнасць так часта не супадаюць.

У красавіку 2025 года сярэдняя зарплата ў Магілёўскай вобласці склала 2 181,3 рубля, што на 25 рублёў больш, чым у сакавіку. Аднак гэты рост не змяніў пазіцыю вобласці — яна застаецца на апошнім месцы па ўзроўні зарплат у краіне. Для параўнання, у Мінску сярэдняя зарплата перавышае 3 500 рублёў.

Але гэтыя лічбы не адлюстроўваюць рэальную сітуацыю. У сельскіх раёнах, такіх як Мсціслаўскі, сярэдняя зарплата можа быць значна ніжэйшай. Напрыклад, у 2021 годзе яна складала каля 594,4 рублі, і няма падстаў меркаваць, што сітуацыя кардынальна змянілася.

Афіцыйны ўзровень беспрацоўя ў вобласці — 0,1%. Але гэта лічба не ўлічвае тых, хто не зарэгістраваны ў службе занятасці або працуе неафіцыйна. Многія маладыя людзі з’язджаюць у іншыя рэгіёны або за мяжу ў пошуках лепшых магчымасцей.

Пры гэтым у агульнанацыянальным банку вакансій на 31 мая 2025 года было размешчана 209 284 прапановы. Але большасць з іх — гэта нізкааплатныя пасады ў сельскай гаспадарцы або прамысловасці, якія не прыцягваюць маладых спецыялістаў.

Улады спрабуюць палепшыць сітуацыю. У 2024 годзе служба занятасці Магілёўскай вобласці дапамагла працаўладкавацца амаль 20 тысячам чалавек. Але гэта не вырашае сістэмных праблем — такіх, як адсутнасць перспектыў для моладзі, нізкія заробкі і недахоп інвестыцый у рэгіён.

Калі я развітваўся з цёткай, яна сказала: «Можа, калі-небудзь і да нас даедзе прагрэс». Я ўсміхнуўся, але ўнутры адчуваў смутак. Бо пакуль статыстыка паказвае рост, людзі працягваюць жыць у чаканні лепшых часоў. І, магчыма, галоўнае пытанне — ці прыйдуць яны калі-небудзь?

Якуб Ясінскі

Фота: mogilev.media