Пайшоў з жыцця архімандрыт Кірыл – адзін з самых знакавых праваслаўных святароў Магілёўшчыны

За савецкім часам яго катавала міліцыя, выбіўшы зубы і паламаўшы рэбры. Каб разлучыць сям’ю, яго жонку ўцягнулі ў мастацкую самадзейнасць – і яна пакінула святара. Падрабязна расказваем пра жыццёвы шлях нязломнага чалавека.

5 кастрычніка на 97-м годзе жыцця памёр архімандрыт Кірыл – Ганаровы грамадзянін Хоцімскага раёна і Ганаровы настаяцель Свята-Траецкага сабора ў Хоцімску, адраджэнец гэтага храма.

За яго плячыма – 63 гады пастырства, 39 гадоў малітваў і чаканняў, 50 000 хрэснікаў у краі. Дзесяцігоддзі цяжкай працы пад шквалам прыніжэнняў і абраз. Здрада жонкі, арышты міліцыяй, збіццё сілавікамі, збіццё ўдарамі кованых ботаў, выбіццё зубоў, зламаныя рэбры, пераслед савецкімі ўладамі, маральныя пакуты. 

Біяграфія Кірыла.

Архімандрыт Кірыл (Бадзіч). Вялікі падзвіжнік і малітоўнік. 

За час знаходжання ў Хоцімску не прапусціў ніводнага богаслужэння, не браў адпачынак, не нажыў асабістага багацця. 

Амаль да 91-гадовага ўзросту вёў царкоўныя службы. 

Аляксей Пятровіч Бадзіч нарадзіўся 25 чэрвеня 1929 года (па пашпарце), 1926 года (па пасведчанні аб нараджэнні) у в. Ражковічы на Брэстчыне ў набожнай сям’і.

 Быў паслушнікам у Жыровіцкім манастыры. У 1958 годзе скончыў Мінскую духоўную семінарыю і быў пасвечаны ў сан дыякана, затым – іерэя і нарэшце быў прызначаны на прыход у Хоцімск. Па прыбыцці яго погляду паўстаў зняважаны сабор Святой Тройцы.

Велічны пяцігаловы сабор на тры пасады быў узведзены на добраахвотныя ахвяраванні ў памяць вызвалення сялян ад прыгоннага права і асвечаны ў 1873 годзе ў імя Святой Жываначальнай Тройцы, а яго прыбудоўкі – у гонар Казанскай іконы Прасвятой Багародзіцы і Свяціцеля.

belkraj.by

У 1929 годзе са званіцы храма знялі званы, у 1938 годзе сабор быў зачынены і разрабаваны. У ім былі банк, школа механізацыі, збожжасклад, раённы Дом культуры.

Нялёгка было айцу Аляксію, абапіраючыся толькі на старых і бабуль, супрацьстаяць націску бязбожнікаў з райкама і райвыканкама. Бязбожнікі ўсімі спосабамі спрабавалі пазбавіцца ад «дзейнага папа».

Жонку ўцягнулі ў мастацкую самадзейнасць

Паспрабавалі ўздзейнічаць на яго праз жонку, для чаго ўцягнулі яе ў мастацкую самадзейнасць і прыступілі да ідэалагічнай апрацоўкі. Маладая жанчына паддалася і распачала шлюбаразводны працэс.

У снежні 1960 года, у абласной газеце з’явілася публікацыя, прасякнутая духам хрушчоўскага наступу на «рэлігійны элемент», якая мела на мэце маральна знішчыць айца Аляксія.

Здрада жонкі і хамскі выпад у друку сталі для бацькі Аляксія вялікім ударам. Але ён знайшоў у сабе сілы не зламацца і не кінуць усё, а неўзабаве пайшоў з галавой ва ўладкаванне прыхода.

У 1962 годзе айцец Алексій увогуле ледзь было не пазбавіўся месца, калі па рашэнні мясцовых уладаў паўстала пытанне аб зносе могілкавай капліцы. Над святаром быў устаноўлены пастаянны кантроль, і пасля кожнага «парушэння» рушыў выклік у КДБ. Святара затрымлівала міліцыя, трымалі пад арыштам, збівалі кулакамі, абсыпалі ўдарамі кованых ботаў, выбілі яму пярэднія зубы, зламалі некалькі рэбраў і пакінулі валяцца ў падвале.

Усё гэта святар стрываў мужна і дараваў сваім крыўдзіцелям.

Пасля саветаў

У 1991 годзе будынак Дома культуры быў вернуты зноў утворанаму праваслаўнаму Свята-Троіцкаму прыходу. Пробашч, стаўшы протаіерэем, з раніцы да позняга вечара працаваў над аднаўленнем храма.

13 сакавіка 1992 года арцыбіскуп Магілёўскі і Мсціслаўскі Максім пастрыг протаіерэя Аляксія Бадзіча ў манаства з імем Кірыл у гонар свяціцеля Кірылы Тураўскага.

7 мая таго ж года іераманах Кірыл стаў архімандрытам. Чын асвячэння абноўленай саборнай царквы здзейсніў у 1999 годзе Высокапраасвяшчэнны Максім.

13 мая 2004 года з Мінска ў Хоцімск быў дастаўлены звон-дабравеснік (1 280 кг), адліты ў гонар 60-годдзя вызвалення пасёлка ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў на ахвяраванні прыхаджан і мецэнатаў. Яшчэ два званы дастаўлены з Варшавы і Рыма. Астатнія 11 званоў, калісьці выкрадзеных з спустошаных парафіяльных цэркваў, святар сабраў па навакольных вёсках.

Кірыл ўзнагароджаны медалём Прападобнага Сергія Раданежскага, ордэнам роўнаапостальнага князя Уладзіміра III ступені, ордэнам свяціцеля Кірылы Тураўскага ІІ ступені.

У 2002 годзе атрымаў прэмію “За духоўнае адраджэнне”. У 2005, 2013 годзе “Чалавек года” Хоцімскага раёна, у 2009 годзе – узнагароджаны ганаровай граматай “За вялікі ўклад у духоўнае адраджэнне”.